Καλό ξημέρωμα φίλοι μας!

Κάθε άνθρωπος που συναντάς, κουβαλά μέσα του τη δική του πληγή. 

Μια πληγή που τον πονά τις μέρες που η ζωή του 

βρέχει δυσκολίες και προβλήματα. 

Μια πληγή που αιμορραγεί κάθε φορά που η μνήμη 

του χτυπά απρόσκλητη την πόρτα. 

Ναυπάκτου Ιερόθεος: «Τρομολαγνεία και αγαπολαγνεία σε τραγικά γεγονότα».

του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεου

Εθνικό πένθος κηρύχθηκε λόγω των φοβερών καταστροφών που συνέβησαν στην Πατρίδα μας και αποτελούν εθνική τραγωδία. Είναι όντως φοβερό γεγονός να πεθαίνουν άνθρωποι κάτω από τέτοιες τραγικές συνθήκες και ακόμη να καταστρέφεται το περιβάλλον, το «κόσμημα» του Θεού.

1. Βαθύς πόνος

Όσοι αισθάνονται την τραγική κατάσταση των ημερών αυτών πονούν και πενθούν στην καρδιά τους.

Πως, όμως, να παρηγορήσης τους ανθρώπους που έχασαν τους συγγενείς τους; Πως να καταλάβης αυτούς που πήγαν στο νεκροτομείο για να αναγνωρίσουν τους ανθρώπους τους, μέσα σε τόσους απανθρακωμένους; Πως να συναισθανθής και να πονέσης μαζί με τους ανθρώπους εκείνους που αναζητούν τους αγνοουμένους συγγενείς τους και ζούν μεταξύ ελπίδας και απογνώσεως, στα όρια ζωής και θανάτου; Πως να νοιώσης τον διασώστη που είδε έναν σωρό στάχτη και αφαιρώντας την είδε ένα καμένο κρανίο και μερικά κόκκαλα; Πως να έλθης στην θέση του διασώστη που έγραψε ότι «σε τέτοιους τόπους που τριγυρνάς ο αέρας μυρίζει αλλιώς, μυρίζει … θάνατο»;

Σε αυτές τις καταστάσεις δεν μπορείς να μιλήσης, δεν μπορείς να κάνης ποιμαντική με ηθικολογίες.

Ο Μέγας Βασίλειος γράφοντας επιστολή σε μια γυναίκα της οποίας πέθανε το παιδί της, μεταξύ άλλων γράφει:

«Σκόπευα να σιωπήσω προς την κοσμιότητά σου, σκεπτώμενος ότι, όπως στον οφθαλμό που πάσχει από φλεγμονή και το απαλότερο παρηγορητικό επίθεμα προκαλεί ανία-πόνο, έτσι και στην ψυχή που έχει κτυπηθή από βαρειά θλίψη, ο λόγος και αν φέρη πολλή παρηγοριά, φαίνεται να είναι κάπως οχληρός, όταν προφέρεται στην ώρα της αγωνίας».

Αυτό δείχνει μια ποιμαντική ευαισθησίας και τρυφερότητας, θα λέγαμε μια ποιμαντική διακρίσεως.

Στην προκειμένη περίπτωση θα αρκούσε αυτό που έγραψε κάποιος τηλεοπτικός Σταθμός του εξωτερικού: «προσευχή για την Ελλάδα». Αυτό τα λέει όλα. Προσευχή για θύτες και θύματα, για άρχοντες και αρχομένους, για πονεμένους και νεκρούς, για Κληρικούς και λαικούς. Γιατί σε στιγμές αγωνίας και ο παρηγορητικός λόγος είναι οδυνηρός, δεν αντέχεται, αρκεί η σιωπηλή αρχοντική παρουσία.

Τουλάχιστον όταν θέλουμε να μιλήσουμε, να μιλάμε μέσα από την θεολογία της «συμπάσχουσας καρδίας»

Θέλω να δικάσω το Θεό…

 

Η ώρα είναι ήδη μιάμιση τα μεσάνυχτα. Και ενώ είχα κατακλιθεί για να μπορώ να είμαι ξεκούραστος για την αυριανή λειτουργία, μια σκέψη στροβίλιζε στο μυαλό μου, μια εικόνα τάραζε την ψυχή μου και δεν επέτρεπε στον Μορφέα να μου χαρίσει το δώρο της ξεκούρασης.

Είχα διαβάσει πως τελικά, τα δύο αγνοούμενα δίδυμα μικρά κορίτσια, βρέθηκαν και αυτά τελικά απανθρακωμένα και αγκαλιασμένα, μαζί με άλλα μικρά αγγελούδια που φτερούγισαν πρόωρα από την μητρική αγκαλιά στον ουρανό! 

Σκεπτόμουν τι είδαν τα δυο μικρά κοριτσάκια ώστε να αισθανθούν το τέλος, εκείνα που δεν ήξεραν τι θα πει θάνατος και το μόνο που σκέφτηκαν ήταν να αγκαλιαστούν, να μην τις χωρίσει ο θάνατος όπως δεν τις χώρισε η ζωή!

Πολλοί απανθρακωμένοι από την καταστροφική αυτή πυρκαγιά που μια φορά άναψε αλλά θα καίει για πάντα, βρέθηκαν αγκαλιασμένοι! Γονείς να κρατούν σφικτά στα χέρια τους τα παιδιά τους να τα καταφιλούν λίγο πριν ο παγερός θάνατος με το δικό του φίλημα τους στερήσει τη ζωή, νέα ζευγάρια ερωτευμένα που θέλησαν την αγάπη τους να την ζήσουν για πάντα μαζί και στη ζωή και στο θάνατο! Καμένα όνειρα, καμένα κορμιά!

Πετάχτηκα πάνω: Θέλω να δικάσω το Θεό, είπα σχεδόν φωναχτά! Ναι! Θέλω να Τον δικάσω γιατί άφησε να καούν μικρά παιδιά, ανήμποροι άνθρωποι, που από την μια στιγμή στην άλλη έχασαν τα πάντα! Θέλω να δικάσω το Θεό γιατί επέτρεψε να συμβεί αυτό το έγκλημα που στη γη, ίσως να μείνει ατιμώρητο όπως και τόσα άλλα! Θέλω ένα ειδώλιο κατηγορουμένου για να καθίσω μπροστά μου το Θεό και να Του πω ΓΙΑΤΙ; Θέλω τέλος, να δικάσω το Θεό, γιατί ανέχεται ακόμα την ελευθερία με την οποία ο ίδιος προίκισε τον άνθρωπο…

Δεύτερη μέρα του σεμιναρίου κληρικών στο Λουγκουζί της Ουγκάντας.

Συνεχίζεται με τη χάρη του Θεού το σεμινάριο κληρικών στο Λουγκουζί. Μέχρι τώρα οι ιερείς που έχουν φτάσει στο Λουγκουζί είναι 45 .

Το ξημέρωμα της ημέρας μας βρήκε σε ένα ομιχλώδες αλλά ταυτόχρονα και ονειρεμένο τοπίο.

Το πρωί τελέσαμε Θεία Λειτουργία και αμέσως μετά μνημόσυνο των αδελφών μας που βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από τη φωτιά στην Ελλάδα.

Αμέσως μετά το πρωινό ακολούθησαν δύο εισηγήσεις σε σχέση με το μυστήριο του ιερού Βαπτίσματος, ενώ ακολούθησαν ενδιαφέρουσες ερωτήσεις και εισήγηση του π.Κορνηλίου Κούλιερε σε σχέση με την ποιμαντική οργάνωση της ενορίας. Ευχηθείτε.

 

Πηγή:  Εκδόσεις Χρυσοπηγή

 

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτη: Θεομηνία, οργή Θεού και το χαστούκι της Παναγίας! (Μέρος 1ο)

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου
 

Μετά τη μεγάλη φωτιά του καλοκαιριού στο Άγιον Όρος, είχα πάει να δω το γέροντα. Ήταν «θυμωμένος» και φώναζε.
«Σκαμπίλι από την Παναγία ήταν. Άρχισε την πρώτη μέρα της νηστείας και τελείωσε την τελευταία (με το παλιό εορτολόγιο που γιορτάζει το Όρος). Λέγανε ότι θα σβήσει πιο μπροστά, γιατί δε φυσούσε και όμως έσβησε την τελευταία μέρα κι ας είχε αέρα.

Λες και την οδηγούσε ένα χέρι, πήγαινε γύρω-γύρω από ‘κεί που δεν την περιμένανε και παρέκαμπτε τις ζώνες ασφαλείας.
Κάηκαν τα δάση! Κάηκε το κοσμικό φρόνημα;
Ένα μοναστήρι ζητούσε ενίσχυση.
Αυτοί πάλι δεν κατάλαβαν τίποτα πνευματικό. Μια κοσμική εξυπνάδα έχουν. (Θύμωσε). Γίνονται αιτία να βλασφημείται το όνομα του Θεού. Παντού έβρεχε, σ’ όλη την Ελλάδα!!
Μόνο στο Άγιον Όρος δεν έβρεχε!! Για να λέει ο κόσμος που είναι η Παναγία τους; Γιατί δεν τους βοηθάει; Που να γνωρίζει ο κόσμος ότι αυτό είναι χαστούκι της Παναγίας;
Είναι μερικοί άνθρωποι που συμφωνούν με την οργή του Θεού και δεν κάνουν ούτε ένα κομποσχοίνι για τη φωτιά (εννοούσε τον εαυτό του).
-Γέροντα, φοβάμαι, πως τα λέτε έτσι!-Τι θα μου κάνουν πόλεμο και οι καλόγεροι;
-Ναι, γέροντα!
-Εμ, ας μου κάνουν… Εγώ από αγάπη τα λέω. Ξέρεις τι είπε ο π. Ηρωδίωνας, όταν του είπαν να κάνει προσευχή για τη φωτιά;
-Τι είπε;
-Όχι προσευχή για τη φωτιά. Πολύ πράσινο, πολύ καλαμπαλίκι οι καλόγεροι.
Λίγο πράσινο, όχι καλαμπαλίκι (= αργολογία).

Ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα του σεμιναρίου κληρικών στο Λουγκουζί.

Με τη χάρη και την ευλογία του Θεού ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα του σεμιναρίου των κληρικών της Ουγκάντας.

Σήμερα μετά την ακολουθία του όρθρου και τη Θεία Λειτουργία η οποία θα τελείται και κάθε μέρα με κληρικούς της Ουγκάντας εκ περιτροπής, ακολούθησε το πρωινό και η ακολουθία του αγιασμού ενάρξεως του σεμιναρίου.

Ακολούθησε στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος παρουσίαση του σκοπού του σεμιναρίου και  η πρώτη εισήγηση του π. Χαραλάμπους Μουταλαουέ (Πρωτοσυγγέλου της Μητροπόλεως) που μεταφέροντας την ευλογία του Σεβασμιωτάτου κ. Ιωνά,ανέπτυξε το θέμα περί της κλήσεως των ανθρώπων στην ιερωσύνη.

Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με ερωτήσεις στους ομιλητές ενώ μετά το μεσημεριανό γεύμα ακολούθησαν δύο ομάδες εργασίας με θέμα  τους ποιμαντικούς τρόπους διακονίας στην Ελλάδα  που μπορούν να  εφαρμοσθούν στην Ουγκάντα.

Μετά την ακολουθία του εσπερινού και το δείπνο ακολούθησε προβολή για το Άγιον Όρος. Ευχαριστούμε το Θεό για την δυνατότητα που μας δίνει και την ενορία του Αγίου Σπυρίδωνα (μητέρες , αλλά και τους πολλούς νέους) που στηρίζουν  την προσπάθεια.

Πηγή: Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Ένας ιερέας κάθε Κυριακή μετά τη Λειτουργία...

Ένας καλός ιερέας κάθε Κυριακή μετά τη Λειτουργία μάζευε τους φτωχούς της Ενορίας του και τους μοίραζε τα χρήματα, που μάζευε το «κιβώτιο των πτωχών».

Μία Κυριακή πήγε μία γυναίκα με παλιά ξεσκισμένα ρούχα και με ύφος κακομοίρικο. Ο ιερέας τη λυπήθηκε. Έβαλε το χέρι του στο κιβώτιο με την πρόθεση να της δώσει όσα χρήματα χωρούσε η παλάμη του.

Όταν το τράβηξε έξω, είδε πως είχε πιάσει λίγα κέρματα. Βιάστηκε να της τα δώσει, γιατί πίσω της περίμενε άλλη να πάρει φιλοδώρημα. Αυτή φορούσε περιποιημένα φορέματα.

Ο ιερέας σκέφθηκε πως ήταν από κείνες που χωρίς λόγο ζητιανεύουν. Θα της έδινε λίγα, για να μην την αφήσει να φύγει έτσι και της έμενε η ντροπή. 

Έβαλε πάλι το χέρι του στο κιβώτιο κι’ η χούφτα του γέμισε χρυσά νομίσματα.

Εκμέκ νηστίσιμο.

Υλικά:
1/2 κιλό καταϊφι
1 βιτάμ
1 κουτί κρέμα άνθος αραβοσίτου βανίλλια

7 κουταλιές γάλα νηστίσιμο (γάλα αμυγδάλου, φουντουκιού, σόγιας, καρύδας… ότι προτιμάται)
10 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
3-4 κουταλιές της σούπας ζάχαρη άχνη
1 κουτί φυτική κρέμα
Αμύγδαλα καβουρδισμένα και χονδροκομμένα
Σιρόπι: 5 ποτήρια νερό, 5 ποτήρια ζάχαρη

Εκτέλεση:
Ξαίνουμε καλά το καταϊφι και το απλώνουμε σε βουτυρωμένο ταψί. Στη συνέχεια περιχύνουμε το καταϊφι με το λυωμένο βιτάμ και το ψήνουμε στους 150 βαθμούς μέχρι να γίνει τραγανιστό. Το αφήνουμε να κρυώσει και το περιχύνουμε με καυτό σιρόπι και το πασπαλίζουμε με αμύγδαλο.

Η επανάσταση των νέων…

Μετά την καταστροφή και την τραγωδία θα ξεχάσουμε; 

Θα μπούμε στην φτωχή και βουβή μας καθημερινότητα περιμένοντας απαθείς τα επόμενα; 

Θα φάμε το κουτόχορτο της λήθης και τα κάθε λογής αφήγημα ότι φταίνε οι ξένοι, οι άλλοι, οι εχθροί; 

Ήρθε οι ώρα των νέων. Χρειαζόμαστε μια επανάσταση των νέων από κάτω που θα συμπαρασύρει όλους τους για δεκαετίες μικροδιαχειριστές της ζωής μας, αυτούς με την απατηλή σπουδαιότητα. 

Μια επανάσταση απέναντι σε όλους αυτούς που αναπαράγουν ένα άχρωμο σύστημα μετριότητας, εσωστρέφειας, κομματοκρατίας, φαυλότητας που καταπίνει αμάσητα κάθε προσπάθεια δημιουργικότητας κάθε αξιοκρατική και οργανωμένη παρέμβαση και προσπάθεια. 

Οι νέοι πρέπει να βγουν δυναμικά μπροστά με όλα τα μέσα που τους δίνει η εποχή τους. 

Ο κόσμος είναι δικός τους ας τον δημιουργήσουν και ας ξυπνήσουν και εμάς που τους παραδώσαμε μια νυσταγμένη κοινωνία. 

Να μη λέμε…

Μη λέμε, «έκανα τόσες μετάνοιες, εξασφάλισα τώρα την χάρη», 

αλλά να ζητούμε να λάμψει εντός μας το ακήρατον φως 

Προσκυνηματική Εκδρομή

Παρακλήσεις Δεκαπενταυγούστου 2018

Άγιος Παΐσιος: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός».

*Διαχρονικά και επίκαιρα τα λόγια του αγαπημένου μας Αγίου Παϊσίου… 

Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι μόνο κάτω από την ομπρέλα του Θεού και της Εκκλησίας και δια μέσου των μυστηρίων, θα μπορέσουμε να ελκύσουμε το έλεος του Θεού και έτσι η πατρίδα μας θα μπορέσει να ορθοποδήσει και πάλι…

Ὅταν ἡ Πατρίδα περνοῦσε περίοδο πολιτικῆς ἀστάθειας, λόγω σχηματσμοῦ κυβερνήσεως, ὁ Γέροντας πονοῦσε καὶ εὐχόταν πολύ.

Τὴν Τρίτη φορὰ ποὺ θὰ γίνονταν ἐκλογὲς σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα συνέβη τὸ ἑξῆς, ὅπως διηγήθηκε: «Ἦταν παραμονὴ ἐκλογῶν. Καθόμουν στὸ ξυλοκρέββατο στὸ Ἀρχονταρίκι καὶ ἔλεγα τὴν εὐχή. Ξαφνικὰ παρουσιάστηκε ὁ διάβολος μὲ τὴν μορφή του ἀνωτάτου πολιτικοῦ προσώπου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τοῦ ὁποίου κατέκρινε ἐνέργειες καταστρεπτικὲς καὶ μὲ ἀπειλοῦσε. Ἀλλὰ δὲν μποροῦσε νὰ πλησιάση. Ἦταν σὰν δεμένος, κάτι τὸν κρατοῦσε καὶ σφιγγόταν».

Τὸ ἴδιο βράδυ ὁ Γέροντας παρουσιάσθηκε σὲ ἕναν ἔγγαμο ἱερέα στὸν ὕπνο του. Τοῦ εἶπε αὐστηρά: «Παπά… τί κοιμᾶσαι; Σήκω νὰ κάνης προσευχή, γιατί ἡ πατρίδα κινδυνεύει».

Η τελευταία λέξη...

Άφησε ανοιχτή την ψυχή και την ζωή σου στην έκπληξη, 

στο αναπάντεχο, στο απρόβλεπτο. 

Είναι ένας δρόμος που συχνά χρησιμοποιεί ο Θεός. 

Συγνώμη….

Ξέρω δεν φτάνει. Δεν απαλύνει τον πόνο. Δεν καταλαγιάζει την οργή. Αλλά δεν έχω άλλο. Είναι αδύναμες σήμερα οι λέξεις. Δεν βγάζει τίποτα το μυαλό. Πονάει η καρδιά. 

Ξέρω τώρα εσείς από τα αιώνια τα έχετε συγχωρέσει όλα. Αυτά είναι για εμάς εδώ στην ματαιότητα αλλά σας το οφείλουμε:

Συγνώμη για την άχρηστη κοινωνία που δημιουργήσαμε….

Συγνώμη για τον φόβο που μας νίκησε και δεν αντιτάχθηκε στην μετριότητα που διαφεντεύει τις ζωές μας….

Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να μεγαλώσετε….

Συγνώμη που δεν σας αφήσαμε να ονειρευτείτε….

Συγνώμη που δεν παραμείναμε παιδιά για να σας φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο….

Ο Διασώστης – Ιερέας του ΕΚΑΒ δεν σώζει μόνο ζωές αλλά και ψυχές.

Ο Διασώστης του ΕΚΑΒ – Ιερέας της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας π. Απόστολος Δάμκαλης δεν σώζει μόνο ζωές αλλά και ψυχές!

ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ!

“Η έννοια του δικαιώματος συνδέεται με την έννοια του μοιράσματος, της ανταλλαγής, της ποσότητας. Έχει κάτι εμπορικό.  

Το δικαίωμα υποστηρίζεται με έναν τόνο διεκδίκησης. Και όταν αυτός ο τόνος υιοθετείται, τότε η δύναμη είναι κοντά, πίσω του, για να τον ενισχύει. Διαφορετικά, χωρίς την δύναμη, είναι γελοίος” (Σιμόν Βέιλ). 

Στην εποχή μας, τόσο σε επίπεδο πολιτικό και κοινωνικό, όσο και στις ανθρώπινες σχέσεις, στον έρωτα, στον γάμο, στους γονείς και τα παιδιά, προτάσσεται η έννοια του δικαιώματος. 

Ο πολιτισμός μας διαρκώς υπερασπίζεται δικαιώματα: των μειοψηφιών, των λιγότερο προνομιούχων ή και των ισχυρών στο χρήμα και την κοινωνική επιφάνεια. Η οικονομία για να αναπτυχθεί, πρέπει να καταπατήσει τα δικαιώματα των εργαζομένων, προκειμένου οι εργοδότες να εξασφαλίσουν περισσότερα κέρδη, με τα οποία θα χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη. Αλλά και οι εργαζόμενοι, παρασυρμένοι από την μέθη του καταναλωτισμού, θεωρούν ότι δικαιούνται να θεωρούν ως ευτυχία την άνεση των εχόντων και κατεχόντων και κάνουν ό,τι μπορούν ώστε να δυσκολέψουν την ζωή των ισχυρών. 

Συχνά οχυρωνόμαστε πίσω από τα δικαιώματά μας και αρνούμαστε να δούμε ότι υπάρχουν και καθήκοντα. Αυτά τα έχουμε ταυτίσει με το “δέον”, την ηθική, τα “πρέπει”, με αποτέλεσμα να τα θεωρούμε καταστάσεις ανελευθερίας. Έτσι ο καιρός μας έχει φτάσει στην απόφανση:  “το δικαίωμα είναι ελευθερία, το καθήκον είναι καταπίεση”. Απτό σημάδι η αρχή της ήσσονος προσπαθείας στην εκπαίδευση.

Σκορπίζεται τελείως.

Όταν συναντήσεις αυτόν που λύπησες, αμέσως κάνε του μια υπόκλιση

 και πες του: «Συγχώρησέ με γιατί σε στενοχώρησα». 

Και τότε βγαίνει αμέσως, κατά τρόπο ανερμήνευτο, όλη η στενοχώρια του, σκορπίζεται τελείως και δεν παραμένει τίποτε μέσα στη ψυχή του. 

Οἱ Ἅγιοι Σίλας, Σιλουανός, Ἐπαινετός, Κρήσκης καὶ Ἀνδρόνικος οἱ Ἀπόστολοι.

Οἱ Ἅγιοι Σίλας, Σιλουανός, Ἐπαινετός, Κρήσκης καὶ Ἀνδρόνικος, ἦταν πέντε ἀπὸ τοὺς ἑβδομήκοντα μαθητὲς τοῦ Κυρίου. 

Ὅλοι ὑπηρέτησαν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Σίλας φυλακίστηκε μαζὶ μὲ τὸν Παῦλο στοὺς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας. 

Μετὰ ἀπὸ πολλοὺς μόχθους καὶ μακρὰ πορεία ἔγινε ἐπίσκοπος Κορίνθου.

Ὁ Κρήσκης, ἔγινε ἐπίσκοπος Καρχιδονίας καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ μόχθησε καὶ ὑπηρέτησε τὸ Θεῖο Εὐαγγέλιο.

Ὁ Σιλουανός, ἀπὸ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἐπισκόπου Θεσσαλονίκης, ἀγωνίσθηκε καὶ βασανίστηκε καὶ αὐτὸς γιὰ τὴν πίστη του στὸν Κύριο.

Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, ἀγωνίσθηκε καὶ ὁ Ἐπαινετὸς σὰν ἐπίσκοπος Καρθαγένης.

Μεσογαίας Νικόλαος: «Για ό,τι συνέβη δε φταίει ο Θεός, αλλά εμείς».

Η Μητρόπολη Μεσογαίας (μαζί με τη Μητρόπολη Κηφισίας) επλήγη από τις φονικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική με τον πόνο να είναι μεγάλος. 

Η Μητρόπολη ήταν από την αρχή στο πλευρό των κατοίκων, ενώ την προσεχή Κυριακή 29 Ιουλίου ο Μητροπολίτης Νικόλαος θα τελέσει τη Θεία Λει­τουρ­γία στον Ι­ερό Ναό Α­να­λήψεως του Κυ­ρίου στην Δι­α­σταύ­ρωση Ρα­φήνας, όπου μετά το πέρας της Θείας Λει­τουρ­γίας, θα ψα­λεί ε­πι­μνη­μόσυνη δέηση υπέρ α­να­παύ­σεως των ψυ­χών των θυμάτων της πρόσφατης πυρκαγιάς.

Σε μήνυμά του για την τραγωδία αυτή, ο Ιεράρχης ζητά από τον κόσμο να προσευχηθεί για όλος τους πληγέντες, ενώ παράλληλα τονίζει πως για ό,τι συνέβη δε φταίει ο Θεός αλλά ο άνθρωπος.

Αναλυτικά το μήνυμά του:

Με αισθήματα βαθειάς συνοχής, εσωτερικής συντριβής, πρωτοφανούς απορίας, πρωτόγνωρης αμηχανίας αυτές τις μέρες όλος ο κόσμος και ιδιαίτερα εμείς στεκόμαστε μπροστά στο συγκλονιστικό γεγονός της ασύλληπτης καταστροφής που συνέβη και στην επαρχία μας. Το Κόκκινο Λιμανάκι, ο Νέος Πόντος και η Διασταύρωση δεν είναι πλέον όπως τα γνωρίζαμε. Η Ραφήνα θρηνεί, η Μητρόπολή μας πενθεί.

Ένα πλήθος ερωτημάτων που σχετίζονται με το γιατί, το πως, το μήπως, το αν η το ποιος φταίει, τυραννούν τη σκέψη όλων μας και ξεσχίζουν τα συναισθήματα και τις καρδιές μας. Σε τι όμως ωφελεί να βασανιζόμαστε μαζί από τα γεγονότα και από λάθος ερωτήματα που μάλιστα δεν έχουν απάντηση;

Ανάμεσα στους εκατό περίπου συνανθρώπους μας, που με τόσο τραγικό τρόπο έχασαν τη ζωή τους, οι τριάντα ήταν τέκνα της δικής μας αγκαλιάς, αγαπημένοι συγγενείς, φίλοι, γείτονες που μαζί τους μοιραζόμασταν χαρές και λύπες, οράματα και μνήμες, την ομορφιά της ζωής και την αμεσότητα της καθημερινότητας.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία;»

Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία; Τη νύχτα προσδοκούμε την ημέρα και την ημέρα προσδοκούμε τη νύχτα· και πάλι την ημέρα και πάλι τη νύχτα. Αλλά η προσδοκία αυτή δεν είναι η τελευταία. Ποιά είναι η τελευταία μας προσδοκία, αδελφοί;

Σε καιρούς χαράς τρέμουμε περιμένοντας λύπες και σε καιρούς λύπης προσδοκούμε με ελπίδα τη χαρά· και ξανά λύπη και ξανά χαρά. Αλλά καμιά απ’ αυτές τις προσδοκίες δεν είναι η τελευταία μας.

Αδελφοί, η τελευταία μας προσδοκία είναι η προσδοκία της Κρίσεως του Θεού. Όταν έλθει η Κρίση του Θεού – η Φοβερά Ημέρα Κυρίου, που έρχεται καιομένη ως κλίβανος (Μαλαχίας 4,1) – όλοι τότε θα λάβουμε αυτό που μας αξίζει: για κάποιους θα είναι η ημέρα η ανέσπερος, που δεν τη διαδέχεται νύχτα, ενώ για άλλους θα είναι νύχτα που δεν τη διαδέχεται ημέρα· χαρά που δεν μεταβάλλεται σε λύπη, για κάποιους· για άλλους λύπη που δεν μεταβάλλεται σε χαρά. Αδελφοί, αυτή είναι η τελευταία προσδοκία για την ανθρωπότητα – είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, είτε το σκεπτόμαστε είτε όχι.

Όμως, εσείς οι πιστοί πρέπει να το γνωρίζετε αυτό και πρέπει να το σκέπτεστε. Ας είναι αυτή η γνώση το ζενίθ όλων των γνώσεών σας και ας είναι αυτή η σκέψη οδηγός για όλες τις άλλες σκέψεις σας. Στη γνώση και την περισυλλογή όλων αυτών, προσθέστε ακόμη κάτι πολύ σημαντικό: τη σπουδή σας, ώστε άσπιλοι και αμώμητοι αυτώ ευρεθήναι εν ειρήνη.

Ο Άγιος Πορφύριος για την Ελλάδα!

Είδα καρδιά... και ζήλεψα!

Είδα ανθρώπους, να καίγονται αγκαλιά με τους αγαπημένους τους. 

Είδα μητέρες και πατέρες, να αγκαλιάζουν τα παιδάκια τους και να προσεύχονται. 

Είδα οικογένειες και φίλους, να πηδούν γκρεμούς. Είδα αγαπημένους, να κολυμπούν στην θάλασσα και να χάνονται στο σκοτάδι και στα κύματα.

Είδα παιδιά, να αγκαλιάζουν τους ανάπηρους ηλικιωμένους γονιούς τους και να καίγονται, προσφέροντάς τους, λίγες στιγμές δροσιάς. Είδα ανθρώπους, να ψάχνουν τις στάχτες να βρούνε τους συγγενείς τους, την οικογένειά τους. 

Είδα εθελοντές, από όλη την Ελλάδα, να βουτούνε στην φωτιά να σώσουνε ανθρώπους, έτοιμοι να δώσουν την δική τους ζωή. Είδα καΐκια, από μακρινά λιμάνια να γίνονται ταχύπλοα και να ανάβουν οι μηχανές τους, ωσάν ο πόθος και η αυτοθυσία των καπετάνιων τους, για να αλιεύσουν τις πιο πολλές ψυχές. 

Είδα ανθρώπους, να κατακλύζουν τα νοσοκομεία για να δώσουν το αίμα τους, που θα χρειαστεί, Άνθρωποι που δεν είχανε ξαναδώσει αίμα, με περισσότερο αγάπη από ότι φόβο, καθόντουσαν και δίνανε αίμα και δάκρυα μαζί. 

Είδα φτωχούς να δίνουν το φαγητό τους και ότι έχουν για να ταΐσουν τους άστεγους, και δωμάτια, και σπίτια τους, για να καταπραΰνουν τον πόνο αυτών των ανθρώπων. Είδα ανθρώπους, να ξημερώνουν στο εικονοστάσι τους, στις Εκκλησίες να πηγαίνουν, και να παρακαλούν την Παναγιά μας, με όλη τους την ψυχή.
Είδα μία Ελλάδα, πολύ όμορφων Ανθρώπων, εν μέσω εχθρών και καταστροφών.

Παντελής Θαλασσινός - Του παραδείσου λεμονιά.

Αναμνήσεις από την ιστορία της τοπικής μας Εκκλησίας. (Τα ονομαστήρια του Σεβασμιωτάτου Πειραιώς Καλλίνικου, 29 Ιουλίου 1998)…

Με λαμπρότητα και συρροή πλήθους πιστών εορτάσθηκε στον Πειραιά η μνήμη του Αγίου Καλλινίκου, κατά την οποία άγονται τα ονομαστήρια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Καλλίνικου. 

Στη Θεία Λειτουργία στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Αγίας Τριάδος προεξήρχε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς Καλλίνικος συλλειτουργούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβρόσιου, Σάμου και Ικαρίας κ. Ευσέβιου, πρ. Κορυτσάς κ. Χριστόδουλου και του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Τρωάδος κ. Αλέξιου. Στο ιερό βήμα παρευρίσκοντο συμπροσευχόμενοι ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος και ο Μητροπολίτης Αττικής κ. Παντελεήμων. Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος μίλησε κατά τη θεία λειτουργία αναφέροντας χαρακτηριστικά:

« Σήμερα η ευχαριστιακή σύναξη είναι αφιερωμένη στον Σεπτό Ποιμενάρχη της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, τον Πνευματικό πατέρα και Γέροντα, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Καλλίνικο με την ευκαιρία της ονομαστικής του εορτής. Η ημέρα της εορτής του Επισκόπου μια τοπικής Εκκλησίας δεν είναι απλός ένα κοινωνικό γεγονός, όπως μπορεί να είναι η ημέρα της ονομαστικής εορτής οιουδήποτε λαϊκού αδερφού μας. Όταν εορτάζει ο Επίσκοπος, αυτό έχει εκκλησιολογική σημασία. Γιατί ο Επίσκοπος είναι Πνευματικός Πατέρας και πνευματική κεφαλή και κορυφή μιας τοπικής Εκκλησίας, η οποία απαρτίζεται από τον κλήρο και το λαό, που κατοικεί μέσα στα γεωγραφικά της όρια. Η ημέρα δε της ονομαστικής εορτής είναι και ευκαιρία, προκειμένου ο λαός του Θεού-δηλαδή «ο κλήρος και ο λαός μαζί» να εκφράσουν και να εξωτερικεύσουν τα εσώτατα ψυχικά και πνευματικά τους συναισθήματα προς τον Πνευματικό πατέρα και Επίσκοπο, προσευχόμενοι και ευχόμενοι ο Θεός να τον διατηρεί εν υγεία αμετάπτωτω, σώον, έντιμον, μακροημερεύοντα και κυρίως ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας Αυτού. 

Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά από το σπίτι τους!

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους,
τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους,
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει,
σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα..
Σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή,
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.
Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι,

ΦΘΕΡΕΙ ΤΟΥΤΟΝ Ο ΘΕΟΣ

του π. Θεμιστοκλή Μουρτζανού

                Δύο μεγάλες ανάγκες έχουμε οι άνθρωποι στην ζωή μας: αγάπη και δικαιοσύνη. Αισθανόμαστε ότι γι’ αυτές έχουμε πλαστεί. 

Για να αγαπούμε και να μας αγαπούνε, κάτι που φαίνεται από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής μας, στην ασυνείδητη για το έμβρυο και το βρέφος σχέση του με την μητέρα του, αλλά και για να εκπληρώνεται στην ζωή μας ο νόμος της συνείδησής μας, που μας λέει τι είναι καλό και τι όχι. Αν συμβαίνει το κακό, τότε το ταυτίζουμε με το άδικο, αν συμβαίνει το καλό, τότε αισθανόμαστε ότι υπάρχει δικαιοσύνη. Είναι πολλές οι εικόνες της αρχαιότητας με την τυφλότητα της δικαιοσύνης, την οποία θεοποιούσε. Δεν είχε να κάνει μόνο με την απροσωποληψία, αλλά και με τις συνέπειες της εφαρμογής του δικαίου, που κάποτε είναι καταστροφικές, ακόμη κι αν έτσι πρέπει. 

Το ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη. Μπορεί κάποτε να είναι καταστρεπτική, αν δεν εκφράζεται με γνώμονα το αυθεντικό συμφέρον του άλλου, αλλά είναι έκφραση της δικής μας απόλυτης ανάγκης να δοθούμε, χωρίς μέτρο και χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας τι ο άλλος μπορεί να σηκώσει.  Η ανθρώπινη ύπαρξη παλεύει ανάμεσα σε τέτοιες διαβαθμίσεις και οι δυσκολίες των σχέσεων και της κοινωνικότητας, που γίνονται υπαρξιακές, μαρτυρούνται στην ιστορία μας.

                Αναλόγως βλέπουμε και οι άνθρωποι τον Θεό. Τον θέλουμε Θεό αγάπης, για να μας αντέχει και να μας βοηθά να αντέχουμε τόσο τον εαυτό μας, όσο και τους άλλους, αλλά Τον θέλουμε και Θεό δικαιοσύνης, ώστε να υπάρχει ισορροπία στην ζωή μας, να μην αισθανόμαστε απροστάτευτοι έναντι του κακού. Ο Θεός είναι το πρωτότυπο του πατέρα. Αγάπη με ασφάλεια. Αυστηρότητα με δικαιοσύνη. Παιδαγωγία με ελευθερία. Και συνεχής επιστροφή σ’  Αυτόν είτε ως μνήμη είτε ως πίστη και αναζήτησή Του στην ζωή μας. Εύκολα λοιπόν οι άνθρωποι συγχέουμε αυτούς τους δύο δρόμους, της αγάπης και της δικαιοσύνης, με την δική μας πραγματικότητα, προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε κατά την επιθυμία μας αυτό που είναι και αυτό που φανερώνει ο Θεός.

Από το εγώ προς τον Θεό.

Είπε ο Κύριος: Μετανοείτε και πιστεύετε στο Ευαγγέλιο. 

Αληθινή μετάνοια δεν είναι μονάχα το να θλίβεται κανείς

 για τα αμαρτήματα που έχει διαπράξει, αλλά η πλήρης 

Ὁ Ἅγιος Καλλίνικος ὁ Μάρτυρας.

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Κιλικία. Μὲ ἰδιαίτερη εὐφράδεια λόγου, ἀλλὰ καὶ μὲ πολὺ ζῆλο, δίδασκε τὸ Εὐαγγέλιο.

Ὅταν ἔφθασε στὴν Αἴγυπτο, φανατικοὶ εἰδωλολάτρες ἐξεγέρθηκαν ἐναντίον του, τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἡγεμόνα Σακέρδωνα.  

Αὐτός, ὑποκρινόμενος, ἔδειξε ὅτι λυπᾶται, καὶ γιὰ νὰ κάμψει τὸ φρόνημα τοῦ Καλλινίκου, ἀνέφερε δῆθεν περιστατικὰ πρώην γενναίων χριστιανῶν, ποὺ ὅταν ἀντίκρισαν τὰ σκληρὰ βάσανα, ἀρνήθηκαν τὴν πίστη τους. 

Ὁ Καλλίνικος, ἀντιλαμβανόμενος τὴν ὑποκρισία τοῦ ἡγεμόνα, μειδίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Μὴν ἀναβάλλεις, ἔπαρχε, νὰ λάβεις πεῖρα τῆς δύναμης μὲ τὴν ὁποία ὁ Χριστὸς ὁπλίζει τοὺς γνήσιους πιστούς Του. 

Γρήγορα ἑτοίμασε ὅλα σου τὰ κολαστήρια ὄργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια καὶ ὅτι ἄλλο σκληρὸ μαρτύριο ἔχεις. Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα περισσότερα καὶ σκληρότερα βασανιστήρια ποθῶ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ».

Καλή σας νύχτα!

Μη θυμωθείς εναντίον μου, γιατί σου λέγω την αλήθεια.

Γράφοντας, στους Ασκητικούς λόγους, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος για τους πειρασμούς που έρχονται στον άνθρωπο, όταν υπερηφανευτεί, σημειώνει συγχρόνως και τον τρόπο που θ’ απαλλαγεί: με την ταπεινοφροσύνη της καρδιάς.

Ωστόσο, αποκαλύπτει πως συνεχίζονται οι δοκιμασίες, γιατί στην πραγματικότητα «δεν ζήτησες ποτέ με την καρδιά σου την ταπεινοφροσύνη». Το «ξεσκέπασμα» αυτό μπορεί να προκαλέσει αντίδραση, αφού ο άνθρωπος προτιμά να κρύβει την πραγματικότητα του εαυτού του. Γι’ αυτό σημειώνει ο άγιος Ισαάκ: «Μη θυμωθείς εναντίον μου, γιατί σου λέγω την αλήθεια».

Σκέφτομαι, πόσες φορές κρύβουμε την αλήθεια, γιατί φοβόμαστε τις αντιδράσεις αυτού που τον αφορά. Όχι με την έννοια της δικής μας ασφάλειας, αλλά γιατί ο άλλος δεν είναι έτοιμος να δεχτεί την αλήθεια για τον εαυτό του. Κι η ασθένειά του συνεχίζεται…

Είναι ένδειξη επιθυμίας γι’ αλλαγή, όταν ακούς τις παρατηρήσεις αυτών που σε αγαπούν.

Είναι δείγμα εσωτερικής ισορροπίας, όταν προσέχεις τα λεγόμενα για τον εαυτό σου από ανθρώπους που σ’ εχθρεύονται.

Η πνευματική μας ανάπτυξη είναι πορεία που δεν τελειώνει, όπως την ατέλευτη τελειότητα. Η ομορφιά κρύβεται στις συνεχείς ανακαλύψεις που συνεπάγεται το ταξίδι. Οι πτώσεις κι ανορθώσεις το κάνουν φυσιολογικό, ως ανθρώπινες, γι’ αυτό κι ελπίζουμε.

Υπάρχουν, βέβαια, κι αλήθειες που δύσκολα μπορούν να λεχθούν, τόσο στον εαυτό μας όσο και στους δικούς μας, όπως:

Τα πολλά λόγια «περί ανέμων και υδάτων», δείχνουν πως ενότητα καρδιακή δεν υπάρχει.

Όταν χασμουριέσαι σε μια συνάντηση, φανερώνει αποστασιοποίηση.

Άμα δεν μπορείς να κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια, είναι γιατί δεν θέλεις να δει τα κρυφά της καρδίας σου.

Καλές Διακοπές!

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

 

Ιούλιος-Αύγουστος. 

Οι μήνες που οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν τις διακοπές τους από την εργασία, την καθημερινότητα, τη ρουτίνα της ζωής. 

Είναι και η ζέστη που αυξάνει την επιθυμία για χαλάρωμα και δροσιά. Όντως σκληρή η ζέστη της Κύπρου …

Αυτές οι ανθρώπινες παρηγοριές, που η θάλασσα ή το βουνό μάς χαρίζουν πλουσιοπάροχα, αξίζει να τις απολαύσουμε όσο μπορούμε. Γιατί δυναμώνουν τις αντοχές μας και μας οδηγούν στη θέα του εαυτού μας και του κόσμου μας μέσα από ένα άλλο φακό.

Το καθημερινό τρέξιμο με τις ποικίλες ευθύνες, η ένταση, που μας επιβάλλει το πρόγραμμα της ζωής, δεν αφήνουν περιθώριο χρόνου και δυνάμεως, για να κάνουμε αυτό που θα ζωογονήσει τον μέσα μας κόσμο και θα ρυθμίσει τις σχέσεις μας με τους γύρω μας ανθρώπους και με τον «εντός ημών ευρισκόμενον» Θεό μας. Αυτό δηλαδή που στο βάθος θέλει η ύπαρξή μας.

Ασφαλώς η εργασία έχει τα θετικά της: νιώθεις την αξία σου ως πρόσωπο, προσφέρεις τα χαρίσματά σου, κοινωνικοποιείσαι, δεν ζεις εις βάρος των άλλων. Όμως η σημερινή κοινωνία μάς επιβάλλει με τον τρόπο της ένα τρόπο ζωής που συνθλίβει το πρόσωπο και διαλύει τις σχέσεις.

Σχόλια στο Ευαγγέλιο της Κυριακής (Θ΄ Ματθαίου)

 Η πίστη που σώζει

                                                

 «Λέγει αυτώ ο Ιησούς, ολιγόπιστε, εις τί εδίστασας;»

Προκαλεί σίγουρα μεγάλο θαυμασμό η τόλμη και το θάρρος που επέδειξε ο απόστολος Πέτρος, όταν ζήτησε να περπατήσει πάνω στην ταραγμένη θάλασσα. 

Βέβαια, από το επάγγελμα που ασκούσε πριν ακολουθήσει το Διδάσκαλό του, δηλαδή εκείνο του ψαρά, φαίνεται ότι ήταν αρκετά εξοικειωμένος με το υγρό στοιχείο ο μαθητής του Χριστού. Ωστόσο, δεν έπαυσε να φοβάται τη θάλασσα, γιατί είχε πικρή πείρα από τους θυμούς και τις φουρτούνες της. 

Άλλωστε, θα μπορούσαμε ν΄ ανακαλέσουμε στη μνήμη μας το περιστατικό εκείνο, σε άλλη περίπτωση, που οι μαθητές ζητούσαν απεγνωσμένα τη βοήθεια του Διδασκάλου τους: «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα». Εκείνο, λοιπόν, που τον έκανε τώρα να αψηφήσει με τόση περιφρόνηση τον φόβο των κυμάτων και τον κίνδυνο του καταποντισμού, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μεγάλη αγάπη που έτρεφε απέναντι στο Διδάσκαλό του, τον Χριστό. 

Γι’ αυτό και έντονη ήταν η επιθυμία του να σπεύσει προς συνάντησή Του, έστω και αν χρειαζόταν να περπατήσει πάνω στα κύματα. Να σημειώσουμε ακόμα ότι η ίδια λαχτάρα και θέληση, τον έσπρωξαν να πέσει στο νερό για να πάει κολυμπώντας γρηγορότερα στον Κύριο σε κάποιο πρωινό που ο Ιησούς περίμενε το πλοίο στην παραλία με τους μαθητές Του.

Τώρα όμως, η ολιγοπιστία του παραλίγο να του στερήσει την ευτυχία να βρεθεί κοντά στο Χριστό. Ξεκίνησε με μεγάλη πίστη και πέτυχε κάτι που φαντάζει αδύνατο στην ανθρώπινη λογική. Αλλά στην περίπτωση αυτή, δεν έμεινε σταθερός μέχρι τέλους στην πίστη του, με αποτέλεσμα να εκτεθεί σοβαρά στον κίνδυνο του καταποντισμού.

Η εύλογη απορία και το παράπονο μίας μητέρας.

Η χαροκαμένη μάνα σοκάρει: Ήταν θέλημα του Κυρίου που…

Συγκλονιστική επιστολή από τη μητέρα της 13χρονης Εβίτας και του 11χρονου Αντρέα, που έχασε τα δυο παιδιά και τον άντρα της στη φωτιά – «Προσπαθώ να μοιάσω στην κορούλα μου, που ήταν πάντα μαχήτρια».

Τραγικό και άδικο τέλος βρήκαν στη φωτιά στο Μάτι η 13χρονη Εβίτα Φύτρου, που πήδηξε από ύψος 15 μέτρων για να σωθεί, ο 54χρονος πατέρας της, Γρηγόρης και ο 11χρονος αδερφός της, Αντρέας.

Μιλώντας στην εκπομπή «Αταίριαστοι», στον ΣΚΑΙ, ο δημοσιογράφος Μπάμπης Παπαπαναγιώτου, προσωπικός φίλος της οικογένειας Φύτρου, διάβασε ένα κομμάτι από την επιστολή που του έστειλε η χαροκαμένη μητέρα των δύο ανήλικων παιδιών.

Τα λόγια της μητέρας, που έχασε τα πάντα στη φωτιά, δεν μπορούν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο: