Η εορτη της Πεντηκοστής.

  

 

Στην καρδιά της χριστιανικής παράδοσης, η Πεντηκοστή δεν στέκει απλώς ως εορτασμός· είναι ρήξη και αποκάλυψη, είναι το κρυμμένο μυστήριο του Λόγου που διασπά την ανθρώπινη πολυγλωσσία για να γεννήσει ενότητα.
Η γλώσσα δεν είναι εδώ μόνο εργαλείο· γίνεται σημείο, θαύμα και μυσταγωγία.
Η θεία φωτιά που κατέρχεται εν είδει γλωσσών δεν κατακαίει· φωτίζει.
Και δεν φωτίζει τη διάνοια μόνο, αλλά διαπερνά το είναι, απ’ το νου ως την καρδιά και ως τη σιωπή.
Η αφήγηση της Πεντηκοστής στον δεύτερο κεφάλαιο των Πράξεων των Αποστόλων δεν μπορεί να διαβαστεί ανεξάρτητα από την αφήγηση περί Βαβέλ.
Εκεί, η ανθρώπινη έπαρση γεννά σύγχυση· εδώ, η θεία συγκατάβαση γεννά κατανόηση.
Εκεί, οι γλώσσες διασπούν την ενότητα· εδώ, η ποικιλία των γλωσσών γίνεται φορέας μιας ανώτερης ενότητας.
Ο Θεός δεν αναιρεί τη γλωσσική πολλαπλότητα· την μεταμορφώνει.
Δεν επιστρέφει τον άνθρωπο σε μία προ-βαβελική μονογλωσσία, αλλά αγιάζει τη διαφορετικότητα ως κοινωνία εν Πνεύματι.
Η Πεντηκοστή δεν ακυρώνει τις γλώσσες τις μεταμορφώνει σε όργανα του ενός Λόγου.
Και αυτός ο Λόγος δεν είναι αφηρημένος· είναι ο Χριστός, ο σαρκωμένος Λόγος του Θεού.
Έτσι, κάθε γλώσσα, κάθε λαός, κάθε πολιτισμός, γίνεται δυνάμει φορέας του Ευαγγελίου.
Δεν χρειάζεται να ομογενοποιηθεί· χρειάζεται να εμπνευσθεί.
Δεν ήταν οι απόστολοι που έμαθαν ξαφνικά ξένες γλώσσες· ήταν οι ακροατές που άκουσαν το κήρυγμα, στη μητρική τους γλώσσα.
Η Πεντηκοστή αποκαλύπτει τη δυνατότητα της γλώσσας να γίνει φορέας χάριτος όταν διαποτίζεται από το Άγιο Πνεύμα.
Η γλώσσα, ως πνευματικό φαινόμενο, δεν είναι απλώς ένας μηχανισμός σημαινόντων και σημαινομένων· είναι υπόσταση, σχέση, μυστήριο. Όπως το Πνεύμα πνέει "ὅπου θέλει", έτσι και η ζωντανή γλώσσα όταν είναι καρπός της Πεντηκοστής, διασχίζει τα όρια των εθνών, των πολιτισμών και των χρόνων, και γίνεται πηγή ενότητας, χωρίς να γίνεται όργανο κυριαρχίας.
Η γλώσσα της Πεντηκοστής είναι γλώσσα θείας μέθης· είναι γλώσσα έκστασης.
Δεν είναι απλώς μετάδοση πληροφορίας· είναι κοινωνία ζωής.

Οι άνθρωποι που άκουγαν τους αποστόλους δεν άκουγαν απλώς λέξεις· βίωναν το Πνεύμα.
Η αλήθεια δεν εκφραζόταν απλώς, εφλέγετο φανερωνόταν μέσα από τη φωτιά του Λόγου.
Όμως το θαύμα των γλωσσών οδηγεί, τελικά, σε μία γλώσσα πέραν της γλώσσας· τη σιωπή.
Η αληθινή γλώσσα του Θεού, λένε οι μυστικοί, είναι η σιγή· εκεί όπου παύει η λεκτική προσπάθεια και αρχίζει η κοινωνία, πρόσωπο προς πρόσωπο.
Η Πεντηκοστή δεν είναι απλώς η γέννηση του εκκλησιαστικού κηρύγματος· είναι η αποκάλυψη ότι η αλήθεια δεν είναι μόνον αυτό που λέγεται, αλλά αυτό που φαίνεται όταν το Πνεύμα σκηνώσει μέσα στην ανθρώπινη καρδιά.
Η γλώσσα της Πεντηκοστής δεν είναι ένας καινούργιος κώδικας· είναι ένας καινούργιος τρόπος ύπαρξης.
Όχι η πληροφορία, αλλά η μεταμόρφωση.
Όχι το νόημα, αλλά η κοινωνία.
Όχι το γράμμα, αλλά το Πνεύμα.
Γι’ αυτό και η Εκκλησία, ήδη από την πρώτη της ανάσα, αναπνέει γλωσσικά· ψέλνει, μιλά, ευλογεί, προφητεύει, εξομολογείται.
Η Πεντηκοστή είναι η φωνή της Εκκλησίας στον κόσμο· μια φωνή που δεν χρειάζεται μετάφραση, γιατί μιλά τη γλώσσα της καρδιάς.
Η τελική ερμηνεία της Πεντηκοστής είναι η αγάπη.
Αν η Βαβέλ ήταν το αποτέλεσμα της υπερηφάνειας, τότε η Πεντηκοστή είναι ο καρπός της ταπείνωσης· της συγκατάβασης τού Θεού, και της εσωτερικής κένωσης τού ανθρώπου για να γίνει δεκτικό δοχείο της χάριτος.
Και όπως κάθε αληθινή γλώσσα είναι γέφυρα, έτσι και κάθε λόγος της Πεντηκοστής είναι μια σταυρική γέφυρα, ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο, ανάμεσα στο Εγώ και στο Εσύ, ανάμεσα στη σάρκα και στο Πνεύμα.
Η γλώσσα της Πεντηκοστής δεν χτίζει πύργους· χτίζει κοινότητες.
Η Πεντηκοστή είναι η θεολογία της γλώσσας ως φανέρωσης· και της σιωπής ως πληρότητας. Είναι η μέρα που η ανθρωπότητα έπαψε να φοβάται τη διαφορετικότητα και άρχισε να τη θεωρεί μέσο χάριτος.
Η Εκκλησία δεν γεννήθηκε από μια θεσμική απόφαση· γεννήθηκε από μια πνοή.
Και αυτή η πνοή ήταν λέξη, ήταν φωτιά, ήταν ελπίδα.
Στην Πεντηκοστή, η γλώσσα ανακτά τον αρχαίο της σκοπό: όχι να εξουσιάζει, αλλά να προσκαλεί· όχι να διαιρεί, αλλά να ενώνει· όχι να εξηγεί, αλλά να αποκαλύπτει.
Είναι το μυστήριο τού να μιλάς και να αγαπάς ταυτοχρόνως.