Ο Άγιος Νεκτάριος ή Νεκτάριος
Πενταπόλεως ή Νεκτάριος Αιγίνης (1 Οκτωβρίου 1846 - 9 Νοεμβρίου 1920)
είναι σύγχρονος άγιος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Αναστάσιος Κεφαλάς και υπήρξε λαοφιλής
ιεράρχης, ποιμενάρχης και παιδαγωγός στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ου
αιώνα. Ο Άγιος Νεκτάριος επίσης ΕΙΝΑΙ θαυματουργός διότι,
πραγματοποίησε θαύματα ενώ βρισκόταν ακόμα εν ζωή.
Στη συνέχεια μπορείτε να δείτε φωτογραφικό υλικό από το σπίτι στο οποίο
διέμενε στην Αίγινα έως τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, καθώς και
αναλυτικές πληροφορίες για τον Άγιο της Αίγινας...
Στην Αίγινα ο Άγιος Νεκτάριος εγκαταστάθηκε το 1908, η ιστορία όμως της
εγκατάστασης του πηγαίνει αρκετά νωρίτερα στο χρόνο. Ο Νεκτάριος ποτέ
στη ζωή του, δεν απέβαλε την έντονη επιθυμία του για το μοναχικό βίο.
Αυτή η επιθυμία ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο κατά την επίσκεψη του στο
Άγιο Όρος και την σύνδεσή του με το γέροντα Δανιήλ το 1898. Έκτοτε
έψαχνε ένα τόπο να στεγάσει ένα μοναστήρι για το τέλος της ζωής του, ένα
«Εκκλησιαστικό Παρθενώνα», όπως έλεγε. Πιο έντονη και ίσως επιτακτική
έγινε αυτή η ανάγκη, όταν 4 γυναίκες που ήσαν μόνες και συνδέονταν μαζί
του, με σχέση πνευματικής καθοδήγησης, θέλησαν να μονάσουν υπό την
εποπτεία του. Έτσι τελικά βρήκε ένα παλαιό εγκαταλελειμμένο μοναστήρι
στην Αίγινα στη θέση Ξάντος στο οποίο και αποφάσισε να στεγάσει τις 4
μοναχές και άλλες 3 που ήδη μόναζαν στο νησί. Το μοναστήρι άρχισε να
επαναλειτουργεί το 1904 υπό την καθοδήγησή του, παρότι αυτός ακόμα
βρισκόταν στην Ριζάρειο σχολή.
Η εμφάνισή του στην Αίγινα όμως συνδυάστηκε από δύο γεγονότα, με αποτέλεσμα να γίνει άμεσα λαοφιλής.
Ο Νεκτάριος αρχικά θεράπευσε έναν δαιμονισμένο νέο κάτι που γρήγορα
μαθεύτηκε. Οι χωρικοί τότε τον επισκέφτηκαν ζητώντας του να λειτουργήσει
και να δεηθεί στον Θεό να βρέξει, διότι είχε 3 χρόνια να βρέξει στο
νησί με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί εκτεταμένη ανομβρία και οικονομική
ζημία. Ο ίδιος με σύσσωμη παρουσία των νησιωτών, λειτούργησε και την
ίδια μέρα άρχισε να βρέχει. Αυτά, εκλήφθηκαν ως θεϊκά σημάδια από τους
Αιγινίτες, με αποτέλεσμα να θεωρούν Άγιο τον Νεκτάριο, ακόμα και εν ζωή.
Το 1908 παραιτήθηκε από σχολή για λόγους υγείας αλλά και γήρατος και
αφοσιώθηκε στο μοναστήρι. Η χάρη του και η φήμη διαρκώς μεγάλωνε με
αποτέλεσμα μεγάλο μέρος δωρεών να κατευθύνεται στο μοναστήρι και μέσα σε
4 χρόνια επιτεύχθηκε να μεγαλώσει τόσο, ώστε να χωράει 15 μοναχές. Τα
χρήματα κατευθύνονταν κυρίως στους φτωχούς του νησιού. Μεγάλο μέρος λαού
και πιστών κατευθυνόταν προς το μοναστήρι, από διάφορα μέρη της
Ελλάδας, για να δει ή να πάρει την ευχή του ήδη ξακουστού Νεκταρίου,
κάτι που βοηθούσε και τους νησιώτες να ανασάνουν οικονομικά.
Το έργο του στην Αίγινα
Παρότι ήταν μεγάλος σε ηλικία όταν αποσύρθηκε στην Αίγινα, δεν έπαψε
ποτέ να εργάζεται είτε πνευματικά, υπέρ της εκκλησίας, είτε και
χειρωνακτικά για την διεύρυνση του μοναστηριού. Το έργο πλέον είχε
χαρακτήρα ποιμαντικό, λειτουργικό, λατρευτικό, εξομολογητικό,
παρηγορητικό. Στάθηκε στους ανθρώπους του νησιού σαν αδελφός, βοηθός,
συμπαραστάτης, οδηγός και συνοδοιπόρος της ζωής. Τα χρόνια μέχρι το
τέλος της ζωής του, έμελλε να είναι πολύ ταραγμένα. Μετά τους
Βαλκανικούς πολέμους που έφεραν ηθική ανάταση και κάποια ευφορία
οικονομική και πνευματική, ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ήρθε να σκιάσει την
Ελλάδα. Φτώχεια, ανέχεια και όλα τα συνεπακόλουθα ενός βασανισμένου
τόπου και λαού μαζί με τα σύνδρομα του φόβου και των στερήσεων
εμφανίζονταν απειλητικά σε αυτά τα ταραγμένα πολιτικά χρόνια για την
Ελλάδα. Ο ίδιος όμως πάντα βοηθός, παρηγορητής, γνωρίζοντας από μικρός
τις δυσκολίες του κόσμου κήρυττε την ελπίδα και το Θεό για ένα καλύτερο
μέλλον, που πάντα όπως έλεγε στεκόταν κραταιός δίπλα στον πιστό λαό. Γι'
αυτό και ο Άγιος Νεκτάριος για τους Αιγινίτες υπήρξε κάτι παραπάνω από
ένας μοναχός που εγκαταστάθηκε στο νησί τους.
Η ποιμαντική αγωγή του ποιμνίου, μακρύτερα από τα στενά όρια
του νησιού, ήταν πάντα μέλημά του, έτσι συνέχισε το συγγραφικό του έργο,
που πλέον αναγνωριζόταν τόσο από τον τύπο της εποχής για την
επιστημονική εγκυρότητά του, όσο και από μεγάλα πνευματικά ιδρύματα της
εποχής. Επίσης διέθετε περισσότερο χρόνο για προσευχή κάτι που
αγαπούσε, ιδιαίτερα προς την Παναγία, που θεωρούσε μητέρα του, όπως
έλεγε. Ποτέ παρά τον κλονισμό της υγείας του δεν έπαψε όμως να προσφέρει
ακόμα και χειρωνακτικά. Μάλιστα συνεισέφερε στην ανέγερση νέων κοιτώνων
της μονής, στη διάνοιξη δρόμων προς το μοναστήρι, ασχολείτο με την
κηπουρική και άλλες χειρωνακτικές εργασίες που πάντα τις θεωρούσε τιμή.
Πάντα ανέφερε πως καμία εργασία δεν είναι ντροπή, αντιθέτως είναι
ευλογία Θεού.
Οι δυσκολίες και οι πίκρες ποτέ δεν έλειψαν. Παρότι είχαν περάσει πάνω
από 10 χρόνια από την επαναλειτουργία της μονής, ο Μητροπολίτης Αθηνών
Θεόκλητος αρνείτο να αναγνωρίσει την μονή, παρά την αρχική συγκατάθεσή
του. Το πρόβλημα αυτό μεγάλωνε, διότι η μονή δεν αποκτούσε νομική
προσωπικότητα με αποτέλεσμα να αδυνατεί να κρατήσει τις κληρονομιές και
όποια άλλα οικονομικά ωφελήματα είχε από πιστούς με αποτέλεσμα να
δυσχεραίνει το φιλανθρωπικό έργο. Κάποιοι δηλαδή, άφηναν κληρονομιές
υπέρ του μοναστηριού, που το μοναστήρι αδυνατούσε να αποδεχτεί λόγω της
νομικής ανυπαρξίας του. Ο Μητροπολίτης δε, είχε δυσαρεστηθεί από την
τροπή που έλαβε η εξέλιξη του μοναστηριού, με αποτέλεσμα να είναι
ανένδοτος. Ο Νεκτάριος προσπάθησε με διάφορους τρόπους να τον
μεταπείσει, όμως μέχρι τέλους της ζωής του, δεν είδε το αίτημά του να
πραγματοποιείται.
Τα τελευταία χρόνια
Ο Νεκτάριος αρχικά αφού τελείωσε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, και ο
Θεόκλητος αποπέμφθηκε λόγω του αναθέματος στον Βενιζέλο μαζί με τους
υπολοίπους επισκόπους, πίστεψε πως τα πράγματα ίσως εξομαλυνθούν. Η
αρχική αισιοδοξία όμως διεκόπη όταν 1918 κατηγορήθηκε από μητέρα μοναχής
για ανηθικότητα. Γρήγορα όμως εξετάσεις και έρευνες του εισαγγελέα
Αθηνών κατέδειξαν το ψεύδος της μητέρας της κόρης, η οποία οικειοθελώς
είχε προσχωρήσει στο μοναστήρι. Εξ αιτίας αυτού του λόγου, αλλά και
κληρικών οι οποίοι στο νησί τον φθονούσαν, πιστεύοντας ότι τους παίρνει
όλη την «πελατεία» και τον κατηγορούσαν πισώπλατα, ουσιαστικά δεν
κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του, την αναγνώριση του
Μοναστηριού. Πάντα όμως πιστός στο Ευαγγέλιο, το παράδειγμα του Χριστού,
τα γραφέντα του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη, πίστευε απόλυτα στη
δικαιοσύνη του Θεού. Ήταν πράος, ήρεμος, υπομονετικός σε όλες αυτές τις
κατηγορίες και εξευτελισμούς που κατά καιρούς τον υπέβαλαν.
Το τέλος της ζωής του ήταν επίπονο. Η χρόνια ασθένεια του προστάτη,
μαζί με τα περασμένα χρόνια της ηλικίας του και κακοπάθειες της ζωής τον
ταλαιπωρούσαν. Ακόμα και τότε είχε σχέδια. Ήθελε να δημιουργήσει ένα
εκπαιδευτήριο. Τελικά δεν πρόλαβε. Το 1920 εισήχθη στο Αρεταίειο
νοσοκομείο Αθηνών όπου διεγνώσθη καρκίνος του προστάτη. Στις 9 Νοεμβρίου
του ιδίου έτους ο Άγιος Νεκτάριος πέθανε. Το δωμάτιο στο οποίο πέθανε,
έχει σήμερα μετατραπεί σε μικρό ναό στο δεύτερο όροφο του Αρεταιείου
νοσοκομείου, που κοσμείται από εικόνες του Αγίου και τάματα πιστών για
ανάρρωση των συγγενών τους που νοσηλεύονται στην κλινική.
Η ανακήρυξή του σε Άγιο
Ο Νεκτάριος δεν ανακηρύχθηκε Άγιος αμέσως όταν πέθανε. Χρειάστηκε
να περάσουν 40 χρόνια και στις 20 Απριλίου του έτους 1961 ο
Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, έκρινε πως έπρεπε να τον ανακηρύξει
σε Άγιο, καθώς είχε πραγματοποιήσει πολλά μεγάλα έργα πάνω στη
Θρησκεία και στην Εκκλησία. Η απόφαση αυτή προκάλεσε πολλές συζητήσεις
και σχόλια, καθώς τότε βρίσκονταν στη ζωή πολλοί άνθρωποι οι οποίοι
είχαν ζήσει από κοντά το Νεκτάριο και πίστευαν πως ο Αθηναγόρας το έκανε
αυτό μόνο για να φάει λεφτά και για κανέναν άλλο σκοπό. Με την
ανακήρυξή του Νεκταρίου Κεφαλά σε Άγιο, ο Αθηναγόρας αποφάσισε ακόμα πως
οι άντρες και οι γυναίκες που φέρουν τα ονόματα Νεκτάριος και Νεκταρία
θα εορτάζουν την ονομαστική τους εορτή στις 9 Νοεμβρίου κάθε χρόνο.
Μέχρι τότε αυτά τα ονόματα εόρταζαν στις 11 Ιουλίου.
Πηγή: news.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου