Κοιμηθείτε σαν παιδιά, ζείστε σαν ενήλικες.

 
Πηγαίνετε για ύπνο για να ονειρευτείτε.
Έναν κόσμο που θα σας αντέχει, να τρέχετε, να κάνετε φασαρία, να κλαίτε, να γελάτε, να χτυπάτε στα γόνατα, να παίζετε. 

Ονειρευτείτε έναν κόσμο που θα κάνετε αγιασμό στο σχολείο, θα φιλάτε τον σταυρό και θα τρέχετε ανέμελα στο προαύλιο, θα κάνετε διαλείμματα και θα γελάτε χωρίς να είσαστε φιμωμένα, να φαίνονται τα δοντάκια σας μέσα από το χαμόγελο σας.

Ονειρευτείτε έναν κόσμο που θα αγκαλιάζεστε αλλά προπαντός που θα σας αγκαλιάζουν και δεν θα σας φοβούνται γιατί είστε ασυμπτωματικά.

Έναν κόσμο που θα έχει αγκαλιές από παππούδες και γιαγιάδες, παραμύθια και φιλιά πολλά, που δεν θα σας χαιρετάνε από μακριά.

Έναν κόσμο που θα κάθεστε πάλι στα ξύλινα θρανία και όχι στις οθόνες του υπολογιστή για να κάνετε μάθημα. 

Που θα μπορείτε να πάτε πάλι εκδρομές με το σχολείο σας και με τους γονείς σας. 

Που τα γενέθλια σας θα τα περνάτε μαζί με τους φίλους σας και όχι μαζί με το κινητό σας.

Έναν κόσμο που δεν θα σας καταργεί πράγματα αλλά θα σας προσφέρει.
Κοιμηθείτε όσο περισσότερο μπορείτε, γιατί μας ενοχλείτε την συνείδηση.
Και ίσως μέσα σε τούτο τον μακάριο ύπνο σας δείτε σε μια γωνιά την συγγνώμη μας, που δεν σας αφήσαμε παιδιά αλλά σας μεγαλώσαμε απότομα και σας κάναμε σαν τα μούτρα μας. Ένοχους.