Η είδηση της κοιμήσεως του έγινε γνωστή τα μεσάνυκτα του Σαββάτου και σκόρπισε ιδιαίτερη συγκίνηση στα πνευματικά του τέκνα, καθώς και όσους τον γνώριζαν μέσα από τις ομιλίες, τα βιβλία, τα άρθρα, τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές στις οποίες συμμετείχε. Ο χαριτωμένος Γέροντας νοσηλευόταν από πολλές μέρες στο νοσοκομείο «Αττικόν» και η ήδη επιβαρυμένη του υγεία δεν του επέτρεψε να αντιμετωπίσει με την γνωστή του ψυχική γενναιότητα τον κορωνοϊό.
Θεολόγος και φιλόλογος ο ίδιος, αλλά και δεινός γνώστης των Πατέρων της Εκκλησίας εμβάθυνε ιδιαίτερα στα εκκλησιαστικά, αλλά και στα κοσμικά κείμενα για να εμψυχώσει στην συνέχεια με τον πολυποίκιλο και χαριέστατο και άμεσο λόγο του τον κουρασμένο σύγχρονο άνθρωπο.
Ο όσιος Πορφύριος του στάθηκε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του, και εν συνεχεία τον τροφοδοτούσε με τα πνευματικά νάματα τα οποία όπως είναι γνωστό ξεχείλιζαν από την χαριτωμένη καρδιά του, και έτσι ο π. Ανανίας δεν έπαψε ποτέ να αναφέρεται σ’ αυτόν, με ευγνωμοσύνη και να μεταφέρει αποκαλυπτικές εμπειρίες που έζησε πλάι του και μέσα από τις συνομιλίες τους.
Ο μακαριστός Γέροντας γεννήθηκε το 1945 στην πατρίδα του εκ των Νεομαρτύρων Ιερομάρτυρα Αγίου Γρηγορίου Ε’, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως την Δημητσάνα Αρκαδίας η οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Και έτσι ο εκλιπών είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για όλους τους ήρωες μας, αλλά και την εποχή αυτή η οποία αποτελεί γενέθλιο εποχή της ίδρυσης του νέου ελληνικού κράτους και αρχή της απελευθέρωσης των Ελλήνων από τον τουρκικό ζυγό.
Ιδιαίτερη αγάπη είχε για τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, αλλά και για τον Μακρυγιάννη, το νέφος των Νεομαρτύρων του Γένους, τον Διονύσιο Σολωμό… Πάρα πολλές ομιλίες του ήταν αφιερωμένες σε όλους αυτούς και στην συνέχεια εκδόθηκαν σε βιβλία.
Ξεχωριστή αγάπη είχε και για τους Αγίους της Εκκλησίας μας. Με τον βίο και την πολιτεία τους ασχολήθηκε στις ομιλίες του και στην συνέχεια μεταφέρθηκαν και αυτές σε βιβλία που κι αυτά μας μεταφέρουν όχι μόνο στην γόνιμη σχέση του Γέροντα με την εκκλησιαστική γραμματεία και παράδοση, αλλά και την ουσιαστική του σχέση με την πνευματικότητα και την ζωή των αγίων και της Εκκλησίας την οποία και ο ίδιος ζούσε πολύ βαθιά. (Να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε την θερμή σχέση που είχε με τον άγιο Νεκτάριο. Άλλωστε στο ίδρυμα «Άγιος Νεκτάριος» στα Εξάρχεια πραγματοποιούσε τις εβδομαδιαίες ομιλίες του και λειτουργούσε στο εκεί παρεκκλήσι που ήταν αφιερωμένο στον Θαυματουργό άγιο).
Δεν θα διστάσουμε να πούμε σ’ αυτό το πρώτο σημείωμα που γράφουμε για τον μακαριστό Γέροντα των Εξαρχείων πως και ο ίδιος μετείχε της αγιότητας και αυτό ήταν ιδιαίτερα εμφανές από τα διάφορα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος τα οποία τον επρόδιδαν.
Χαρίσματα με τα οποία εποίμαινε το ποίμνιο του, τα πνευματικά του τέκνα και όσους κατέφευγαν σ’ αυτόν, σε δύσκολες περιστάσεις του βίου τους.
Για όσους τον γνώρισαν, όσοι συνδέθηκαν μαζί του είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουν την απώλεια αυτή· πως δηλαδή δεν είναι πλέον ανάμεσά μας και δεν μπορούν να επικοινωνήσουν πλέον μαζί του.
Αλλά κι αυτό είναι μια μεγάλη παρηγοριά! Μοιάζει, δηλαδή, σαν να μας φωνάζει ο αγαπημένος Παππούλης: Εδώ είμαι! Θα συνεχίζω να σας φροντίζω! Όπως πάντα! Μην ανησυχείτε! Είμαι μαζί σας και μην φοβάστε!
Ή για να δανειστώ κάτι από τον τρόπο του ο οποίος ήταν πάντα άμεσος και συχνά αντισυμβατικός σαν να μας λέει: Μην μασάτε! Έχει ο Θεός! Ο Θεός είναι μεγάλος! Χριστός Ανέστη!
Αληθώς Ανέστη, Παππούλη!
Την ευχή σου Γέροντα! Ναι, είσαι μαζί μας! Και σε ευχαριστούμε! Πολύ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου