Ὁ γάμος τοῦ Νυμφίου.

 

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γουμενίσης κ. Δημητρίου.

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται…»

Ποιά λογική θά υἱοθετοῦσε τόν ἐρχομό σέ ἕνα σίγουρο θάνατο; Ἤ μήπως δέν εἶναι παραλογισμοῦ γέννημα ἡ ἀναζήτηση ἑνός βέβαιου πάθους; Κάπως ἔτσι θά ἀναρωτιόταν ἕνας κοινός νοῦς, ὅταν θά ἄκουγε τόν Ἰησοῦ νά προλέγει στούς μαθητές σαφέστατα τά Πάθη Του καί ὡστόσο νά βαδίζει, νἀ εἰσέρχεται στήν προφητοκτόνο Πόλη.

Ὅμως τό Τριώδιο, τό λειτουργικό βιβλίο αὐτῆς τῆς περιόδου, ὑμνώντας τό ἴδιο γεγονός, τό ἑρμηνεύει διαφορετικά. Μιλάει γιά πανηγύρι καί γιά γάμο πού ἡ τελετή του θά κρατήσει μιά ὁλόκληρη ἑβδομάδα* καί ἡ διάρκειά του θά εἶναι ἀτέλειωτη. (Αὐτὄ βέβαια πρέπει νά νοηθῆ στά πλαίσια τῆς ὀρθοδόξου χριστολογίας καί ἐκκλησιολογίας πού δέχεται τό ἑνιαῖο σωτηριολογικό ἔργο τῆς Οἰκονομίας. Ἡ ὑμνολογία ἐδῶ τονίζει τήν ἐπίκαιρη πτυχή).

«γενεά Ἰουδαίων, ἄπιστε καί μοιχαλίς, δεῦρο, θέασαι ὅν εἶδεν Ἡσαΐας ἐν σαρκί δι᾿ ἡμᾶς παραγενόμενον, πῶς νυμφεύεται ὡς σώφρονα τήν νέαν Σιών καί ἀποβάλλεται τήν κατάκριτον συναγωγήν̇ ὡς ἐν ἀφθάρτῳ δέ γάμῳ καί ἀμιάντῳ, ἀμίαντοι συνέδραμον εὐφημοῦντες οἱ ἀπειρόκακοι Παῖδες» (3ο στιχηρό τῶν Αἴνων τῆς ἑορτῆς).

***

Ὁ Χριστός λοιπόν ἔρχεται γιά γάμο. Μέ μιά ἀκράτητη- ἐρωτική διάθεση ζητεῖ τήν ἐκλεκτή νύφη. Ποιά εἶναι αὐτή; Θά τήν ἀνακαλύψουμε, ἀφοῦ πρῶτα συνειδητοποίησουμε ὅτι σ᾿ ὁλόκληρη τήν ἑβδομάδα τῶν Παθῶν γίνεται λόγος γιά πρόσωπα πού ἀγαποῦν τόν οὐράνιο Νυμφίο καί ἄτομα πού δέν μένουν πιστά στήν ἄδολη ἀγάπη Του.

Σήμερα, Κυριακή τῶν Βαΐων, βλέπουμε ἀπό τή μιά τά ἄκακα παιδιά τῶν Ἑβραίων νά πανηγυρίζουν τήν εἴσοδο τοῦ Μεσσία, παρακινούμενοι ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα καί ἀπό τήν ἄλλη τούς ὑποκριτές ἄρχοντες ταραγμένους μέσα στήν οἴησή τους καί τό μίσος του γι᾿ Αὐτόν.

Αὔριο, τόν Ἰωσήφ νά προσφέρει τό ἀδούλωτο φρόνημα καί τή σωφροσύνη του στό Θεό, καί τή συκιά, σύμβολο τῆς ἑβραϊκῆς συναγωγῆς, νά γίνεται στείρα, ἄκαρπη, καθώς δέ δέχεται τήν κοινωνία μέ τό Χριστό καί ἀρνεῖται νά τοῦ ἀνταποδώσει τόν ἑαυτό της.

Τή Μεγάλη Τρίτη, τίς πέντε παρθένες νά μένουν πιστές στό κάλεσμα γιά τήν γαμήλια χαρά, ἐνῶ τίς ἄλλες πέντε μέ νοθευμένη διάθεση, ἀπόφαση καί πράξη.

Τή Μεγάλη Τετάρτη, ἕνα μοιρασμένο σέ πολλούς ἔρωτα, πού ἀπέβλεπε στή σαρκική ἀπόλαυση, νά τόν ἀρνεῖται ἡ πόρνη χάριν μιᾶς μεταμορφωμένης ἀγάπης τοῦ προσώπου της πρός τό πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ.

Τή Μεγάλη Πέμπτη, ὁ Χριστός ἀντιμετωπίζει τήν προδοσία τῆς ἰουδαϊκῆς συναγωγῆς (προδοτικό φίλημα Ἰούδα καί σύλληψη), ἀφοῦ φανερώσει προηγουμένως στή Νύμφη Του τήν ταπείνωση (Νιπτήρας) καί τῆς προσφέρει τόν ἴδιο Του τόν ἑαυτό σάν τροφή (Μυστικός Δεῖπνος) γιά νά τήν ἑλκύσει.

Γι᾿ αὐτήν σταυρώνεται τή Μεγ. Παρασκευή, τήν καθαρίζει ἀπό τόν ρύπο, τή ζωογονεῖ μέ τό αἷμα τῆς λογχευμένης πλευρᾶς Του. Γι᾿ αὐτήν κατεβαίνει στόν Ἅδη, γιά νά Τήν ἐλευθερώσει ἀπό τήν τυραννία του. Τώρα πλέον «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς» (Ματθ. 16: 18).

Νύμφη τοῦ Χριστοῦ ἡ Ἐκκλησία. Νυμφαγωγός τό Πανάγιο Πνεῦμα. Τό αἷμα καί τό ὕδωρ τῆς λογχευμένης πλευρᾶς τοῦ Σωτῆρος συνιστοῦν τό Βάπτισμα καί τήν θεία Εὐχαριστία, τό μυστήριο πού μᾶς ἐγκεντρίζει στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τό μυστήριο πού μᾶς καθιστᾶ κοινωνούς Του, μέλη ζωηφόρα.

Εἶναι ἀξιοπρόσεκτη ἠ ἀρχετυπική ἀναφορά τοῦ μυστηρίου τοῦ γάμου στό Γάμο Χριστοῦ- Ἐκκλησίας.

Ὁ Ἀπ. Παῦλος, φορέας - ἐκφραστής τῆς βιβλικῆς παραδόσεως, γράφει στούς Ἐφεσίους: 

«καθώς καί ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν Ἐκκλησία καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς, ἵνα αὐτήν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ρήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτήν ἑαυτῷ ἔδοξον τήν Ἐκκλησίαν, μέ ἔχουσαν σπίλον ἤ ρυτίδα, ἀλλ᾿ ἵνα ᾖ ἁγία καί ἄμωμος» (6: 25-27) Ὁ ἱερός ἐπίσης Χρυσόστομος πιό παραστατικά περιγράφει τή λυτρωτική καί ἁγιαστική αὐτή ἀγαπητική κένωση τοῦ Νυμφίου Χριστοῦ γιά τήν ἐκλεκτή Του Νύμφη, ἡ ὁποία ὥς τότε συμφυρόταν μέσα στήν ὀντολογική πτώση καί ἀτίμωση:

«Ἐλθών εἰς τό καταγώγιον αὐτῆς καί εὑρών ρυπῶσαν, γυμνήν, πεφυρμένην αἵματι ἔλουσε, ἤλειψεν, ἔθρεψε, ἐνέδυσεν ἱμάτιον οἷον εὑρεθῆναι ἕτερον οὐκ ἔνι. Αὐτός αὐτῇ γενόμενος περιβολή καί λαβών αὐτήν οὕτως ἀνάγει».

***

Ὁ Κύριος ἔρχεται πρός τό Πάθος πού θεληματικά ἀποδέχθηκε. Ἔρχεται μέ μιά ἀδημονία, γιατί ἐπιζητεῖ μ᾿ αὐτό τό Πάθος νά νυμφευθῆ τήν ἀνθρωπότητα, τήν (σκιώδη καί πτωχική) Ἐκκλησία. Τοῦτος ὁ γάμος θά τοῦ εἶναι ὀδυνηρός, γιατί θά καταδεχθῆ νά φθάσει στήν ἔσχατη ἀτίμωση ἀπό ἀγάπη πρός τήν Νύφη Του, πρός ὅλους ἐμᾶς.

Καί ἵνα τόν ἐρῶντα δείξῃ, (γιά νά δείξει ὅτι μᾶς ἀγαπᾶ) πάντα ποιεῖ καί ὀδυνόμεος φέρει (ὑπομένει) καί ἀποθνῄσκει, παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, ἔτσι ὥστε «δοῦναι πεῖραν ἡμῖν τῆς μεγίστης ἀγάπης καί δεῖξαι τόν ἔσχατον ἐρῶν ἔρωτα» (Περί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς).

Μέ τήν ὀδύνη Του θά ἐξαλείψει τό θανατηφόρο, θνησιγενές καί θανατόμορφο φαρμάκι τῆς αὐτονομημένης ἡδονῆς τοῦ Ἀδάμ (καί τῶν ἐξ Ἀδάμ) καί θά μᾶς χαρίσει τήν ἀναφαίρετη πνευματική ἡδονή τῆς ἑνώσεως μαζί Του, πού εἶναι τό ἀμήχανο κάλλος, ἡ ἄφθαστη ὡραιότητα, τῶν ἐφετῶν ἡ ἀκρότητα.

Μέ τό ἐράσμιο κάλλος τῆς ἀγάπης Του ἑλκύει τήν ψυχή μας γιά νά Τόν ἀκολουθήσουμε, ὅπως ἡ ἐρωτευμένη ζητάει τόν ἐρωμένο της (ὅσιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, λόγος 30ός, ε΄).

Μέ τό πάνσεπτο Πάθος Του μᾶς προσκαλεῖ νά ψάλουμε νέους ὕμνους θείων ἐρώτων, ὅπως διατυπώνονται ἀπό τήν ὑμνολογοῦσα Ἐκκλησία. Μήν Τόν προδώσουμε σάν τήν κατάκριτη συναγωγή, σάν τόν Ἰούδα.

Ἡ ἀγάπη Του, βλέπετε, μᾶς χάρισε κι αὐτήν τήν ἐλευθερία, γιατί, ὅπως Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρεται ἑκούσια, τό ἴδιο ἐπιθυμεῖ κι ἀπό τήν πλευρά μας.

Πηγή:  romfea.gr