Εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια στο χωριό…

 

 

“Χωριό”, μια λέξη η οποία προκαλεί όμορφες και ξένοιαστες σκέψεις,στους περισσότερους από εμάς. Το χωριό είναι το μέρος,για όλους όσους ζούνε σε πόλεις όπου “καταφεύγουν” για ηρεμία και χαλάρωση.Εκεί όπου οι ρυθμοί είναι τελείως διαφορετικοί από εκείνους των αστικών κέντρων και η ζωή κυλά όμορφα και χαλαρά.

Είναι το μέρος όπου περάσαμε και πολλοί εξακολουθούν να περνάνε πολλές μέρες από το καλοκαίρι τους και όχι μόνο. Για τα παιδιά, ειδικά, το χωριό είναι το ιδανικό μέρος για ατελείωτο παιχνίδι με τους φίλους τους και για ικανοποίηση όλων των επιθυμιών τους από τους παππούδες. 

Έτσι, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε πολύ τυχεροί που “έχουμε” κάποιο χωριό. Γιατί εκεί περάσαμε τις πιο ανέμελες στιγμές της ζωής μας .Εκεί γνωρίσαμε φίλους, παίξαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, τσακωθήκαμε, φλερτάραμε και ζήσαμε έντονα.

Στο χωριό δεν μας ενδιέφερε η ώρα που θα γυρνούσαμε σπίτι. Όλοι γνωστοί και συγγενείς (σχεδόν) μεταξύ μας κι όλο το χωριό μια απέραντη γειτονιά, χωρίς κανέναν σχεδόν κίνδυνο. Από την πολύ μικρή ηλικία μαζευόμασταν στην πλατεία για να παίξουμε όλα τα παιχνίδια που μας άρεσαν όπως ποδόσφαιρο, κρυφτό ,κυνηγητό κ.α. 

 

Κι όταν πηγαίναμε σπίτι πάντα η γιαγιά μας περίμενε με το αγαπημένο μας φαγητό στο τραπέζι κι ύστερα παγωτό. Και μετά ακολουθούσαν όμορφα παραμύθια για να κοιμηθούμε. Κι ό,τι και να κάναμε πάντα μας το συγχωρούσαν,ο παππούς και η γιαγιά. Και αργότερα περνώντας τα χρόνια, οι σχέσεις μας με τα άλλα παιδιά γινόταν πιο στενές. Γινόμασταν κάτι παραπάνω από παρέα,σαν αδέλφια.

Τα παιχνίδια μας άλλαξαν, γινόταν συναντήσεις ομαδικές όπου συζητούσαμε ποικίλα θέματα που μας απασχολούσαν ως έφηβοι. Ανταλλάσσαμε απόψεις και συμβουλές σαν μια μεγάλη οικογένεια. Αργότερα ακολουθούσαν τα φλερτ και οι πιο ιδιαίτερες γνωριμίες αγοριών και κοριτσιών, αλλά πάντα υπήρχε ή αγνή αγάπη και το νοιάξιμο του ενός για τον άλλον, πέρα από το ερωτικό κομμάτι. 

Αυτή η αγάπη που “χτίστηκε” με το πέρασμα των χρόνων και μέσα από τη στενή παρέα μεταξύ των παιδιών και συγκεντρωνόταν κάθε καλοκαίρι στο χωριό και περνούσαν ανέμελα και αθώα ατελείωτες στιγμές όλοι μαζί, σαν μια οικογένεια. Και λίγα χρόνια μετά, όταν κάποιοι πλέον έφυγαν για σπουδές, άλλοι άρχισαν να εργάζονται κι άλλοι παντρεύτηκαν, πάλι στο χωριό ήταν το κοινό σημείο συνάντησης και χαλάρωσης, κυρίως τα καλοκαίρια.

Σαν μια πιο ώριμη παρέα πλέον,όλα εκείνα τα παιδιά που περάσανε σχεδόν όλα τα καλοκαίρια τους στο χωριό, σαν μια γροθιά συνεχίζουν να συγκεντρώνονται εκεί, να στηρίζει ο ένας τον άλλον και να “ξεφεύγουν” για λίγο από τη ρουτίνα της ζωής τους στην πόλη.

Ένα “τσιπουράκι” στο καφενείο του χωριού ή μια συγκέντρωση στο πανηγύρι, είναι οι αφορμές ώστε να ξαναενωθεί το παρεάκι και να μοιραστούν και πάλι τα μέλη του στιγμές χαλάρωσης και ξενοιασιάς. Όπως τότε… Εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια στο χωριό, ήταν πολλά και όμορφα.  

Ήταν διαφορετικά από αυτά της πόλης, ακόμα κι από εκείνα σε νησιά. Μοναδικά γιατί εκεί ήταν η παρέα σου, τα αδέλφια σου,”η οικογένεια” σου. Και εξακολουθούν να είναι για όσους συνεχίζουν να καταφεύγουν το καλοκαίρι στο χωριό, έστω και για λίγες μέρες.

Βασίλης Βλάχος

Πηγή: simeiakairwn.wordpress.com