"Θεέ μου, λυπήσου με".

 

 

Ό,τι και να κάναμε, ό,τι και να είπαμε, ό,τι κι αν διαπράξαμε πρέπει να προσευχόμαστε. Μπορεί να σου λέει ο λογισμός σου, μα πήγες και τα έκανες γυαλιά-καρφιά και έρχεσαι τώρα και προσέχευσαι; 

Ναι, τα έκανα! Τι θα κάνω; Να μην προσευχηθώ κιόλας να τα κάνω ακόμα χειρότερα τα πράγματα; Όπως είμαι ακάθαρτος και βρώμικος να πάω να σταθώ μπροστά στο Θεό και να πω: 

"Θεέ μου, λυπήσου με".
Όπως είπε ο τελώνης: "Θεέ μου, λυπήσου με τον αμαρτωλό".
Ορίστε, αυτός είμαι! Αυτός που είδες πριν λίγα λεπτά να κάνει όλα αυτά τα πράγματα: να θυμώνει, να βρίζει, να κλέβει, να πορνεύει, να ασωτεύει. Αυτός είμαι!

Πιάνω τον εαυτό μου και τον στήνω μπροστά στο Θεό και λέω: "Ορίστε, να δεις ποιος είμαι, Θεέ μου. Λυπήσου με, σε παρακαλώ". Δεν χρειάζονται φιλοσοφίες αλλά την προσευχή δεν πρέπει να την αφήνουμε, ποτέ, ό,τι και να συμβαίνει.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού