Ο δάσκαλος, η παιδεία και η θυσιαστική προσφορά του...

 

του Σεβ. Μητροπολίτη Ναϊρόμπης κ. Μακαρίου

---

Σε παλαιότερες αναφορές μου, μίλησα για τη θυσιαστική και ολοκληρωτική προσφορά των δασκάλων ιδιαίτερα στις απομακρυσμένες περιοχές.

Έδωσα μια προσωπική μαρτυρία μέσα από τις διάφορες επισκέψεις μου σε σχολεία των απομακρυσμένων περιοχών που οι συνθήκες διαβίωσης είναι σκληρές και πιο πολύ απάνθρωπες.

Γι’ αυτό σε μια απ’ αυτές τις επισκέψεις μου σ’ ένα απόμερο σχολείο τους ονόμασα ήρωες και μάρτυρες.

Γιατί; Απλούστατα έψαχνα να βρω ένα πράσινο κλαρί, λίγο νερό, κάτι το εντυπωσιακό από την όμορφη Δημιουργία!

Τέτοια ξηρασία, τόση σκόνη, ένας αέρας δυνατός, όλα ξηρά και χωρίς ζωή.. Διερωτήθηκα τι ήταν εκείνο που κρατούσε τους δασκάλους σ’ αυτή την τόσο, για μένα φυσικά, απαράδεκτη και ανούσια κατάσταση.

Κοίταξα ξανά και ξανά μα τίποτε δεν δικαιολογούσε το χαμόγελο, όχι μόνο των δασκάλων αλλά και των παιδιών.

Πόνεσα ειλικρινά μα οι δάσκαλοι με την δυναμικότητα τους και τον βαθύ πόθο τους να δώσουν μόρφωση σ’ αυτά τα απροστάτευτα παιδάκια δεν δικαιολογούσε καθόλου την δική μου σκέψη.

Μ’ ένα φυσικό και καλοπροαίρετο τρόπο με διαβεβαίωσαν ότι υπηρετούν τον ίδιο τον Χριστό αφού αυτά τα φτωχά και χωρίς γονείς παιδάκια είναι μορφές καμωμένες όπως ο Θεός θέλησε να τις δημιουργήσει. Κύριε ελέησον.

Ψιθύρισα και προσπάθησα να μην με αντιληφθούν ότι ήθελα να σκουπίσω το δάκρυ που άθελα μου συγκλονίστηκα με τα λόγια και τις σκέψεις τους. Είπα να σιωπήσω αλλά ταυτόχρονα έκανα τις προηγούμενες σκέψεις.

Τι τους συγκινεί και παραμένουν τόσο πιστοί και αφοσιωμένοι στις επάλξεις της μοναξιάς και της στέρησης. Ήρωες και μάρτυρες λοιπόν, τι άλλο να τους ονομάσω.

Σήμερα ενώ καθόμουν στο γραφείο μου όπως συνήθιζα κάθε μέρα μπήκε ένας ιερέας συνοδευόμενος από τον δάσκαλο-διευθυντή του δημοτικού μας σχολείου που έχουμε στην ενορία τους.

Ήταν μια κανονισμένη συνάντηση. Είχαμε να πούμε πολλά και διάφορα.

Η ενορία αυτή βρίσκεται σε μια από τις πιο γνωστές και μεγαλύτερες παραγκουπόλεις όχι της Κένυας αλλά και παγκόσμια.

Από τις πρώτες μέρες της εδώ άφιξης και παρουσίας μου έδωσα προτεραιότητα στην παιδεία. Τότε τα πράγματα και οι καταστάσεις βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση.

Βλέποντας και γνωρίζοντας αυτές τις άθλιες καταστάσεις η δημιουργία να συγκεντρώσουμε σ’ ένα χώρο, βασικά τότε ήταν ένα χωράφι με άγρια βλάστηση, για να βοηθήσουμε τα παιδάκια αυτά της φτωχογειτονιάς, τουλάχιστον δειλά-δειλά για να μην βρίσκονται συνέχεια εκεί που πετάνε τα σκουπίδια ψάχνοντας να βρουν κάτι να τραφούν.. αν είναι δυνατόν!!

Ο υποτιθέμενος ναός βασικά καλύβι, συγκέντρωνε την εποχή εκείνη, καλό αριθμό πιστών με πρωταγωνιστή έναν από τους πρωτοπόρους ιερείς μας με μια καταπληκτική χορωδία.

Απ’ αυτή λοιπόν την ενορία, βγήκαν ιερείς που ήλθαν εδώ και φοίτησαν στην Σχολή μας και τέλος χειροτονήθηκαν και υπηρετούν σε διάφορες ενορίες.

Καλλιεργήθηκε στους ανθρώπους το αίσθημα της μεγάλης αγάπης και πρόνοιας του Θεού ανεξάρτητα αν ζουν σ’ αυτές τις μίζερες συνθήκες.

Η αγάπη και η αποδοχή μα προ παντός η στοργική μέριμνα σ’ αυτούς τους φτωχούς μεν ενορίτες αλλά βαθιά πιστούς μας βοήθησε ώστε τα παιδάκια ιδιαίτερα ν’ αρχίσουν εκτός από τα κατηχητικά μαθήματα και σχολείο μ’ έναν δάσκαλο στην αρχή εκεί στο χωράφι κάτω από τη σκιά ενός δέντρου..

Μ’ αυτό τον τρόπο δώσαμε ελπίδα όχι μόνο στα παιδάκια αλλά και στους γονείς τους, αν και τα πιο πολλά ήταν ορφανά.

Τα χρόνια κυλούσαν γρήγορα. Το σχολείο ακόμα υπαίθριο τράβηξε την προσοχή πολλών παιδιών που είχαν δίψα για μάθηση.

Τους δίναμε ενθυμούμαι και ένα κομμάτι ψωμί κι ένα ρόφημα. Για να δημιουργήσουμε τουλάχιστον μια ζωντανή παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην περιοχή αυτή όταν είχαμε εκδρομείς από την Κύπρο ή την Ελλάδα, τους βάζαμε μέσα στο πρόγραμμα να επισκέπτονται διάφορες ενορίες και ιδιαίτερα τις πιο πρωτόγονες και απομακρυσμένες.

Έτσι βλέποντας τις τόσο φτωχές γειτονιές συγκινούνταν κι έτσι σιγά σιγά έδειχναν ενδιαφέρον και αναλάμβαναν να χτίσουν την εκκλησία ή το σχολείο.

Έτσι μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα κτίστηκε ο ναός και στη συνέχεια και το σχολείο εκεί στη παραγκούπολη.

Ένας ωραιότατος ναός μικρός μεν αλλά όμορφος μ’ ένα περιποιημένο καμπαναριό και φυσικά πέτρινο δημοτικό που έγιναν το γόητρο και το εγκαλλώπισμα εκεί λοιπόν σε αυτή την φτωχογειτονιά.

Στήθηκε με άλλα λόγια ένα προπύργιο της Ορθοδοξίας.

Ήλθε, λοιπόν, σήμερα στο γραφείο μου ο δάσκαλος-διευθυντής του δημοτικού μας σχολείου της ενορίας μου σ’ αυτή την παραγκούπολη συνοδευόμενος από τον ιερέα.

Μου μιλούσε φυσικά ο ιερέας για τις εξαιρετικές του ικανότητες και την πρόοδο που σημειώθηκε από την ώρα που ανέλαβε. Τα πάντα άλλαξαν. Ο αριθμός των παιδιών διπλασιάστηκε.

Το ίδιο και οι καθηγητές. Αυτός ο δάσκαλος συνεργάζεται άψογα με τον ιερέα και οι σχέσεις αυτές βοηθούν στην πνευματική στήριξη των παιδιών του σχολείου.

Έπρεπε να τον γνωρίσω προσωπικά για να ακούσω από τον ίδιο τις σκέψεις, τις προοπτικές του και ίσως τους προβληματισμούς του.

Αγαπώ την παιδεία ιδιαίτερα όταν πρόκειται για περιπτώσεις που χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή και λεπτή μεταχείριση, προσεκτικά λόγω της αναίσθητης ψυχολογικής τους κατάστασης (φτώχεια, άθλιες συνθήκες διαβίωσης, πείνα και δίψα κ.τ.λ.).

Ο δάσκαλος λοιπόν, μπήκε αμέσως στο θέμα. Εξομολογητικά μου δήλωσε. Είμαι ορφανός, δεν είχα ποτέ μου γονείς, ούτε καλή ζωή από τα παιδικά μου χρόνια.

Δεν είχα ευκολίες και δεν πίστευα ποτέ μου ότι θα μπορούσα να κάνω οποιεσδήποτε σπουδές.

Ούτε καν φαντάσθηκα ότι θα φοιτούσα σε δημοτικό σχολείο. Όλα ήταν σκοτεινά, δεν έβλεπα ελπίδα και φως!

Άνοιξε την καρδιά του. Ήταν ακόμα πληγωμένος από τις δύσκολες μέρες που έζησε σαν μικρό παιδί..

Και όλα αυτά τα παιδικά τραύματα τον έσπρωξαν κυριολεκτικά με πάθος να μορφωθεί πρώτα ο ίδιος κατάλληλα με τη βοήθεια άλλων φυσικά και μετά να πάρει την απόφαση ότι θα εργασθεί για τα αδύνατα, τα φτωχά και τα ορφανά παιδάκια της πιο παραμελημένης παραγκούπολης.

Εδώ δηλαδή που είμαστε θυμόταν με πίκρα πολλή και με κάποιο εσωτερικό παράπονο τα χρόνια εκείνα.

Πόσες φορές δεν μπόρεσε να κοιμηθεί κανονικά, πόσες μέρες έμεινε νηστικός, μάλιστα κάποτε μπήκε στον πειρασμό να κλέψει… Τόσες ήταν οι συνθήκες διαβίωσης του. Μα δεν το έκανε ποτέ.

Σκέφτηκε ότι κάποτε θα επέμβει ο Θεός και θα βρει Εκείνος τρόπους. Κι έτσι έγινε.

Όταν είδε ότι ο Θεός τον βοήθησε να τελειώσει εγκύκλιες σπουδές του και μάλιστα να γίνει δάσκαλος είπε: τώρα θα αφιερώσω τον εαυτό μου ολοκληρωτικά στην υπηρεσία των φτωχών παιδιών γι’ αυτό διάλεξε να διδάξει στο σχολείο μας εδώ στην παραγκούπολη..

Μου συνέχισε να λέγει πόσο αισθάνεται υποχρεωμένος που η Εκκλησία μας τον έδωσε μια τέτοια ευκαιρία.

Αισθάνεται τόση ανάγκη να βρίσκεται κάθε μέρα μ’ αυτά τα παιδάκια που έχουν ανάγκη πατρότητας και προστασίας όπως ακριβώς έζησε και αυτός όταν βρισκόταν στην ηλικία τους.

Το κάνει σαν ευχαριστήρια ανταπόδοση προς τον Θεό που του άνοιξε τον δρόμο.

Θα ήθελα να σταθώ για λίγο στο θέμα παιδεία και Ορθόδοξη Εκκλησία εδώ στην Αφρική αν και σε παλαιότερα σημειώματά μου αναφέρθηκα για το πιο πάνω θέμα.

Ενδεικτικά επαναλαμβάνω ότι εμείς εδώ στην Κένυα επενδύουμε σημαντικά ακόμα θα έλεγα ουσιαστικά στο θέμα της παιδείας. Και εξηγούμαι.

Από τον καιρό της πανδημίας του κορονοϊού επισκέπτομαι διάφορες περιοχές της Κένυας όπου κάνω διανομή τροφίμων στους πτωχούς και ιδιαίτερα στους ηλικιωμένους και τα παιδιά.

Επισκέφθηκα αυτή την εβδομάδα την φυλή των Μασάι όπου αναπτύσσουμε μια αρκετά ιεραποστολική προσπάθεια όπου κτίσαμε ένα ναό αφιερωμένο στην Γέννηση του Σωτήρος Χριστού και ένα Γυμνάσιο.

Κι ο λόγος που ονομάσαμε τον ναό στη Γέννηση του Σωτήρος Χριστού είναι ότι οι πρώτες ομαδικές βαπτίσεις έγιναν σε ποτάμι.

Τότε όπως και σήμερα υπήρχε αρκετή φτώχεια. Οι άνθρωποι αγωνιούσαν για τη μόρφωση των παιδιών τους.

Μου παρουσίασαν εκεί με πόνο ψυχής τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν για την μόρφωση των παιδιών τους.

Είδα ότι τα παιδάκια ήσαν έξυπνα και μπορούσαν να μορφωθούν με θαυμάσια αποτελέσματα αν είχαν την οικονομική άνεση να πληρώσουν τα δίδακτρα τους.

Χωρίς καμία καθυστέρηση ή αναβολή είπα ότι ευχαρίστως θα αναλάμβανα την υποχρέωση να γίνω κηδεμόνας όλων αυτών των μικρών.

Κι έτσι άρχισα να πληρώνω τα δίδακτρα όλων αυτών των παιδιών χωρίς να γνωρίζω ποιο θα ήταν τελικά το αποτέλεσμα.

Μάλιστα τα καλύτερα από αυτά τα έστειλα στα δικά μας τα Γυμνάσια στην Δυτική Κένυα.

Πραγματικά μερικοί ήταν άριστοι μαθητές και καλοί χαρακτήρες, τόσο που οι διευθυντές των σχολείων κάθε φορά που επισκεπτόμουνα τις περιοχές εκείνες με ευχαριστούσαν και με παρακαλούσαν να αποστέλλω κι άλλους νέους από την φυλή των Μασάι.

Τα χρόνια περνούσαν γρήγορα. Ένας αριθμός απ’ αυτά τα παιδάκια μεγάλωσαν όπως ήταν φυσικό και συνέχισαν τις σπουδές τους σε διάφορους κλάδους στο Πανεπιστήμιο.

Έτσι μετά την επιτυχή αποφοίτηση τους βρήκαν θαυμάσιες εργασίες σε Υπουργεία και επιχειρήσεις και προόδεψαν.

Μάλιστα σε μερικούς απ’ αυτούς τέλεσα και τον πρώτο εκκλησιαστικό τους γάμο.

Ήλθε τώρα η εποχή της πανδημίας του κορονοϊού. Άρχισα μια εκστρατεία αγάπης και προσφοράς επισκεπτόμενος διάφορες περιοχές δίνοντας στους ανθρώπους τρόφιμα αφού υπήρχε μεγάλη ανάγκη.

Οι άνθρωποι πεινούσαν. Ήταν πολύ φυσιολογικό μέσα στο πρόγραμμά μου να συμπεριλάβουν και τους Μασάι. Έτσι ξεκίνησα μέρα το ταξίδι μου αυτό για να κάνω την διανομή τροφίμων.

Φθάνοντας λοιπόν εκεί βρέθηκα μπροστά σε μια λαοθάλασσα ανθρώπων ανδρών και γυναικών με τις παραδοσιακές τους στολές και τα κοσμήματά τους.

Η υποδοχή και η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην αυλή ενός πλούσιου που έκτισε ένα σπίτι σαν παλάτι, περισσότερο έμοιαζε με πύργο! Κοίταζα γύρω-γύρω και θαύμαζα το όμορφο τοπίο, δένδρα, λαχανικά, λουλούδια, βλάστηση τροπική κ.λ.π.

Ένας μικρός παράδεισος. Ο ιδιοκτήτης δεν καθυστέρησε να ου αποκαλύψει την ταυτότητά του.

«Είμαι από τα μικρά παιδιά που ανέλαβες τότε την εποχή εκείνη, με σπούδασες, με πάντρεψες και ιδού σήμερα, είμαι αυτός που εσύ έφτιαξες ότι είμαι σήμερα»

Και συνέχισε να μου παρουσιάζει ένα ατελείωτο αριθμό ανθρώπων ώριμων και σοβαρών εξηγώντας μου ότι όλοι αυτοί είναι καρποί των προσπαθειών μου όταν ανέλαβα να τους μορφώσω χωρίς να ξέρω φυσικά τότε πριν 20-30 χρόνια ποια εξέλιξη θα είχαν αυτά τα μικρά παιδιά!

Μου αποκάλυψε μάλιστα ότι όλοι εργάζονται και έχουν αποκατασταθεί οικογενειακά και μορφωτικά-επαγγελματικά. Μου παρουσίασαν τότε τις συζύγους τους και τα παιδιά τους…

Μάλιστα ο άνδρας τώρα αυτός μου είπε ότι το σπίτι του είναι και δικό μου και όποτε θέλω μπορώ να μείνω μαζί τους αφού μου έχουν το δικό μου διαμέρισμα με όλες τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις…

Έτσι λοιπόν στέκομαι μπροστά τους και απευθύνω τους λόγους μου που πραγματικά άγγιζαν τα ενδότερα της ψυχής μου.

Είχα μπροστά μου όλο το επιτελείο μια ολόκληρης προσπάθειας και ζωής. Η καλύτερη επιλογή μου που έκανα να επενδύσω στην παιδεία. Ιδού σήμερα τα αποτελέσματα.

Μια ολόκληρη στρατιά από επιτυχημένους πατέρες και μητέρες καρπός αυτής της προσπάθειας που μπορεί να στοίχισε κάτι αλλά απέδωσε, έφερε θετικά και λαμπρά αποτελέσματα.

Χαίρονται οι ίδιοι, οι οικογένειές τους και τα παιδιά τους.

Γι’ αυτή την περιοχή μα και γι’ αυτή τη φυλή είναι πολύ σημαντικό ότι ένας αριθμός ανθρώπων έχουν μορφωθεί και τώρα μπορούν άνετα να κοιτάξουν το μέλλον τους με αισιοδοξία και βεβαιότητα.

Μάλιστα πρόσεξα ότι ακριβώς λόγω του μορφωτικού τους επιπέδου οι αρχές της περιοχής τους λαμβάνουν υπ’ όψη και να μην εκπλαγεί κανείς στο εγγύς μέλλον να γίνουν ηγέτες και αρχηγοί της φυλής τους.

Ήδη μου έδωσαν μερικά ονόματα παιδιών που απουσίαζαν εκείνη την μέρα που τους επισκέφθηκα και μου εξήγησαν ότι βρίσκονταν σε καθήκον στις υπηρεσίες τους, πόστα σημαντικά και κυβερνητικά. Δόξα σοι ο Θεός!!

Πηγή:  romfea.gr