Η ευσέβεια,, είναι αρχή αισθήσεως.

Ο σοφός Σολομών λέγει για την ματαιότητα και την αέναη ταραχή των ανθρώπων: «Τέλος λόγου: το παν άκουε• τον Θεόν φοβού καί τάς έντολάς αυτού φύλασσε, ότι τούτο πας άνθρωπος. Ότι σύμπαν το ποίημα ο Θεός άξει εν κρίσει, εν παντί παρεωραμένω, εάν αγαθόν καί εάν πονηρόν.

Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου, σύνεσις δε αγαθή πάσι τοις ποιούσιν αυτήν. Ευσέβεια δε εις Θεόν αρχή αισθήσεως, σοφίαν δε καί παιδείαν ασεβείς εξουθενήσουσιν». Σοφία λέγει τη γνώση των μυστηρίων του Θεού.

«Η ευσέβεια, λέγει, είναι αρχή αισθήσεως». Οι άνθρωποι πού δεν την έχουνε, πορεύουνται σαν τους τυφλούς μέσα στη νύχτα, «σκιαμαχούντες εν σκότει». Αυτοί δεν έχουνε αίσθηση, δεν νοιώσανε αληθινά τί είναι η ζωή, γιατί δεν απομείνανε με τους εαυτούς τους, αλλά είναι περισπασμένοι ολοένα «περισπασμώ πονηρώ», με τις ψευτιές με τις οποίες γεμίζουνε τη ζωή τους.

Δεν θησαυρίζουνε, όπως λέγει ο Χριστός, θησαυρούς εν ουρανοίς πού δεν τους τρώγει ο σάρακας καί η βρωτίδα. Σωριάζουνε μέσα τους καί γύρω τους ένα σωρό πράγματα πού δεν θρέφουνε το πνεύμα τους, δηλαδή τον αληθινό εαυτό τους. Καταγίνουνται με πολλά, ενώ ένα πράγμα μοναχά τους χρειάζεται «ενός εστί χρεία».

Όποιος απ’ αυτούς ανοίξει τα μάτια του καί δει τη γύμνια του καί τί ίσκιους έπαιρνε για αλήθειες, πιάνει καί πετά από μέσα του κι από γύρω του όλες αυτές τις αδιαφόρετες σαβούρες, όσα σώρεψε βιαστικά σαν μανιακός, «εκβάλλει εκ του ταμείου της ψυχής αυτού κενά καί παλαιά», καί βάζει μέσα του μοναχά τον αληθινό μαργαρίτη, κ” είναι γεμάτος χαρά, καί φωνάζει σαν τη γυναίκα πού έψαχνε παντού: «Βρήκα τη δραχμή πού έχασα!»

Δηλαδή: βρήκα τον εαυτό μου, βρήκα την αληθινή ζωή, γιατί βρήκα μέσα μου αυτό πού πλάσθηκε κατ” εικόνα του Θεού πού είπε: «Εγώ είμαι, η ζωή κ” η αλήθεια. Όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήξει μέσα στο σκοτάδι της ψευτιάς, αλλά θα έχει το φως της ζωής»

φ.κόντογλου, ευλογημένο καταφύγιο