Μόνο λόγια…

 

 

Αν έχεις δυο χιτώνες, να δώσεις τον έναν. Να τον δώσεις σε αυτόν που έχει ανάγκη. 

Μην κάνεις όμως το ίδιο με τα χρήματα. Αυτά φρόντιζε να τα μαζεύεις.

Να αυγατίζουν. Να έχεις το αύριο σου εξασφαλισμένο. Τον χιτώνα να το δώσεις. Με τ΄αδέρφια σου όμως, αν χρειαστεί, μη διστάσεις να σκοτωθείς για τα κληρονομικά σας. 

Για χώμα, για μετρητά και για ντουβάρια. Πρέπει το δίκιό σου να το εξασφαλίσεις. Πρέπει να σιγουρέψεις το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου. Αν έχεις δύο χιτώνες, δώσε τον έναν στους φτωχούς. Μη μοιραστείς όμως με κανέναν την μπουκιά σου, το τραπέζι και τη ζέστη σου. Είναι άβατα αυτά. Είναι δικά σου μόνο. Τέτοιοι είμαστε οι άνθρωποι. Υποκριτές. Μόνο λόγια…

Και αν πεις πως «εντάξει , είναι δύσκολα τα παραπάνω, για αυτό και δεν τα κάνω», μη δώσεις τίποτε υλικό. Προσπάθησε να δώσεις λίγο από το χρόνο σου. Προσπάθησε να δώσεις συγχώρεση σε αυτούς που σε στεναχωρούν. Προσπάθησε να δώσεις αγάπη. Δυο κουβέντες. Μια συγνώμη. Κάτι.

Ας είναι η προσφορά σου το πάτημα του εγωισμού σου. Το πάτημα των θέλω σου για χάρη του άλλου. Όχι όποιου και οποίου. Του παιδιού σου. Του αδερφού σου. Της μάνας σου. Του συζύγου .

Τι λες; Το κάνεις;

Όχι. Εύκολο να δώσεις τον ένα χιτώνα. Στα λόγια όλα είναι εύκολα…. Στην πράξη όλοι είναι που κολλάμε.

Με μένα πρώτο.

Τέτοιοι είμαστε οι άνθρωποι. Υποκριτές. Μόνο λόγια. Και δεν ντρεπόμαστε καθόλου…

Από το βιβλίο: «από καρδιάς… κείμενα για το καθημερινό και το αιώνιο.

Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης