Η θέση της Εκκλησίας έναντι στην Ομοφυλοφιλία

 

 

Βασιλική Νταγκούλη, Νομικός - Θεολόγος

---

Αγιογραφική και Αγιοπατερική προσέγγιση

Με μεγάλη ανησυχία και θλίψη παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό μια καταιγιστική επέλαση του πάθους της ομοφυλοφιλίας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Συγχρόνως όμως διαπιστώνουμε μια απρόσμενη συμπάθεια προς αυτήν και μια προκλητική αποδοχή από κυβερνήσεις κρατών, επιχειρώντας να την καθιερώσουν σαν φυσική επιλογή.

Σύμφωνα με τη χριστιανική διδασκαλία, ο Θεός δημιούργησε "ἄρσεν καί θῆλυ"(Ματθ.19,3-12) και σ' αυτούς μόνο έδωσε την ευλογία του γάμου με καρπό την τεκνογονία.

Είναι ευνόητο λοιπόν, ότι για την Εκκλησία μας τρίτο φύλο, transexual ή κάτι άλλο, εκτός του άνδρα και της γυναίκας, δεν υπάρχει.

Οι συζυγικές σχέσεις ανδρός και γυναικός υιοθετούνται από τον Θεό ως οι μόνες κατά φύση ανθρώπινες σχέσεις.

Κάθε άλλη σχέση, αποτελεί παρά φύση κατάσταση, ένα είδος σεξουαλικής διαστροφής.

Την τέλεια αποστροφή Του στη διαστροφή αυτή, εκδηλώνει ο Θεός για πρώτη φορά στους κατοίκους των Σοδόμων και Γομόρρων τους οποίους και εξολοθρεύει ρίχνοντας από τον ουρανό φωτιά και θειάφι, σύμφωνα με τη διήγηση της Γένεσης (κεφ.19).

Οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας (Απόστολος Παύλος, Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας κ.ά.), ακολουθούντες τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής, χαρακτηρίζουν τη διαστροφή αυτή αμάρτημα και πάθος.

Ομόφωνα το στηλιτεύουν, σεβόμενοι όμως το ανθρώπινο πρόσωπο, σύμφωνα με το ορθόδοξο πνεύμα.

Ο ιερός Χρυσόστομος, θεωρεί την ομοφυλοφιλία "μανία", δηλαδή "τρέλλα", "άτιμο πάθος", "παρά φύσιν".

Κατά τον ίδιο πατέρα, ακόμη και τα άγρια ζώα δεν ξεπερνούν τα ετεροφυλικά ερωτικά όρια.

Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι στο πάθος αυτό, δεν υπάρχει αληθινός, φυσικός έρωτας αλλά μια επιθυμία άλογη, αλλόκοτη, που κατακαίει.

Ο δε Μέγας Βασίλειος συγκαταριθμεί τους ομοφυλόφιλους με τους κτηνοβάτες, φονείς, φαρμακούς, μοιχούς και ειδωλολάτρες.

Το τραγικό είναι, ότι όλοι οι διαπράττοντες σαρκικά αμαρτήματα, συμπεριλαμβανομένων και των ομοφυλοφίλων, αναζητούν την αγάπη σε λάθος κατεύθυνση και όχι στον Χριστό, που ο Ίδιος είναι Αγάπη και που γι' αυτήν την αγάπη σταυρώθηκε!!!

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ωστόσο, δεν φέρεται ούτε ρατσιστικά, ούτε ομοφοβικά απέναντι στους ομοφυλόφιλους.

Αντίθετα, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι η ίδια η Εκκλησία δέχεται ρατσισμό, όταν υπάρχουν σε ορισμένες περιπτώσεις άνθρωποι που πολεμούν τα μέλη της.

Επίσης να γνωρίζουμε ότι, όταν η Εκκλησία χαρακτηρίζει μια πράξη ή μια στάση ζωής σαν αμαρτία και πάθος, δεν το κάνει για να καταδικάσει τον άνθρωπο-άλλωστε ο Χριστός θυσιάστηκε και σταυρώθηκε για τον άνθρωπο- αλλά για να τον καλέσει να απελευθερωθεί από αυτό και να προστατεύσει τον εαυτό του από τις ολέθριες συνέπειες που με βεβαιότητα θα του προκαλέσουν οι πράξεις και οι επιλογές του.

Η ποιμαντική της Εκκλησίας μας είναι: "ανάπαυσε τον αδερφό σου και έπειτα νουθέτησε αυτόν".

Δηλαδή, πρώτα τον ξεκουράζεις τον άλλον, τον αγκαλιάζεις και μετά τον νουθετείς, κατά τον Αββά Ισαάκ.

Ο ομοφυλόφιλος συνεπώς, δεν απορρίπτεται σαν πρόσωπο.

Προειδοποιείται όμως με σεβασμό και αγάπη ότι οι επιλογές του τον απομακρύνουν από την αληθινή χαρά του Χριστού.

Στις μέρες μας ζούμε έναν σοδομιτισμό, για τον οποίον δεν μιλά κανείς. Τα μέσα μαζικής πληροφόρησης ακολουθούν την ίδια τακτική.

Το βλάσφημο, βδελυρό και παρά φύση πάθος της ομοφυλοφιλίας, το προβάλλουν σαν φυσιολογικό.

Έπαψαν πλέον να το χαρακτηρίζουν σαν σεξουαλική διαστροφή και το ονομάζουν "διαφορετικότητα".

Λυπούμαστε αφάνταστα γιατί βλέπουμε αυτήν τη "διαφορετικότητα" να γίνεται πλέον θεσμός.

Ο θεσμός του γάμου έχει διασυρθεί, οι ελεύθερες και εφήμερες ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές σχέσεις διαφημίζονται από τα μέσα πληροφόρησης σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου.

Προβάλλονται και προβάλλονται και ξαναπροβάλλονται. Οι σύζυγοι τείνουν να υποκατασταθούν με "συντρόφους" και η ευλογημένη συζυγία με "συντροφικότητα".

Η επέκταση του "συμφώνου συμβίωσης" και στα ομόφυλα ζευγάρια, συνιστά ένα βήμα παραπέρα στην αλλοτρίωση του ανθρώπινου προσώπου και της ανθρώπινης κοινωνίας που μοιάζει όλο και περισσότερο με τα βιβλικά Σόδομα.

Μπροστά σε όλον αυτόν τον ηθικό αποπροσανατολισμό της κοινωνίας μας, τηρούμε όλοι "σιγήν ιχθύος".

Στη συνεχή προβολή αυτού του πάθους, δεν προβάλλουμε καμία αντίσταση. Δεν έχουμε αντιληφθεί ίσως ότι σε όλους μας αναλογεί μερίδιο ευθύνης.

Αλήθεια, πού οδεύουμε; Μήπως κατρακυλούμε; Υπό τις παρούσες συνθήκες της ηθικής και πνευματικής σύγχυσης, καθώς και της
ενορχηστρωμένης παραπληροφόρησης που κυριαρχούν γύρω μας: Κάνουμε έκκληση προς τους αρμόδιους φορείς και πάσης φύσεως παράγοντες, να πάψουν να ενθαρρύνουν τους ομοφυλόφιλους στο να θεωρούν το πάθος τους σαν μια φυσιολογική "διαφορετικότητα".

Και πολύ περισσότερο να καυχώνται γι' αυτήν τη "διαφορετικότητά" τους με διοργανώσεις, φεστιβάλ και παρελάσεις.

Όλα αυτά επηρεάζουν θανάσιμα τον ψυχοσωματικό κόσμο των νέων, των εφήβων και των μικρών παιδιών που τους θεωρούν όλους αυτούς σαν τα ιδανικά πρότυπα.

Παρακαλούμε το ελληνικό κράτος, του οποίου είμαστε Έλληνες πολίτες, να συμπεριφερθεί συνετά και να προστατεύσει τον άνθρωπο και την οικογένεια, λαμβάνοντας πραγματικά μέτρα για την προάσπισή τους και όχι να τα υπονομεύει.

Ιδιαίτερα, η θεσμοθέτηση της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, με θλίψη επισημαίνουμε ότι θα δυναμιτίσει την ψυχική
ισορροπία ανυπεράσπιστων υπάρξεων. Εκφράζουμε την έντονη αντίδρασή μας σε όλα τα παραπάνω.

Επιτέλους να μπει φρένο σ' αυτόν τον κατήφορο. Σε ποιό κατάντημα έπεσε η πατρίδα μας!!

Δεν αποδέχεται ο Θεός το πάθος της ομοφυλοφιλίας, δεν το αποδεχόμαστε και μεις. Στιγματίζουμε το πάθος, αλλά όχι τα πρόσωπα.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να λιθοβολήσει κανέναν. Όλοι αυτοί οι αδερφοί μας που πλήττονται από αυτό το πάθος, ας πάρουν την γενναία απόφαση να αγωνιστούν με όλες τους τις δυνάμεις.

Να αποδεχτούν τις ομοφυλοφιλικές τους επιθυμίες σαν τον Σταυρό τους, και με τα πνευματικά όπλα που τους προσφέρει η Εκκλησία, να αποτινάξουν το πάθος από πάνω τους.

Βέβαια, δεν είναι εύκολο να ξεριζωθεί ένα πάθος. Απαιτείται αιματηρός και έμπονος αγώνας.

Είναι αδύνατον ο άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις να ξεριζώσει κάποιο πάθος.

Αυτό είναι έργο μόνο της Θείας Χάριτος, εφόσον βέβαια ο άνθρωπος θέλει και επιθυμεί να αγωνιστεί.

Ας μην ξεχνάμε ότι, μέσα στην Εκκλησία μας, έχουμε παραδείγματα ανθρώπων που, πριν γνωρίσουν τον Χριστό, είχαν έκλυτο βίο, ακόμη και ομοφυλοφιλικές σχέσεις, αλλά με τον αγώνα τους και τη μετοχή τους στη σωστική χάρη των ιερών Μυστηρίων,
έφτασαν στον αγιασμό και στη θέωση.

Αναφέρουμε ενδεικτικά τον Άγιο Νήφωνα, Επίσκοπο Κωνσταντιανής και τον πατέρα Σεραφείμ Ρόουζ.

Ας έχουμε υπόψη μας ότι κάθε ομοφυλόφιλος αδερφός μας, όπως και κάθε άνθρωπος γενικά, έχει ένα δικαίωμα: Το δικαίωμα να ενωθεί με τον Χριστό και να γίνει Άγιος.

Καθένας όμως έχει και το δικαίωμα να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας, δυνατή, στεντόρεια, και να καταδικάσει τα ήδη καταδικασθέντα από την Αγία μας Εκκλησία και τους Αγίους Πατέρες. "Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις".

Πηγή: romfea.gr