Η χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη.

 

 

Και βέβαια υπάρχει η χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη.
Σε κάποιους έφτασε ήδη, άλλοι την περιμένουν σαν απειλή.
Οι ψυχολόγοι θα μιλήσουν ξανά για το αίσθημα της υποχρεωτικής χαράς που πνίγει.

Για το αίσθημα του παρακατιανού που δεν μπορεί να πάρει μέρος στο γλέντι των άλλων και άλλα παρόμοια.
Όμως η ρίζα της χριστουγεννιάτικης θλίψης είναι ζήτημα υπαρξιακό.

Το γεγονός ότι τούτη η μεγάλη γιορτή προέρχεται από το ύψιστο γεγονός πως γεννιέται ο γιος του Θεού, πάμφτωχος και παράνομος μέσα σε σταύλο, δεν μοιάζει να παίζει κανένα ρόλο στο έργο.

Ο σταύλος κατέληξε σε στολισμούς χλιδής, τραπέζια απελπιστικά φορτωμένα, αγώνες δώρων.
Ο Χριστός ούτε αναφέρεται, έγινε: Καλές Γιορτές! Το νόημα της αιτίας που εορτάζουμε όχι απλώς εξαφανίσθηκε, αλλά αντιστράφηκε.

Αυτά η βαθιά ψυχή τα γνωρίζει και πάσχει, ο ρηχός όμως νους μιλάει για κοσμικές μοναξιές και δυσπραγία να πας διακοπές στο εξωτερικό. 

Το κενό και το βάρος του κενού, όντας πνευματικό, λογικά δεν αντιμετωπίζεται. Βαθαίνει όπως βαθαίνει και η αποκοπή μας από την πνευματική φύση μας και τις ανάγκες της για άλλο νόημα.
Γενικά η κατάθλιψη προέρχεται από απουσία ή παραμόρφωση νοήματος στην άδεια ζωή μας.

Μάρω Βαμβουνάκη