Αυτές τις σημαίες δεν θα μας τις πάρουν

 

 

Κάθε άνθρωπος, μια χώρα .

Μοναδική.

Με πρωτεύουσα την καρδιά, όπου στήνονται οι σημαίες, γίνονται οι πόλεμοι, χάνονται ή κερδίζονται οι έρωτες, εγγράφονται τα περάσματα των άλλων ανθρώπων και καταγράφονται οι απουσίες.

Όσοι έφυγαν για τον ουρανό ή για άλλους τόπους, αφήνουν ανοιχτά τα παράθυρα, στα μικρά τους σπιτάκια, για να περνά ο άνεμος και να χαϊδεύει τις μνήμες. 

Κοιτάζουμε εμείς τα σπιτάκια και πληθαίνουν τα άδεια και έρημα σε κάθε γωνιά της καρδιάς….Αλλά κάποιο βράδυ ένας άγγελος (ορισμένος ένας για κάθε σπίτι) έρχεται και θυμιατίζει για να μερώσει ο πόνος που απέμεινε στις ορφανές γωνιές και έτσι οι εστίες γίνονται θρίαμβοι και «Χριστός Ανέστη».

Γιατί αυτό έτσι είναι και επειδή οι πρωτεύουσες – καρδιές δεν σκύβουν παρά μόνο όταν ευλογείται ο άνθρωπος (ο οποίος είναι χώρα ακατάκτητη) με σημαίες που ανεβαίνουν στον ιστό του, κύτταρο- κύτταρο, ανάσα την ανάσα, προσευχή την προσευχή.

Σημαίες οι εσπερινοί που έζησες, σημαίες οι άγιοι που δεν είδες αλλά το ένιωσες πως σε χάιδεψαν, φλάμπουρα τα δάκρυα που συγκινήθηκες για έναν Κολοκοτρώνη, για έναν Παπουλάκο, για τον Αόρατο ασκητή που διάβασες, για τον θείο Δημητράκη που δεν γιορτάζει πια εδώ και για τον άλλον Δημήτρη τον φίλο σου που δεν θα σου ξαναπεί πιά » Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ» για τις ευχές σου στα ονομαστήριά του…

Σημαίες είναι και όσα φυλάς μέσα σου σαν μικρά κεράκια έτοιμα να ανάψουν όταν αρχίσουμε και πάλι να μιλάμε σιγανά σε νυχτωδίες κρυφού σχολειού, όπου θα ξαναλειτουργήσουμε τις αξίες μας, τους πόθους, τις ελπίδες και θα ξανανοίξουμε το Οκτωήχι του αρχαίου γένους και του αγίου έθνους για να περάσει η κακιά η ώρα δίχως να προδώσουμε, χωρίς να ξεπουλήσουμε, χωρίς να παραδοθούμε…

Γιατί κάθε άνθρωπος είναι μια χώρα. Και οι χώρες του Θεού δεν παραδίδονται παρά μόνο σ’ Αυτόν! Είναι αυτό που λένε «άχρι θανάτου».

Έλενα