«Ο άνθρωπος προτείνει κι ο Θεός δίνει»

 

 

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Καθώς ξεκινούμε τη μέρα μας σκεφτόμαστε τις εργασίες που έχουμε να κάνουμε, τους ανθρώπους που πρέπει να συναντήσουμε, το «χαλάρωμα» που θέλουμε να συμπεριλάβουμε. Δεν μας έρχονται τα αρνητικά που, ενδεχομένως, να μας συμβούν και να ανατρέψουν τους υπολογισμούς μας.

Είναι ωραίο αυτό γιατί χρειάζεται να αρχίζουμε αισιόδοξα, χαρούμενα, που θα μας δώσει δύναμη να προχωρήσουμε. «Φτάνουν οι έγνοιες της κάθε μέρας», όπως ανέφερε ο Κύριος στην επί του Όρους ομιλία Του. Δεν θα πρέπει να φορτωνόμαστε με λογισμούς που συνθλίβουν την καρδίαν και προκαλούν απογοήτευση.

Βέβαια, για να μπορέσουμε να αρχίζουμε αισιόδοξα, είναι απαραίτητο να στηριζόμαστε σε πρόσωπο ισχυρό που θα μας δώσει αίσθηση ασφάλειας. Οι ψευδαισθήσεις και η στήριξη στη δική μας δύναμη, φαίνεται πως εύκολα καταρρέουν όταν παρουσιαστεί η πρώτη δυνατή δυσκολία.

Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς στο Πνευματικό του Ημερολόγιο με τίτλο «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» σημειώνει τα εξής: «Εμείς οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι, αλλά η επιτυχία μας εξαρτάται από τον Θεό. Όλες οι προετοιμασίες μας δεν είναι παρά μια πρόταση προς τον Θεό⸱ και δεν είναι η προετοιμασία που καθορίζει την έκβαση, αλλά ο Θεός. Γι’ αυτό οι άνθρωποι, βασιζόμενοι στην εμπειρία τους, λένε θυμόσοφα: «Ο άνθρωπος προτείνει, αλλά ο Θεός δίνει»[1].

Φαίνεται πως η πείρα της ζωής μάς διδάσκει πως η επιτυχία σε κάποια θέματα δεν πήγαζε τόσο από τη δική μας προσπάθεια αλλά από την απρόσμενη συμπαράσταση και βοήθεια του Θεού μας. Όπως και η αποτυχία να πραγματοποιήσουμε τα σχέδιά μας έκρυβε την αγάπη και σοφία Του που γνώριζε πιο καλά τι μας ωφελεί και τι μπορούσαμε να αντέξουμε, ώστε, τελικά, η αποτυχία να γίνει η ευλογία.

Ο Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα γράφει: «Όποιος ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού δεν έχει σκοτούρες. Όταν χρειάζεται κάτι, απλά προσεύχεται γι’ αυτό. Αν δεν του δίδεται αυτό που ζητά, επιχαίρει σαν να του δόθηκε. Μια ψυχή που έχει δοθεί στον Θεό δεν φοβάται τίποτα, ούτε καν τους ληστές, την αρρώστια ή τον θάνατο. Μια τέτοια ψυχή μπροστά σε ό,τι κι αν συμβεί αναφωνεί: “Ήταν θέλημα Θεού”»[2].

Με τέτοια θεώρηση ζωής πού να χωρέσει το άγχος, η ένταση, η απόγνωση; ο άνθρωπος χαίρεται το καθετί, ακόμα και αν δεν γίνουν όπως θα ήθελε ή όπως τα περίμενε.

Όλα και όλοι είμαστε μέσα στην αγκαλιά του Μεγάλου Θεού μας, που θέλει να Τον ονομάζουμε και να Τον αισθανόμαστε Πατέρα και Αδελφό και Φίλο. Και αν σε αυτό αδυνατούμε να ανταποκριθούμε τότε «του Κυρίου δεηθώμεν».

[1] Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, Αθήνα 2014, σ.199

[2] Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας, Εν πλω, Θ΄ έκδ. 2022, σ. 210