«Ταξιάρχη μου, αφήνομαι στα χέρια σου!»

 

 

Τελείωσε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ κατευθυνόμουν πρὸς τὸ Γραφεῖο τοῦ Ναοῦ, ὅταν μὲ σταμάτησαν οἱ φωνὲς μιᾶς κυρίας δακρυσμένης, ποὺ τῇ συνόδευε ἔνας μεσόκοπος ἄνδρας, Πάτερ, Εὐστράτιε, πάτερ,

Εὐστράτιε, μία στιγμή. Ἤρθαμε για σᾶς. Να σᾶς συναντήσουμε καὶ να σᾶς ἀναφέρουμε τὸ μεγάλο θαῦμα τοῦ Ταξιάρχη που ἔκανε στον ἄνδρα μου. Στο χέρι τῆς κρατοῦσε μία ἐπιστολή:

«Μὲ μεγάλη μου χαρὰ καλημερίζω τὴν Ἁγιότητα σᾶς, πάτερ Εὐστράτιε.

Ὅταν ξεκινήσαμε για να ἔρθουμε να προσκυνήσουμε καὶ να καταθέσουμε τὸ θαῦμα τοῦ συζύγου μου, ἔγινε τὸ ἑξῆς περιστατικό. Ὁ σύζυγός μου ἐργαζόταν σὲ μία ἑταιρεία, ἡ ὁποία ἀντιμετώπιζε οἰκονομικὰ προβλήματα. 

Τὸν μῆνά που ἤταν να ἔρθουμε τὸ ἀφεντικὸ τὸν διαβεβαίωσε ὅτι θὰ τὸν πλήρωνε, μὰ δυστυχῶς τίποτα. Μέχρι που ἀπελπίστηκα καὶ ἀναρωτιόμουν κλαίγοντας μήπως δεν θέλει ὁ Ταξιάρχης να ἔρθουμε καὶ να καταθέσουμε τὸ θαῦμα Τοῦ.

Τὸ μεσημέρι εἴχαμε βγάλει εἰσιτήρια καὶ κατὰ τὶς δέκα τὸ βράδυ ἔρχεται ὁ σύζυγός μου καί μου λέει ὅτι δεν πληρώθηκε. Ἀπογοητεύτηκα καὶ καθόμουν σκεπτικὴ στο μπαλκόνι μὲ τῇ μητέρα μου καὶ ἀναρωτιόμουν ἂν ἔπρεπε να ἀκυρώσω τὰ εἰσιτήρια.

Δεν προλαβα να ὁλοκληρώσω τὶς σκέψεις μου καὶ σταμάτησε ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι μου ἔνας ταχυδρόμος μὲ ἔναν φάκελο.

Τρέχω βιαστικὰ να τὸν πάρῳ καὶ πρὸς μεγάλη μου ἔκπληξῃ βλέπω ὅτι ἤταν τὸ περιοδικὸ «ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ”. Ὁ φάκελος εἶχε τὰ στοιχεῖά μου, χωρὶς να εἶμαι συνδρομήτρια τοῦ περιοδικοῦ, οὔτε μου εἶχε σταλεί ποτε ξανά. Μετὰ ἀπ’αὐτὸ ἔβαλα τὰ κλάματα καὶ εἶπα ὅτι ὅ,τι καὶ να γίνει θὰ πηγαίναμε να προσκυνήσουμε, ἔστω καὶ μὲ δανεικά.

Τὸ θαῦμα τοῦ συζύγου μου ἔγινε πρὶν ἀπὸ ἐννιὰ χρόνια ὅταν τοῦ παρουσιαζόταν κατὰ καιροὺς μία μικρὴ αἱμορραγία. Δεν δώσαμε καὶ πολλὴ σημασία, ἀλλὰ τὰ συμπτώματα δυστυχῶς ἐπιδεινώνονταν. Ἡ γνωμάτευση ἤταν καρκίνος τοῦ παχέος ἐντέρου!

Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ὕστερα ξεκίνησε ἔνας Γολγοθάς. Ἐσπευσμένα χειρουργεία, διότι ὑπῆρχε φόβος μήπως τὸ παχὺ ἔντερο ἔσπαγε καὶ να μολυνόταν. Ἔπρεπε να σταθῶ βράχος, μὲ τόσο κουράγιο καὶ δύναμή μου εἶχε ἀπομείνει καὶ περισσότερο γι’ αὐτὰ τὰ δυο μικρὰ παιδιά μου. 

Οἱ γιατροὶ ἤταν κατηγορηματικοὶ στο θέμα τῆς χημειοθεραπείας ἀκτινοβολίας. Χωρὶς αὐτὲς δεν εἶχε ζωή, τὸ πολὺ-πολὺ 8 μὲ 9 μῆνες. σύμφωνα μὲ τοὺς γιατρούς.

Ὁ Θεός, ὅμως, εἶχε ἄλλη γνώμη. Ἀρχίζει τὴν πρώτη θεραπεία, ἡ ὁποία τὸν πείραξε πολύ, παρουσίασε ἀδιαθεσία για τρεῖς μέρες. Ἡ ἀγωνία μου καὶ ἡ λύπη μεγάλη. Ἔπρεπε ἀπὸ τὴν πλευρά μου να τοῦ δίνῳ κουράγιο καὶ παράλληλα στα παιδιά μου να μὴ φαίνομαι λυπημένη. Τὸ διάστημα αὐτό μου εἶχε δώσει ἡ ἀδερφή μου ἕνα βιβλίο τοῦ Ταξιάρχη, τὸ Ἱστορικὸ τοῦ Μοναστηριοῦ. 

Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἔκλεψα μὲ ὅλη μου τὴν ψυχὴ στον Ταξιάρχη καὶ ζητοῦσα ἀπελπισμένα ἀπὸ κάπου να πιαστῶ. Μονολογούσα στα εἰκονίσματα μὲ πόνο καὶ ἔθετα ἐρωτήματα στον Ταξιάρχη που μὲ ἀπασχολούσαν καὶ Τὸν ἰκέτευα να μοῦ δείξει ἕνα σημάδι ἂν ὁ σύζυγός μου θὰ ἔχει ζωή.

Τὸ πρωί που ξυπνήσαμε ὁ σύζυγος κοιμόταν στο ἄλλο δωμάτιο. Χωρὶς να ξέρει ἀπολύτως τίποτα για τῇ βραδινῇ μου προσευχή, μὲ ῥώτησε να τοῦ ἐξηγήσω τὶ ἤταν αὐτό που εἶδε τὸ βράδυ που ἤταν ξαπλωμένος στον καναπέ, γιατὶ εἶχε ἀδιαθεσία.

Μοῦ εἶπε ὅτι στεκόταν μπροστὰ στο τραπέζι ἕνα παλικάρι ψηλό, 1,90μ., μὲ λαμψό, μὲ κουστούμι καὶ τοῦ εἶπε ὅτι δεν θὰ πήγαινε πουθενὰ σὲ γιατροὺς για θεραπεία, θὰ καθόταν ἐκεῖ. Τρεῖς φορὲς τοῦ ἐπανέλαβε τὸ ἴδιο πρᾶγμα, τὴν τρίτη φορὰ πιὸ ἐπιτακτικά.

Μετὰ ἀπ’ αὐτὸ ἐγὼ ξεσπασα κλάματα καὶ τοῦ ἐκμυστηρεύτηκα ὅτι ὁ Ταξιάρχης ἔδειξε τὸ σημάδι τοῦ. Ἐκεῖνος συγκινήθηκε, ἀλλὰ εἶχε κλείσει τὸ ἐπόμενο ῥαντεβοὺ για τῇ χημειοθεραπεία. Πάει λοιπὸν για δεύτερη φορὰ καὶ ἑξαντλήθηκε τόσο πολὺ ὁ ὀργανισμὸς τοῦ που οἱ γιατροὶ δεν μπορούσαν μὲ τίποτα να σταματήσουν τὸν ἐμετὸ καὶ τῇ διάρροιᾳ.

Εἶχε χάσει πολλὰ κιλὰ καὶ δεν εἶχε κουράγιο για τίποτα. Ἀπελπίστηκε τόσο πολὺ καὶ μὲ πόνο ψυχῆς εἶπε:

“Ταξιάρχη μοῦ, συγγνώμη που ἀψήφησα ὅσα εἶπες. Δεν ξαναπάω πουθενά, ἀφήνομαι στα χέρια σου. Κάνε μὲ καλά. Ἀξίωσε μὲ να ἔρθω στον Ναό Σου μὲ τὰ γόνατα να Σὲ προσκυνήσω».

Καὶ ὢ τοῦ θαύματος, μετὰ ἀπ’ αὐτὸ σταμάτησαν ὅλα! Καὶ ἐνῶ δεν εἶχε κουράγιο οὔτε δυο γιαούρτια να κρατήσει, τὴν ἄλλη μέρα σήκωνε κοῦτες λόγῳ τῆς δουλειᾶς τοῦ. Ἀπὸ τότε περᾷσαν ἐννιὰ ὁλόκληρα χρόνια καὶ ὄχι ἐννιὰ μῆνες, ὅπως εἴχαν πει οἱ γιατροί, χωρὶς χημειοθεραπεῖες καὶ ἀκτινοβολίες, ἐνῶ ὄλες οἱ ἐξετάσεις τοῦ ἤταν ἀπὸ τὸ καλὸ στο καλύτερο!

Ὁ Θεὸς ἔχει τὸν πρῶτο καὶ τὸν τελευταῖο λόγο καὶ ὅλα κατὰ παραχώρηση ἐπιτρέπονται για να γίνουμε καλύτεροι ἄνθρωποι!»

Ἰωάννης Καραπιπέρης, Χριστίνα Καραπιπέρη – Χαλκίδα

Περιοδικὸ «Ο ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ», Ἰουλ-Σεπ. 2021 Συντάκτης: Πρωτοπρεσβύτερος Εὐστράτιος Δῆσσος