Το μοναδικό σαs δένδρο.

  

 

''Καλά βρε μάνα, δεν βαρέθηκεs το ίδιο δένδρο, τα ίδια στολίδια, τα ίδια φωτάκια 22 χρόνια τώρα''', ξεστόμισε ο καγχασμόs τηs νιότηs.
''22 χρόνια το ίδιο δένδρο στολίζουμε ''.
Έχειs δίκιο Αριάδνη, αλλά δεν το 'χουμε 22 χρόνια, αλλά 23.
Την πρώτη χρονιά που μπήκαμε στο δικό μαs σπίτι και ενώ είχαμε ξοδέψει σχεδόν όλα τα χρήματα μαs, ο μπαμπάς επέμενε .
"Στριμωγμένοι'' λοιπόν οικονομικά ''τρελλά'', αγοράσαμε το δένδρο που βλέπειs.
Στην αρχή του βάλαμε 12 μόνο μπάλεs: 8 που αγοράσαμε, 2 που έφερε ο μπαμπάs από το σπίτι τηs γιαγιάs που είχε ''φύγει'' λίγο καιρό πρίν και άλλεs δύο που έφερα εγώ από τα Χανιά, καθώs ήλθα στην Αθήνα με την αδελφή σου στην κοιλιά μου.
Τότε, με φουσκωμένη κοιλιά αγοράσαμε και το αστέρι τηs κορυφήs που βλέπειs.
Κάθε χρόνο προσθέταμε και από ένα δύο καινούρια στολίδια.
Αυτό το ξύλινο στρατιωτάκι, το είχε ανακαλύψει ο μπαμπάs κάπου "τρυπωμένο" στο χωριό του και ήταν απο τα αγαπημένα, τηs παιδικήs του ηλικίαs.
Αυτή η νεράιδα, ήταν αγορασμένη από ένα φοιτητικό παζάρι από την εποχή που σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη.
Τα χάρτινα αγγελάκια τα έφερνεs εσύ, όλο καμάρι απο τον παιδικό σταθμό.
Τη χιονόμπαλα μαs την είχε δωρίσει ωs ενθύμιο, η αγαπημένη νοσοκόμα τηs αδελφήs σου, τότε που ''πάλευε'' στο Παίδων.
Το καραβάκι το είχαμε πάρει απο μία έκθεση σε σωφρονιστικό κατάστημα με δημιουργήματα ανθρώπων που βρίσκονταν στην φυλακή.
Αυτή η πλεκτή χριστουγεννιατικη κάλτσα, είναι δημιούργημα τηs γιαγιάs σου (σίγουρα βλέπει απο ψηλά).
Κάποιεs μπαλεs έχουν και λακουβίτσεs, από τότε που προσπαθούσεs να τιs κρεμάσειs (ανασηκωμένη στα ποδαράκια σου) και σου έπεφταν.

Μερικά φωτάκια που δεν ανάβουν, θυμίζουν την εποχή που τυλιγόσασταν με αυτά εσύ και η αδελφή σου και ξαπλωμένεs στο χαλί ζητάγατε να περάσετε το βράδυ, δίπλα στο δένδρο.
Η φάτνη είναι λίγο ταλαιπωρημένη καθώs μικρότερη ξάπλωνεs πάνω στα ζωάκια για να ζεσταθούν.
Έτσι λοιπόν, το δένδρο αυτό είναι τόσο παλιό όσο και 'σείs.
Και είναι στολισμένο με μοναδικέs στιγμέs.
Eίναι το δένδρο που μαs είδε να μεγαλώνουμε και οι τέσσεριs μαs.
Και κάθε φορά που το ξαναστολίζουμε, απλά ξεδιπλώνουμε τιs θυμησέs μαs και ομορφαίνουμε ξανά.
Και μπορεί να μην το λέs και όμορφο ή ακριβό αλλά το λέs μοναδικό: "Με τα στολίδια τηs Ζωήs μαs.
Και ίσωs όταν εμείs θα έχουμε φύγει ίσωs αυτό να υπάρχει ακόμη, έστω στιs διήγησειs σαs.
Αλλά και όταν πάτε στο δικό σαs σπίτι, ίσωs και να πάρετε ένα-δύο στολίδια από αυτά για το δικό σαs δένδρο, όπωs έκανα εγώ και ο μπαμπάs.
Και έτσι θα είναι στολισμένο, όπωs η ζωή σαs.
Με τα όμορφα, τα δυσάρεστα, τα παιχνίδια, τα όνειρα, τιs ματαιότητεs, τα χάδια σαs.
Το μοναδικό σαs δένδρο.
Γιατί, όπωs τα λαμπάκια τώρα αναβοσβύνουν έτσι και οι άνθρωποι ανάβουν, σβύνουν αλλά πάντα υπάρχουν στην αιωνιότητα.
Γιατί ότι υπήρξε μία φορά, υπήρξε για πάντα.
Η Αριάδνη έσκυψε πήρε το χάρτινο αστέρι και το έβαλε στο ψηλότερο σημείο του 23χρονου δένδρου μα μπορεί και της ζήσης της.