Το πρόσωπο της Μάνας στο γεγονός της Υπαπαντής

  

Η Υπαπαντή του Κυρίου, όπως τη βιώνει η Εκκλησία στις 2 Φεβρουαρίου, είναι μια θεία συνάντηση.
Το Θείο Βρέφος προσφέρεται στον ναό από τη Μητέρα Του, την Παναγία, και υποδέχεται την προφητική αγκαλιά του Συμεών.
Μέσα σε αυτό το ιερό γεγονός, το πρόσωπο της Μάνας λάμπει με την πιο βαθιά έννοια της θυσίας, της υπακοής και της μυστηριακής συμμετοχής στο σωτηριώδες έργο του Υιού της.
Από την ημέρα του Ευαγγελισμού, η Παναγία γνωρίζει ότι το παιδί που γεννά δεν είναι μόνο καρπός της παρθενικής μήτρας της, αλλά ο ίδιος ο Θεός σαρκωμένος.
Η μητρότητα της δεν είναι απλώς βιολογική, αλλά πρωτίστως λειτουργική και σωτηριολογική. Καθώς κρατά τον Χριστό και Τον προσφέρει στον Ναό, η καρδιά της πάλλεται ανάμεσα στη χαρά και το δέος.
Χαίρεται γιατί ζει την πραγματοποίηση των θείων υποσχέσεων, αλλά και προγεύεται τον πόνο του σταυρού.
Όταν ο δίκαιος Συμεών παίρνει το Βρέφος στα χέρια του, προφητεύει: «Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ, καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον: καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ῥομφαία» (Λουκ. 2,34-35).
Εδώ βρίσκεται το βαθύτερο νόημα της μητρότητας της Παναγίας: δεν είναι απλώς μια μάνα που χαίρεται το παιδί της, αλλά μια μάνα που συμμετέχει στο μυστήριο της σωτηρίας του κόσμου.
Η «ῥομφαία» που θα διαπεράσει την ψυχή της δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συμμετοχή της στον πόνο του Υιού της, στον Γολγοθά, όπου η μητρική της αγάπη θα δοκιμαστεί στην έσχατη θυσία.

Η σκηνή της Υπαπαντής αποκαλύπτει πως η μητρότητα της Παναγίας δεν είναι ένας δρόμος απλής τρυφερότητας, αλλά ένας δρόμος υπακοής, σιωπής και εσωτερικής θυσίας.
Στον Ναό δεν απαιτεί τίποτα, δεν διαμαρτύρεται, δεν ζητά καμία ιδιαίτερη θέση.
Η ζωή της είναι δοσμένη πλήρως στο θέλημα του Θεού.
Αυτή η στάση είναι η υψηλότερη μορφή μητρότητας: η μάνα που δεν κρατά το παιδί της για τον εαυτό της, αλλά το προσφέρει για τη σωτηρία του κόσμου.
Στο πρόσωπο της Παναγίας αναδεικνύεται το αρχέτυπο κάθε μητέρας που αγαπά αληθινά: εκείνης που ζει την αγάπη όχι σαν ιδιοκτησία, αλλά σαν προσφορά.
Το «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου» του Ευαγγελισμού δεν είναι απλώς μια αποδοχή του θελήματος του Θεού, αλλά μια στάση ζωής που διαπερνά κάθε στιγμή της ύπαρξής της, μέχρι την Ανάσταση.
Η Υπαπαντή δεν είναι μόνο μια εορτή, αλλά μια πρόσκληση προς όλους μας να γίνουμε κοινωνοί του μυστηρίου της σωτηρίας.
Όπως η Παναγία πρόσφερε τον Υιό της, έτσι και εμείς καλούμαστε να προσφέρουμε τη ζωή μας στον Θεό και στους ανθρώπους.
Το πρόσωπο της Μάνας στην Υπαπαντή δεν είναι μόνο γεμάτο από στοργή, αλλά και από την ετοιμότητα να ακολουθήσει το θέλημα του Θεού, ακόμα και μέσα από τον πόνο.
Είναι ένα πρόσωπο φωτισμένο από τη χάρη, γαλήνιο στην υπακοή, σιωπηλό στη θυσία, και τελικά δοξασμένο μέσα από την Ανάσταση.