Αναστάσιμη Χαρά: Μια Μαρτυρία Μεταμόρφωσης

 

Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες η ψυχή δεν περιγράφει απλώς την εμπειρία της· την αφήνει να αναδυθεί ως βίωμα, ως φλόγα που κατακαίει κάθε πρόσχημα, κάθε λέξη περιττή.

Κάτι τέτοιο είναι και η αναστάσιμη χαρά: δεν κατακτιέται, δεν εξηγείται, δεν κατανοείται με εργαλεία του νου· προσφέρεται ως δωρεά, ως αναλαμπή της αιωνιότητας μέσα στον χρόνο.

Η αληθινή επιστροφή στον θείο Λόγο δεν έρχεται με κραυγές ούτε με επίδειξη· έρχεται με σιωπή, με πόνο, με μετάνοια.

Η φωτιά που ανάβει τότε μέσα στην ύπαρξη δεν είναι καταστροφική· είναι καθαρτική.
Καίει όχι για να αφανίσει, αλλά για να αναδείξει. Καίει ό,τι δεν ανήκει στο φώς.

Δεν είναι τυχαίο που η εμπειρία του Θείου στις πιο βαθειές της εκφάνσεις συνδέεται με την αίσθηση του Πυρός και του Φωτός.

Αυτά δεν είναι απλώς σύμβολα· είναι τρόποι αποκάλυψης, είναι το ίδιο το Άγιο παρόν μέσα στην κτιστή ύπαρξη.

Καθώς το σκοτάδι της πνευματικής αποξένωσης υποχωρεί, η χαρά που έρχεται δεν είναι χαρά του κόσμου.

Δεν εξαρτάται από καταστάσεις, δεν καταγράφεται σε ημερολόγια.

Είναι η αίσθηση ότι κάτι αιώνιο άγγιξε το πεπερασμένο· ότι ο θάνατος υπερνικήθηκε προτού καν έρθει.

Είναι η βεβαιότητα πως η ύπαρξη δεν είναι πλέον μόνο φθορά και χρόνος, αλλά φορέας του Ακτίστου.

Η προσευχή, στην κατάσταση αυτή, δεν είναι πλέον λόγος· είναι ύπαρξη.
Δεν στρέφεται προς τον Θεό· βυθίζεται μέσα Του. Και εκεί, μέσα στην εκμηδένιση του εγώ, δεν χάνεται η ταυτότητα, αλλά μεταμορφώνεται.

Δεν υπάρχει πια ανάγκη για νοητική κατανόηση· όλα νοούνται με τρόπο υπερλογικό, γιατί βιώνονται.
Η χαρά που ακολουθεί μια τέτοια εμπειρία δεν είναι εκδήλωση συναισθηματική.
Είναι φώς μέσα στο είναι.

Είναι ανάσταση που δεν περιορίζεται σ’ ένα γεγονός, αλλά απλώνεται σ’ ολόκληρο το βίωμα.
Η ψυχή, ελευθερωμένη από τη δέσμευση της πτώσης, βλέπει πλέον τον κόσμο όχι ως ερείπιο, αλλά ως αποκάλυψη· όχι ως τόπο φθοράς, αλλά ως θαύμα που περιμένει να αναδυθεί με την ίδια φλόγα της μεταμορφωμένης καρδιάς.

Σε μια τέτοια κατάσταση, ο χρόνος αναστέλλεται. Οι τρεις ημέρες της Θείας Επισκέψεως δεν είναι χρονικές μονάδες· είναι αιωνιότητα που τυλίγει τον άνθρωπο και του δείχνει πως ό,τι νόμιζε νεκρό, ζει· πως ό,τι θεωρούσε σιωπηλό, ψάλλει· και πως, αν πραγματικά αναστηθεί η ψυχή, τότε η ίδια η ζωή ξαναβρίσκει το αρχαίο της κάλλος και η Δημιουργία αποκτά και πάλι Νόημα.

Η αναστάσιμη χαρά, λοιπόν, δεν είναι αίσθηση στιγμής· είναι σφραγίδα αιώνιας συνάντησης. Είναι η πιο μυστική και συνάμα η πιο δυνατή κραυγή: «Ζει η ψυχή μου, γιατί Τον γνώρισε».
Αυτή είναι η Ανάσταση: Όχι ενός ανθρώπου· αλλά του κόσμου ολόκληρου μέσα από τα μάτια μιας αναγεννημένης ψυχής.