Στιγμές Μοίρας: Η Εκλογή του Χριστοδούλου και η Μεταμόρφωση της Εκκλησίας.

 

Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ενός λαού που δεν μετρούνται απλώς με το ημερολόγιο.
Είναι στιγμές μοίρας, που σμιλεύουν το συλλογικό του πρόσωπο και χαράζουν νέες κατευθύνσεις στην καρδιά του.
Μια τέτοια στιγμή υπήρξε η 28η Απριλίου 1998, όταν ο από Δημητριάδος Χριστόδουλος εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, διαδεχόμενος τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ.
Η Ελλάδα της ύστερης δεκαετίας του ’90 είχε ήδη αρχίσει να ανοίγεται στον κόσμο, κουβαλώντας τις ελπίδες και τις αγωνίες της παγκοσμιοποίησης.
Η Εκκλησία, βαθιά ριζωμένη στην παράδοση αλλά και εκτεθειμένη στους ανέμους της αλλαγής, βρέθηκε μπροστά σε ένα καίριο ερώτημα: πώς να παραμείνει ζωντανή και αληθινή, χωρίς να παραδοθεί στη λήθη ή στην αδράνεια.
Ο Χριστόδουλος εμφανίσθηκε τότε σαν άνεμος ανανέωσης.
Με λόγο θερμό, με ψυχή απλωμένη προς τον άνθρωπο και τα προβλήματά του, τόλμησε να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στο ιερό και στο καθημερινό, ανάμεσα στην παράδοση και στην ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για νόημα και αλήθεια.
Δεν ήρθε να καταργήσει τη ρίζα· ήρθε να την ποτίσει και να την κάνει να ανθίσει στο σήμερα.
Η υποδοχή του στην πλατεία Συντάγματος, ένα αληθινό ποτάμι λαού, μαρτυρούσε αυτή τη βαθιά προσδοκία.
Δεν ήταν μια τελετή τιμής· ήταν μια αυθόρμητη αναγνώριση.

Τον πλαισίωναν ο τότε Δήμαρχος Αθηναίων Δημήτριος Αβραμόπουλος και ο μακαριστός Μέγας Λογοθέτης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Παναγιώτης Αγγελόπουλος, σύμβολα της κοινωνίας και της παράδοσης που συναντιούνταν σε εκείνη τη νέα σελίδα.
Η κάθοδος του Χριστοδούλου προς τον Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών για την τελετή της ενθρόνισης, στις 9 Μαΐου 1998, ήταν μια πορεία γεμάτη σημασία: όχι μόνο πορεία προς έναν θρόνο, αλλά προσέγγιση προς την καρδιά του λαού. Μίλησε τότε ως ποιμένας, όχι ως άρχοντας· ως πατέρας, όχι ως ηγεμόνας.
Ο Χριστόδουλος δίδαξε ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να είναι φυλακή τύπων, αλλά χώρος ζώσας εμπειρίας.
Ότι η πίστη δεν είναι απολίθωμα σε μουσείο, αλλά αναπνοή ελπίδας μέσα στην αγωνία του παρόντος. Έσπειρε λόγια που απευθύνονταν όχι μόνο στο νου, αλλά κυρίως στην καρδιά και ιδίως των νέων, εκείνων που ζητούσαν νόημα πέρα από την ευκολία των εφήμερων υποσχέσεων.
Η εκλογή του, λοιπόν, δεν ήταν απλώς διοικητική πράξη· ήταν κάλεσμα σε ένα ταξίδι ανανέωσης. Μας υπενθύμισε ότι η Εκκλησία υπάρχει για να είναι παρούσα εκεί όπου πονά και ελπίζει ο άνθρωπος.
Για να γίνεται άλας, φώς και παρηγοριά.

Η πορεία του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου υπήρξε μαρτυρία ότι η Εκκλησία αντλεί τη ζωντάνια της όχι από την ακινησία, αλλά από την αυθεντικότητα της αγάπης.
Σε καιρούς ταραγμένους, εκείνος δίδαξε ότι η πίστη είναι δρόμος θάρρους και ελευθερίας, όχι καταφύγιο φόβου.
Στη μνήμη μας, η 28η Απριλίου 1998 δεν στέκει ως μια απλή ημερομηνία· στέκει ως η απαρχή ενός ταξιδιού, το οποίο ακόμη καλεί τις καρδιές να το συνεχίσουν.

"Η Εκκλησία ζει αληθινά, όχι όταν κοιτάζει πίσω με νοσταλγία, αλλά όταν πορεύεται μπροστά με αγάπη και φώς."