Τριάντα οκτώ χρόνια δεν είχε άνθρωπο ο παράλυτος! Το διαβάζουμε, το ακούμε και κάνουμε σκέψεις και λογισμούς και αναλύσεις και συσχετίσεις με την μοναξιά του αιώνα μας και την παγερή μας απομόνωση και αδιαφορία.
Αλλά προσωπικά δεν μπορώ να δεχθώ ότι τόσα χρόνια δεν βρέθηκε άνθρωπος να τον συμπονεσει, να τον συντρέξει , να του πει λόγο παρηγοριάς.
Πολλές φορές φταίμε και εμείς για την μοναξιά και την απομόνωση μας. Διώχνουμε τους γύρω μας, δεν κάνουμε με κανέναν! Ειδικά όσοι βιώνουν μακροχρόνια ασθένεια και καταφρόνεση ή από άσχημες εμπειρίες ή από αίσθημα κατωτερότητας.
Ο Χριστός πλησιάζει τον παράλυτο και τον ρωτάει αν θέλει να γίνει υγιής. Και μετά την θεραπεία τον προειδοποιεί να έχει προσοχή στην ζωή του μην του τύχει κάτι χειρότερο. Αυτη η στάση του Χριστού μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι ο παράλυτος ήταν ολίγον ακοινωνητος και δύσκολος στις σχέσεις του.
Είναι εύκολο, αγαπητοί μου, να κάνουμε συγκινητικά σχόλια για την μοναξιά του παράλυτου και να μας φταίει πάντα η σκληρή αδιαφορία των άλλων και η άδικη κοινωνία των ανθρώπων με τον ρατσισμό και την απομόνωση των αδυνατων.
Γιατί το παράπονο και η κοινωνιολογια μας θέτει στην ηθικά προνομιακή θέση του αδικούμενου, ο οποιος πασχει άδικα από την κακία των άλλων. Εύκολα αυτοδικαιωτικά συναισθήματα.
Το να πλησιάσεις όμως τους άλλους, να κοινωνικοποιηθείς, να σχετιστείς μαζί τους προϋποθέτει ταπείνωση, κένωση, έξοδο από το εγώ, επένδυση χρόνου, δόσιμο και δέσιμο! Δύσκολα πράγματα! Αδιανόητα. Είναι και ο φόβος μην προδωθείς .
Ειδικά ο Χριστιανός δεν έχει το ηθικό δικαίωμα να φωνάζει 'άνθρωπον ουκ έχω ' ! Ο Θεός έγινε άνθρωπος για μενα για να έχω τον δικό μου Άνθρωπο, ο οποίος με πλησιάζει και με αγαπά απροϋπόθετα.
Αν εγώ δεν μπορώ να Τον 'δω' , φταίει που δεν έχω αρνηθεί τις δικές μου παραστάσεις και προσδοκίες από τους άλλους και από Αυτόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου