"Η Ίαση στο Φρέαρ και ο Ευαγγελισμός του Μεσσία": μια προσέγγιση στην Κυριακή της Σαμαρειτιδος.

  

 

Στην απεραντοσύνη της Σαμαρείας, όπου το φώς της ημέρας καταυγάζει την αχλή των αιώνων, στέκει το φρέαρ του Ιακώβ, σύμβολο της ζώσας παραδόσεως, πηγή ύδατος που δροσίζει την ανθρώπινη ψυχή και συνάμα μάρτυρας συναντήσεων με το θείο.
Εδώ, στην ταπεινότητα του φυσικού χώρου, όπου το χώμα και το νερό συνδιαλέγονται αιώνια, λαμβάνει χώρα η ιερότερη συνάντηση, εκείνη του Χριστού με τη Σαμαρείτιδα.
Ο Χριστός, Θεός αληθινός και άνθρωπος, καθισμένος δίπλα στο πηγάδι, περιμένει την ψυχή που διψά, όχι μόνον για το νερό της γης, αλλά για το ύδωρ το ζών, εκείνο που ξεδιψά την ύπαρξη ολόκληρη.
Η γυναίκα έρχεται με την στάμνα της, εικόνα της ανθρωπότητας που αναζητά πληρότητα σε αγγεία πεπερασμένα.
Αγνοεί ακόμη την πραγματική της δίψα, την πνευματική στέρηση που μόνο ο Θεός μπορεί να κορέσει.
Ο διάλογος που ακολουθεί δεν είναι απλώς συνάντηση δύο ανθρώπων αλλά αποκάλυψη, Θεοφάνεια.
Ο Χριστός αποκαλύπτεται ως η πηγή του ζώντος ύδατος και προσκαλεί την Σαμαρείτιδα σε μία νέα ύπαρξη, ελεύθερη από τις αλυσίδες της άγνοιας και της αμαρτίας.
Η φανέρωση του Μεσσία δεν είναι θριαμβευτική, αλλά ταπεινή, όπως τα νάματα του πηγαδιού που αναβλύζουν σιωπηλά.

Και όμως, αυτή η ταπεινή συνάντηση μεταμορφώνει τη γυναίκα, καθιστώντας την κήρυκα της αλήθειας στην πόλη της.
Εκείνη που ήλθε για να αντλήσει νερό, αναχωρεί αφήνοντας την στάμνα της, καθώς έχει βρει την αληθινή πηγή.
Το πηγάδι του Ιακώβ γίνεται η πύλη προς την αιωνιότητα, και η Σαμαρείτιδα, πρότυπο της ψυχής που ανταποκρίνεται στην κλήση του Θεού.
Στην Κυριακή της Σαμαρείτιδος, η Εκκλησία μας καλεί να σταθούμε ενώπιον του ίδιου Χριστού που περιμένει στο πηγάδι της καρδιάς μας, έτοιμος να μας προσφέρει το ύδωρ το ζών.
Ο διάλογος συνεχίζεται, η προσφορά παραμένει· είναι στο χέρι μας να γίνουμε κι εμείς κοινωνοί αυτού του μυστικού, μεταμορφώνοντας τη δίψα μας σε αναζήτηση και την αναζήτηση σε ζωντανή πίστη.