Η Σαμαρείτιδα γυναίκα.

  

Δεν πήγε να βρει τον Χριστό.
Πήγε να βρει νερό.

Κουβαλούσε στάμνα —
κι ένα παρελθόν που δεν χωρούσε αλλού.
Πήγε μεσημέρι, για να μη τη δει κανείς.
Αλλά Εκείνος ήταν ήδη εκεί.

Δεν τη ρώτησε “τι έκανες”.
Τη ρώτησε: “Διψάς;”
Δεν την έκρινε.
Την κοίταξε.
Της μίλησε σαν να την ήξερε από πάντα.

Κι εκείνη,
που είχε μάθει να σκύβει το κεφάλι,
στάθηκε όρθια.
Κι άφησε τη στάμνα.
Γιατί η δίψα της
είχε βρει Πηγή.

Η Σαμαρείτισσα είσαι εσύ
που νομίζεις πως δεν αξίζεις να σωθείς.
Σώθηκε όχι επειδή το ζήτησε —
αλλά γιατί κάποιος την κοίταξε με αλήθεια.

⸻

Κι αν τη ρωτούσες σήμερα, θα σου έλεγε:

«Δεν πήγα για κανένα θαύμα.
Πήγα να πάρω νερό.
Μα Εκείνος, χωρίς να διστάσει,
μου είπε πως ακόμα διψάω.
Κι ότι υπάρχει νερό που δεν τελειώνει.
Κι εγώ,
που τόσα χρόνια κουβαλούσα φορτία,
Τον πίστεψα.
Όχι γιατί είδα φως.
Αλλά γιατί μέσα στο βλέμμα Του,
είδα για πρώτη φορά
εμένα.»