Το κελί του Γέροντα Παϊσίου.

  

 

Θυμούμαι το κελί του γέροντα Παϊσίου
που ήτανε ένα κελί πάμφτωχο. Δεν έχω δει φτωχότερο κελί από κείνο! Που μια σπόντα πάνω στον τοίχο για να βάλει, έπρεπε να το σκεφτεί πολλές φορές. Ούτε μια σπόντα πάνω στον τοίχο δεν έβαλε! Δεν την χρειαζόταν. Πάμφτωχος. Τελείως φτωχός.
Το κελάκι του, εκεί που έμενε, δεν μπορώ να πω ότι άστραφτε από την καθαριότητα αλλά ήταν περιποιημένο και τακτοποιημένο. Είχε και μια μυρωδιά χαρακτηριστική. Είχε ένα καθισματάκι στη γωνιά κι ένα ξύλο που έβαζε πάνω στα γόνατά του κι έγραφε πάνω στο ξύλο εκείνο. Ήταν το γραφείο του, το οποίο όταν τελείωνε να γράφει το έστηνε όρθιο. 

Και το κρεβάτι του το έκανε μόνος του, το οποίο ήταν σαν φέρετρο. Ένα πράγμα ξύλινο και κάτω έβαλε κάτι παλιοπράγματα τα οποία χρησιμοποιούσαν για να κάνουν σαμάρια στα ζώα, στο Άγιο Όρος. Έτσι ήταν το κελί του. Κατάμαυρο, γιατί άναβε συνέχεια κεριά και άναβε και τη σόμπα του γιατί είχε μόνο μισό πνεύμονα και δυσκολευόταν παρά πολύ λόγω του βαρετού χειμώνα που είχε πάντα στο Άγιο Όρος. 

Αλλά αυτό το κελί κι αυτός ο χώρος, ο πάμφτωχος, που καθόταν εκεί και δεν είχε τίποτα -αφού και για εικόνες είχε κάτι παλιοεικόνες χάρτινες, ξεθωριασμένες που τις είχε κατά σειρά κι άναβε τα κεράκια του- κι όμως αυτός ο χώρος, νομίζω δεν βρήκα ακόμα παλάτι που να είναι ισάξιο με εκείνο το χώρο! Πήγα και στα παλάτια της Τσαρίνας, στη Ρωσία, στο Κρεμλίνο που έχει κατι παλάτια.... και λέω πού είναι το κελί του γέροντα που ήταν πάμφτωχο αλλά ήταν βασιλικό παλάτι! Πού είναι το σπήλαιο της Βηθλεέμ που ήταν ένα σπήλαιο με ζώα κι όμως γεννήθηκε εκεί ο Βασιλιάς του κόσμου και της κτίσης όλης! 

Μπορεί οι βασιλιάδες του κόσμου, που φθάνουν μέχρι τα μεσούρανα οι δόξες τους και οι τιμές τους, την άλλη ώρα να χαθούν και να μην υπάρχουν. Γιατί τελικά εκείνο που έχουμε ανάγκη είναι το Θεό μέσα μας.
Αυτός που έχει το Θεό μέσα στην καρδιά του δεν έχει άλλες ανάγκες. Τα άλλα τα χρησιμοποιεί απλώς. Εάν έχει, καλώς. Είτε δόξα είναι, είτε χρήματα είναι, είτε δύναμη είναι, είτε γνώσεις είναι, οτιδήποτε κι αν είναι, τα χρησιμοποιεί. 

Εάν δεν τα έχει όμως δεν του αφαιρείται τίποτα. Δεν αισθάνεται καμία έλλειψη γιατί δεν τα έχει. Γιατί έχει μέσα του, όχι μόνο επάρκεια ο ίδιος, όχι μόνο αυτά που έχει μέσα του του αρκούν του ιδίου -όπως λέμε: "να πάμε να αγοράσουμε τρόφιμα άμα γίνει πόλεμος!" Λες κι άμα γίνει πόλεμος εμείς θα πάμε να βγάλουμε λίγα-λίγα γάλατα και λίγα-λίγα τυριά για να τρώμε μόνοι μας, μη μας δει ο γείτονας και του δίνουμε κι εκείνου... 

Δεν είναι λοιπόν μόνο για τον εαυτό μας αλλά όπως λέγει εδώ το Ευαγγέλιο της Σαμαρείτιδος, θα γίνει: «Πηγὴ ὕδατος ζωῆς ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον».
Όπως ένα πηγάδι που βγάζει νερό πολύ και ξεχειλίζει και πάει και πίνει ο κόσμος όλος, έτσι γίνεται η καρδιά του ανθρώπου ο οποίος έχει το Χριστό μέσα του!

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού