Ο Απόστολος Πέτρος: Ο παρορμητικός μαθητής, η γέφυρα της ανθρώπινης φύσης προς τη θεία μεταμόρφωση.

  

Ο Πέτρος. Ο πρώτος κατ’ όνομα στους καταλόγους των μαθητών· ο πρώτος στην παρόρμηση· ο πρώτος που ομολόγησε· ο πρώτος που αρνήθηκε. Ο βράχος που ράγισε· και όμως, βράχος παρέμεινε. 

Στο πρόσωπο του, η Εκκλησία δεν συναντά την τελειότητα αλλά τη δυναμική της μετάνοιας· όχι το άψογο πρότυπο, αλλά το εύθραυστο που λυτρώνεται. Ο Απόστολος Πέτρος είναι, πάνω απ’ όλα, ο καθρέφτης κάθε ψυχής που αγωνιά, ελπίζει, αμφιβάλλει και τελικά αγαπά.

Ο Σίμων, γιος του Ιωνά, δεν έγινε Πέτρος από τη μια μέρα στην άλλη. Η ονοματοδοσία από τον Χριστό ήταν προφητεία και υπόσχεση, όχι βραβείο. Ο Χριστός διείδε κάτω από την ασταθή επιφάνεια του ψαρά την πνευματική σταθερότητα που επρόκειτο να διαμορφωθεί. 

Ο Σίμων δεν υπήρξε μαθητής της αφηρημένης θεωρίας· υπήρξε μαθητής της άμεσης καρδιάς. Δεν στάθηκε για να ζυγίσει τα λόγια· μίλησε, έπεσε, σηκώθηκε.
«Κύριε, αν είσαι εσύ, πρόσταξε με να έρθω κοντά σου πάνω στα νερά.» Δεν ζήτησε απόδειξη. Ζήτησε εμπειρία. Σαν παιδί που βλέπει τον Πατέρα στο κύμα και τρέχει προς Αυτόν, χωρίς σκέψη· μόνο πίστη. Και όταν ο άνεμος έγινε συνείδηση του απίθανου, βούλιαξε. Όμως το χέρι του Χριστού ήταν εκεί, γιατί δεν βούλιαξε η αγάπη· μόνο η αυτοπεποίθηση.

Εντούτοις, δεν υπάρχει τραγικότερη σκηνή στην Καινή Διαθήκη από το βλέμμα του Χριστού προς τον Πέτρο, τη νύχτα της άρνησης. Το βλέμμα εκείνο δεν ήταν επίπληξη· ήταν ανάμνηση, υπόμνηση, συγχώρεση πριν την εξομολόγηση. Η παρόρμηση που άλλοτε τον ώθησε να τραβήξει μαχαίρι στον Γεθσημανή, τώρα τον πρόδωσε στην αυλή του αρχιερέα. «Ουκ οίδα τον άνθρωπον» όχι μόνο άρνηση, αλλά αποκήρυξη της σχέσης, του δεσμού. Και όμως, σε εκείνη την πτώση βρίσκεται το πιο ανθρώπινο άγγιγμα της αγιοσύνης του Πέτρου: η δυνατότητα του ανθρώπου να γκρεμιστεί από μόνος του, και να οικοδομηθεί από τη χάρη.

Το κλάμα του Πέτρου δεν ήταν απλώς έκφραση λύπης. Ήταν η γέννηση του αληθινού Πέτρου. Όχι πια του παρορμητικού φίλου· αλλά του ταπεινωμένου μαθητή. Το δάκρυ εκείνο πότισε τον σπόρο της μελλοντικής αποστολής.
Η τριπλή ερώτηση του Χριστού, μετά την Ανάσταση, δεν ήταν απλώς επανόρθωση της τριπλής άρνησης. Ήταν ιερό ψυχογράφημα. Ο Πέτρος δεν απάντησε με το θάρρος της προηγούμενης ζωής του. Απάντησε με το ταπεινό «Σύ οἶδας». Δεν δήλωσε, δεν εγγυήθηκε· παρέδωσε τη γνώση του εαυτού του στον Κύριο. Εκεί γεννιέται ο ποιμένας της Εκκλησίας. Όχι στον ζήλο· αλλά στην εμπιστοσύνη.

Ο Πέτρος δεν είναι ήρωας· είναι δρόμος. Αν η Παναγία είναι η ανώτερη έκφραση της υπακοής στην κλήση, ο Πέτρος είναι η ενσάρκωση του αγώνα της πίστης μέσα στον χωμάτινο άνθρωπο. Η Εκκλησία στηρίζεται επάνω του όχι γιατί ήταν τέλειος, αλλά γιατί ήταν αληθινός· γιατί αγάπησε μέχρι τέλους, γιατί δεν έκρυψε την αδυναμία του, γιατί δεν έμεινε στην πτώση.
Στον Πέτρο μάς δίνεται ελπίδα· μας λέει ότι η παρόρμηση μπορεί να γίνει πάθος θεϊκό, ότι η πτώση δεν είναι τέλος αλλά αρχή, ότι η αποτυχία δεν αποκλείει την αποστολή. Ο Πέτρος, τελικά, δεν απέδειξε τίποτα με τα λόγια του.Την αγάπη του την έδειξε με το μαρτύριο του· ανάποδος σταυρός, γιατί δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο να πεθάνει όπως Εκείνος.

Η παρόρμηση του Πέτρου δεν είναι ελάττωμα· είναι τόπος θεϊκής επενέργειας. Είναι ο χώρος όπου η ανθρώπινη φύση εκδηλώνεται αυθεντικά, για να μεταμορφωθεί. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστός τον καλεί «Πέτρο» ενώ γνωρίζει την αστάθεια του. Γιατί η σταθερότητα που δίνει ο Θεός δεν είναι προϋπόθεση· είναι αποτέλεσμα της σχέσης.

Ο Απόστολος Πέτρος είναι ελπίδα για κάθε καρδιά που αγαπά τον Χριστό με πάθος και Τον προδίδει με αδυναμία. Είναι ο μαθητής που δεν έμεινε στη ντροπή, αλλά προχώρησε στη μετάνοια. Και εκεί, στα δάκρυα εκείνης της νύχτας, η Εκκλησία βαπτίζεται σε κάτι ανώτερο από την ηθική αρτιότητα: στη δύναμη της συγχωρημένης αγάπης.