Δίπλα του, ο Θεός έμοιαζε τόσο κοντινός.

  

Αγαπούσε τη σιωπή.
Την προσευχή.
Την ταπείνωση που ευωδιάζει.
Ζούσε απλά,με το βλέμμα στην καρδιά, σαν αγκαλιά στον πόνο των άλλων.
Τα λόγια του ήταν λίγα. Όπως είναι πάντα,
όσα λόγια έχουν ήθος και βάρος.
Ό,τι τον πονούσε, το έδινε στο Θεό με προσευχή.

Και παρακαλούσε για τον κόσμο, όπως όταν καίγεσαι για κάποιον δικό σου.
Έμενε στο κελί του, αλλά μέσα εκεί χωρούσε όλη η αγωνία των ανθρώπων.
Σου άνοιγε λίγο χώρο.
Κι εκεί μπορούσες να σταθείς όπως είσαι αληθινά.

Τον θυμόμαστε όχι για αυτά που είπε.
Αλλά γιατί, δίπλα του,
ο Θεός έμοιαζε τόσο κοντινός.

Κι αν σήμερα νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο, αν όλα μοιάζουν πιο θολά απ’ όσο τα θυμάσαι, αν η πίστη μοιάζει μακρινή,
θυμήσου εκείνον.
Όχι για να πιστέψεις.
Αλλά για να μη νιώσεις μόνος.

Γιατί κάποτε, ένας άνθρωπος σαν εσένα,
έκανε το φως να επιστρέψει
εκεί που όλα έμοιαζαν σβηστά.