Το σχοινί του Χριστού δεν είναι αλυσίδα· είναι νήμα ζωής.

  

«Αιτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν» τούτος ο ευαγγελικός λόγος δεν είναι μια ευσεβιστική παρότρυνση, αλλά θεμελιακή υπαρξιακή αρχή. Μέσα σ’ αυτό το "αιτεῖτε" δεν κατοικεί απλώς η ανάγκη του ανθρώπου να στραφεί προς το Θείο· ελλοχεύει ολόκληρη η τραγωδία της ανθρώπινης αυτονόμησης, καθώς και η κρυφή του δυνατότητα για σωτηρία.

Ο άνθρωπος, πλάσμα ελεύθερο και δημιουργικό, φέρει εντός του τον πειρασμό της αυτάρκειας. Επιθυμεί να πορευθεί μόνος του, χωρίς «δεσμούς», χωρίς Θεό σαν να πρόκειται η σχέση με τον Δημιουργό να αποτελεί περιορισμό και όχι θεμελίωση. Και όμως, η θεία σχέση δεν είναι δεσμά· είναι σχοινί σωτηρίας. Δεν μας κρατά πίσω· μας κρατά όρθιους.

Η εικόνα του σχοινιού που δένει τον άνθρωπο με τον Χριστό είναι απλή και ποιητική, αλλά συγχρόνως βαθύτατα θεολογική και ψυχολογικά ευαίσθητη. Δεν μιλάμε εδώ για μια καταναγκαστική σύνδεση, αλλά για έναν δεσμό ελευθερίας. Ο άνθρωπος, όταν ζητά βοήθεια από τον Θεό, όταν αναγνωρίζει την αδυναμία του και την παραδίδει με εμπιστοσύνη, δένεται με ένα «σχοινάκι» ένα νήμα λεπτό αλλά άρρηκτο, που δεν επιβάλλεται εξωτερικά, αλλά αναβλύζει από την καρδιά.

Μέσα στην ταραχή του κόσμου, στους ανέμους των ιδεολογιών, της σύγχυσης, της ματαιοδοξίας, της τεχνοκρατικής ύβρεως και του ηθικού σχετικισμού, ο δεμένος με τον Χριστό παραμένει σταθερός, όχι γιατί είναι ισχυρός, αλλά γιατί στηρίζεται σε κάτι πέρα από τον εαυτό του. Η πίστη λειτουργεί τότε ως υπαρξιακό αντίβαρο στην πτώση· όχι ως ιδεολογικό καταφύγιο ή φαντασιακή ψευδαίσθηση, αλλά ως ρεαλιστική αποδοχή του ανθρώπινου μέτρου και εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια.

Αντίθετα, ο άνθρωπος που αποδεσμεύεται από το σχοινί συχνά χωρίς καν να το καταλάβει, παραδίνεται στα ρεύματα του κόσμου, πιστεύοντας ότι είναι ελεύθερος. Η ελευθερία αυτή όμως είναι επίπλαστη, διότι δεν προέρχεται από εσωτερική καθαρότητα αλλά από εσωτερική απομόνωση. Η αυτονόμηση από τον Θεό καταλήγει σε υπαρξιακή μοναξιά. Οι άνεμοι τον χτυπούν και εκείνος, χωρίς σημείο αναφοράς, χωρίς προσανατολισμό, γίνεται έρμαιο εξωτερικών δυνάμεων: της γνώμης των άλλων, των ιδεών που αλλάζουν με την εποχή, της μνήμης που ξεθωριάζει και του νοήματος που διαλύεται.

Εδώ ακριβώς εισέρχεται η ψυχολογική διάσταση του θείου δεσμού. Η αναγνώριση της ανάγκης για βοήθεια δεν είναι αδυναμία, αλλά πράξη ώριμης ταπεινώσεως μια απόφαση απελευθέρωσης από τον εγωκεντρικό κλοιό. Ο Χριστός δεν επιβάλλεται, δεν πιέζει, δεν τραβά το σχοινί. Απλώς στέκει εκεί, έτοιμος να μας το προσφέρει ξανά, κάθε φορά που το αφήνουμε.
Η θεολογία της σχέσης δεν είναι μεταφυσική θεωρία· είναι κοινωνιολογική πράξη. Ο άνθρωπος που γνωρίζει ότι δεν είναι το κέντρο του σύμπαντος, αλλά κόμβος σχέσεων με τον Θεό, τον άλλον και τον εαυτό του, μεταμορφώνει τον κόσμο με τρόπο υποδόριο αλλά ουσιαστικό. 

Δημιουργεί κοινότητες, όχι πλήθη. Χτίζει πρόσωπα, όχι ρόλους. Και τελικά μαρτυρεί με τη ζωή του την ομορφιά της δεμένης ελευθερίας: της ελευθερίας που δεν εξαντλείται στην επιλογή, αλλά αναδύεται μέσα από την αγάπη.
Το σχοινί του Χριστού δεν είναι αλυσίδα· είναι νήμα ζωής. Αν το κρατάμε, δεν σημαίνει πως δεν θα φυσήξει ο άνεμος αλλά πως δεν θα χαθούμε.