Ο οφειλέτης των μυρίων ταλάντων.

  

Η σημερινή Κυριακή μάς φέρνει μπροστά σε μια παραβολή συγκλονιστική· την παραβολή του οφειλέτου των μυρίων ταλάντων. Ο δούλος της παραβολής χρωστούσε ασύλληπτο ποσό· μύρια τάλαντα. Ένα χρέος που ούτε σε δέκα ζωές δεν θα μπορούσε να ξεπληρώσει. 

Ο βασιλιάς όμως, με μια κίνηση ελέους, του χάρισε ολόκληρο το βάρος. Κι όμως, ο ίδιος δεν μπόρεσε να συγχωρήσει τον συνδούλο του για λίγα νομίσματα. Και γι’ αυτό καταδικάστηκε.

Αδελφοί μου, αυτή η παραβολή είναι καθρέφτης. Όλοι μας έχουμε μπροστά στον Θεό χρέη μυρίων ταλάντων. Ο Χρυσόστομος τονίζει: «Πάντες ἁμαρτάνομεν καθ’ ἡμέραν· πάντες χρειαζόμεθα τοῦ ἐλέους». 

Και όμως, κάθε φορά που πέφτουμε, ο Θεός μάς σηκώνει. Μας συγχωρεί, μας δέχεται, δεν μας απορρίπτει. Αν Εκείνος λοιπόν χαρίζει τέτοιο χρέος, πώς μπορούμε εμείς να κρατούμε κακία για ασήμαντα;

Η συγχώρηση είναι όρος σωτηρίας. Ο Κύριος στο «Πάτερ ἡμῶν» έθεσε τον κανόνα: «Καὶ ἄφες ἡμῖν… ὡς καὶ ἡμεῖς». Αν εμείς δεν συγχωρούμε, κλείνουμε οι ίδιοι την πόρτα της συγχωρήσεως. Ο άγιος Κυπριανός Καρχηδόνος γράφει: «Οὐ δύναται ἡ προσευχή ἐπὶ τὸν οὐρανὸν νὰ ἀναβῇ, ἐὰν ἡ καρδία μένει δεσμώτις μνησικακίας». Δεν μπορεί η προσευχή μας να περάσει στον ουρανό, αν είναι γεμάτη πικρία.

Αλλά ας το σκεφτούμε και πρακτικά. Όταν δεν συγχωρούμε, ποιος ταλαιπωρείται περισσότερο; Εκείνος που μας έβλαψε ή εμείς; Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος διδάσκει: «Ὁ μνησικακῶν ὁμοιάζει ἀνθρώπῳ, ὁ πίνων φάρμακον κατὰ τοῦ πλησίον». Όποιος κρατά κακία, μοιάζει με εκείνον που πίνει δηλητήριο για να πεθάνει ο άλλος. Τελικά, το δηλητήριο μένει μέσα μας.

Αντίθετα, όταν συγχωρούμε, γευόμαστε ειρήνη. Ο άγιος Μάξιμος λέει: «Ἐκεῖνος ὁ ἄνθρωπος ὁ ἡσύχιος, εἰρηνικὸς καὶ πραΰς, οὗτος ἐστὶν ὁ συγχωρῶν». Ο πράος, ο ειρηνικός άνθρωπος είναι εκείνος που συγχωρεί. Και μαζί του κατοικεί η χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Αδελφοί, ξέρω· όλοι μας έχουμε πληγωθεί. Άλλος από φίλο, άλλος από συγγενή, άλλος ακόμη και μέσα στην Εκκλησία. Είναι ανθρώπινο. Αλλά εκεί ακριβώς καλούμαστε να δείξουμε το μέτρο της πίστεώς μας. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης έλεγε: «Ἡ ἀγάπη μανθάνεται μόνον ἐν τῇ συγχωρήσει». Αν δεν μάθεις να συγχωρείς, δεν γνωρίζεις τι σημαίνει αγάπη.

Και εδώ, αδελφοί, κρύβεται ένα μυστήριο: η συγχώρηση είναι το σκαλοπάτι προς τη Βασιλεία. Γιατί στον ουρανό δεν υπάρχει μίσος, ούτε κακία· υπάρχει μόνο αγάπη. Εάν δεν μάθουμε από τώρα να συγχωρούμε, πώς θα ζήσουμε αιώνια σε έναν τόπο όπου όλα είναι συγχώρηση και αγάπη;

Γι’ αυτό, να κάνουμε την αρχή. Να αφήσουμε πίσω μας το παρελθόν. Ας πούμε ένα ταπεινό «συγγνώμη» και ένα γενναίο «σε συγχωρώ». Δεν είναι ντροπή· είναι μεγαλείο. Είναι το ήθος του Χριστού, ο οποίος συγχώρεσε την αποστασία του Αδάμ και καλυψε χάη ασύλληπτα για να ομοιωθεί με εμάς. Αυτός επάνω στον Σταυρό άνοιξε τον δρόμο της συγχωρήσεως για όλο τον κόσμο, προσευχόμενος για τους φονιάδες Του και χύνοντας το Αίμα Του για αυτούς, που Τον μισούσαν.

Η ασυγχωρησία είναι πέτρα βαριά, η οποια μας εμποδίζει να σηκωθούμε να πορευτούμε στο θείο προορισμό μας. Ενα εμπόδιο που μας κρατάει σε απόσταση από τον πλησίονμας.Αν την σηκώσουμε με την καταλλαγή θα δούμε αλλαγή. Μέσα στο σπίτι μας θα μπει ειρήνη. Στην ενορία μας θα ανθίσει η ενότητα. Στις σχέσεις μας θα καρπίσει η ομόνοια. Στην ψυχή μας θα λάμψει η χάρη. Γιατί «ὅπου συγχώρησις, ἐκεῖ κατοικεῖ ὁ Θεός». Αμήν.

                                                                                                                                                                            π.Π. Κρούσκος