Η καρδιά θα θυμάται τον δρόμο.

  

Η καρδιά βρίσκει τον δρόμο της στον Θεό
πριν μιλήσουν τα χείλη,
πριν η γλώσσα πλέξει δίκτυα
να συλλάβει το άρρητο.

Σιωπή βαθύτερη από κραυγή
ψιθυρίζει στο άπειρο·
εκεί όπου οι φόβοι λυώνονται
σαν χιόνια μπροστά στο φως.

Η ψυχή δεν χρειάζεται λέξεις για να αγαπήσει,
ούτε σκέψη για να ελπίσει.
Το ρίγος της είναι προσευχή,
ο πόνος της είναι προσφορά,
η χαρά της γίνεται μουσική
που αντηχεί σε ουράνιες σφαίρες.

Κι όταν η καρδιά ανοίγει,
ο κόσμος μεταμορφώνεται.
Οι άνθρωποι παύουν να είναι ξένοι·
γίνονται καθρέφτες φωτός,
γίνονται δρόμοι που οδηγούν
στην ίδια πηγή.

Η κοινωνία τότε ανασαίνει
όχι με λόγια ψυχρά,
μα με βλέμματα που χωρούν την αγάπη·
με αγγίγματα που θεραπεύουν,
με σιωπές που αγκαλιάζουν.

Η καρδιά πρώτα γνωρίζει,
έπειτα ο λόγος ακολουθεί
σαν ταπεινός μάρτυρας
του μυστηρίου που τον υπερβαίνει.

Και στην έσχατη στιγμή,
όταν όλα τα λόγια σωπάσουν,
η καρδιά θα θυμάται τον δρόμο.
Θα επιστρέφει πάντα
εκεί όπου η ύπαρξη
αγκαλιάζεται από το άπειρο,
χωρίς ανάγκη να μιλήσει.