Στην Κοίμηση της Παναγίας.

  

Στου άφθαρτου φωτός τα μυστικά τοπία
η Γη σιγεί· και μόνο οι άγγελοι
με φτερούγες από χρυσόφωτο ψαλμό
πλέκουν στεφάνι στην Παρθένο.

Ο ήλιος χαμηλώνει, μα δεν νυχτώνει·
η νύχτα δακρύζει μύρο
και οι Απόστολοι, απ’ άκρα γης,
με βήματα προφητικά
στο σπίτι της Σιών συνάζονται,
φέρνοντας στις παλάμες τους
ανθούς από τον Παράδεισο.

Σώμα ζωαρχικό κήπος που φύλαξε
την πρωινή δρόσο του Θεού,
ευώδης κι ασύλληπτος σε τάφο δεν χωρά.
Ο Κύριος, Υιός και Δημιουργός της,
σκύβει ως γιος, αγκαλιάζει την πνοή της
και την υψώνει πέρα απ’ τους ουρανούς,
εκεί που οι θρόνοι αστράφτουν
και τα Σεραφείμ διστάζουν να πλησιάσουν.

Στα δεξιά Του στέκει
Βασίλισσα με διάχρυσο ιματισμό,
ντυμένη όλες τις αρετές του κόσμου
κι όλες τις σιωπές του απείρου.
Με το βλέμμα της
ενώνει κτίση και Άκτιστο,
με την καρδιά της δίνει σχήμα στη χάρη.

Βάτος που φλέγεται
και δεν καταφλέγεται,
λαβίδα που ανύψωσε
τον Άνθρακα της σωτηρίας,
ρίζα που άνθισε
όλα τα απόρρητα αγαθά,
κορφή όπου αναπαύεται
το βλέμμα του Θεού.

Ω Μητέρα,
και η μνήμη σου μόνο
είναι φώς που καθαρίζει.
Γείρε και τώρα προς εμάς,
λύσε τις σκηνές των δεινών μας,
μετέτρεψε την οδύνη
σε άσμα πανηγυρικό,
ώστε να σε υμνούμε
με τον Αρχάγγελο Χαίρε
ως τον άναρχο αιώνα.