«Κύριος Ζωής & Θανάτου»

 

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, Εφημ. Ι.Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου

---

Ένα από τα πιο θαυμαστά γεγονότα μας παρουσιάζει η Ευαγγελική μας περικοπή, (Κυριακή Ζ’ Λουκά), αγαπητοί μου αδελφοί.

Και επισημαίνουμε το θαυμαστά, διότι πολλά είχαν λάβει χώρα, όπως ιάσεις τυφλών, χωλών, δαιμονιζομένων, αλλά μία νεκρανάσταση είναι κάτι το οποίο ξεπερνά κατά πολύ το φράγμα της ανθρώπινης νόησής μας.

Είναι κάτι το οποίο ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να κατανοήσει διότι ο θάνατος ήταν και είναι το τέλος.

Είναι η κατάσταση κατά την οποία δεν υπάρχει επιστροφή, και όμως ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ήταν εκεί, για να καταρρίψει τα ανθρώπινα όρια, αποδεικνύοντας πως ο Ίδιος είναι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου.

Μία κοπέλα μόλις δώδεκα ετών, η κόρη ενός άρχοντα της συναγωγής, του Ιαείρου, βρισκόταν ετοιμοθάνατη στην οικία της και ο πατέρας της έτρεξε να βρει τον Χριστό, ώστε να τον φέρει στο σπίτι και να την θεραπεύσει.

Όπως και έγινε, αλλά όταν όλοι μαζί ξεκίνησαν να πάνε κοντά στο παιδί, ένας άνθρωπος του Ιαείρου έφτασε τρέχοντας και τους ανήγγειλε τον θάνατο του κοριτσιού.

Απελπισία, πόνος, θλίψη, τα κυρίαρχα συναισθήματα των παρευρισκομένων, να όμως που ο Χριστός, η ελπίδα πάσης ορατής και αόρατου κτίσεως, ήταν εκεί, μαζί τους.

«Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται», τα λόγια του Κυρίου μας στον δύστυχο πατέρα.

Φτάνοντας στο σπίτι, μαζί με τους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη, καθώς και τους γονείς του παιδιού, ο Χριστός εισήλθε στο δωμάτιο της κόρης και εκεί μας αποκαλύπτει πως, όταν Τον έχουμε μαζί μας, ο θάνατος καταργείται και μένει μόνο μία κοίμηση, η οποία ξυπνά τον άνθρωπο, όχι στο σκοτάδι αλλά στο φως της ζωής.

Λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός πως ο ύπνος είναι ένας μικρός θάνατος και πως ο θάνατος είναι ένας μεγάλος ύπνος, ύπνος όμως με όμορφο και αιώνιο ξύπνημα, πέρα του τάφου.

«Η παῖς, ἐγείρου», κορίτσι σήκω, κέλευσαι ο Κύριός μας και αμέσως το παιδί επέστρεψε στη ζωή, αντικρίζοντας το πιο όμορφο, γλυκό και φωτοφόρο πρόσωπο, αναγεννημένη στην εν Χριστώ ζωή.

Αδελφοί μου, αυτό το ξύπνημα θα πρέπει να επιδιώκουμε και εμείς. Μια κατάσταση που δεν μπορεί να επέλθει όμως από μόνη της, αν δεν την επιδιώξουμε. Ο πατέρας και οι οικείοι του έτρεξαν να βρουν τον Χριστό, να κοινωνήσουν μαζί του και έτσι τους επικοινώνησε και Εκείνος το μήνυμα της Αναστάσεως.

Οι χριστιανοί δε θα πρέπει να περιμένουμε να ζήσουμε εν Χριστώ, μετά την κοίμησή μας, αλλά να συζούμε μαζί Του, σήμερα από τώρα.

Ο ενχριστομένος άνθρωπος γεύεται αυτή τη χαρά κάθε ώρα, κάθε στιγμή και κάθε δευτερόλεπτο, αφού γίνεται κοινωνός του ζωντανού Σώματος και του Αίματος του Χριστού μας, άρα μετέχων στον θάνατο, την ταφή και την ανάστασή Του.

Ας φροντίσουμε λοιπόν να μην αφήνουμε τις ευκαιρίες που η Αγία μας Εκκλησία μας προσφέρει. Να τρέχουμε και εμείς σαν τον Ιάειρο κοντά Του, με ενεργή και συνειδητή μετοχή στα αγιαστικά μυστήρια, έτσι ώστε και ο

Ίδιος να έρθει και να γίνει ένοικος στο δικό μας κατοικητήριο, στην καρδιά μας, και πληρωθέντος του χρόνου, να ανασηκωθούμε εκ της κοίμησής μας, αντικρίζοντας τη δική Του μορφή, στην αιώνια και τελική κατάσταση της παντοτινής και γεμάτης ακτίστου φωτός αναστάσεως. 

Πηγή: romfea,gr