Η Σκιά της Καρδιάς

  

Ένας νέος πλησίασε τον παπά της ενορίας και είπε:
«Πάτερ, δεν αντέχω τους ανθρώπους που κάνουν λάθη. Όλοι γύρω μου κάνουν κάτι λάθος… κι εγώ νιώθω πως πρέπει να τους επιπλήξω.»

Ο παπάς χαμογέλασε ήρεμα και του είπε:
«Περπάτησε μέχρι το ποτάμι και δες τη σκιά σου στο νερό.»

Ο νεαρός έτρεξε στο ποτάμι. Κοίταξε τη σκιά του. Ήταν σκοτεινή, μεγάλη, σαφής. Κάθε του κίνηση τη συνόδευε. Σκέφτηκε: “Αν η σκιά μου είναι πάντα μαζί μου, μήπως και τα λόγια μου αφήνουν ίχνη σαν σκιά στους άλλους;”

Όταν γύρισε, ο παπάς του είπε:
«Κοίταξε τώρα γύρω σου. Κανένας άλλος δεν έχει σκιά πιο βαριά από τη δική του. Αν δώσεις τόση ενέργεια να βλέπεις τα σφάλματα των άλλων, η δική σου καρδιά θα γεμίσει σκοτάδι. Κρίση χωρίς αγάπη γίνεται σαν βαριά σκιά: καλύπτει ό,τι φωτεινό υπάρχει μέσα μας και γύρω μας.»

Ο νεαρός σιώπησε. Από εκείνη τη μέρα, κάθε φορά που ένιωθε την ανάγκη να κρίνει κάποιον, κοίταζε πρώτα τη δική του “σκιά”.
Και σιγά-σιγά, ανακάλυψε πως το φως της συγχώρεσης και της καλοσύνης ήταν πιο ζεστό από τη δύναμη να κρίνει.

Εκ της συντακτικής ομάδας του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κολωνού