Ο Θεός δεν μας ξεχνά, εμείς ολιγοπιστούμε!

Προσθήκη λεζάντας

Μια φτωχιά γυναίκα περνούσε κάποτε δίπλα από ένα αμπέλι γεμάτο σταφύλια. 

«Πως θα ’θελα να είχα ένα τσαμπί απ’ αυτά!» είπε μέσα της. 

Εκείνη τη στιγμή, περνούσε ο νοικοκύρης του αμπελιού. 

Τη χαιρετά και της λέει: -Κυρούλα, θα ’θελες κανένα σταφύλι; Και στην καταφατική απάντηση της, χώθηκε μέσα στ’ αμπέλι για να κόψει. 

Η γυναίκα περίμενε. Πέντε, δέκα λεπτά, ένα τέταρτο πέρασαν, χωρίς ο αμπελουργός να φανεί. 

Βαρέθηκε λοιπόν να τον περιμένει και με την ιδέα πως ο άνθρωπος την είχε ξεχάσει, ξεκίνησε να φύγει. 

Μα να! Την ίδια στιγμή, κρατώντας ένα πανέρι με διαλεχτά σταφύλια, φαίνεται μπροστά της και της λέει χαμογελώντας: -Με συμπαθάς που άργησα. Μα ήθελα να σου διαλέξω μερικά καλά. 

 

Συμπέρασμα: Πολλές φορές, στην προσευχή μας, ζητάμε από τον Κύριο κάτι. 

Και μη παίρνοντας άμεση απάντηση, θαρρούμε πως ο Θεός αδιαφορεί για εμάς. 

Αλλά, μετά από λίγο καιρό, η απάντησή Του έρχεται, πλούσια και ευλογημένη όσο δεν μπορούσαμε να τη φανταστούμε. 

Και μας πιάνει τότε ντροπή για την ολιγοπιστία μας