"Το πιο μεγάλο δώρο στα παιδιά σου είναι ο χρόνος σου...."

 

 π. Λίβυος

Ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά της πνευματικής ζωής είναι να αντιληφθούμε το πόσο πρόσκαιρα και μεταβλητά είναι τα πάντα στην ζωή. Το ξυπνητήρι της ζωής είναι ο θάνατος. Όταν ξέρεις ότι κάτι μπορεί να το χάσεις τότε αρχίζεις να το εκτιμάς.
Κανείς δε μπορεί να αισθανθεί ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχει, εάν δεν νιώσει πόσο εύκολο είναι τα χάσει.

Και ο θάνατος δεν είναι μονάχα το βιολογικό μας τέλος, αλλά κάθε απώλεια και κάθε αντίο που λέμε καθημερινά, σε στιγμές, ώρες, μέρες, χρόνια που δεν γυρνάνε πίσω. Όταν είμασταν παιδιά λέγαμε «αχ και να μεγαλώσω να κάνω αυτά που κάνουν οι μεγάλοι» και τώρα που μεγαλώσαμε λέμε «αχ και να ήμουν παιδί να κάνω εκείνα που κάνουν τα παιδιά…».

Γι αυτό κάθε φάση της ζωής μας πρέπει να την ζούμε.

Πόσοι γονείς με πλησιάζουν και μου λένε «πως μεγάλωσαν έτσι πάτερ τα παιδιά μου δεν το κατάλαβα….». «Γιατί..» του λέω «που ήσουν όταν μεγάλωναν;». «Ε που αλλού στις δουλειές και τις φροντίδες…». Κι όμως αυτή είναι μια τέλεια δικαιολογία. Διότι ενώ στην πραγματικότητα η ζωή είναι μικρή, συγχρόνως είναι πολύ μεγάλη ώστε να χρησιμοποιήσουμε σωστά το χρόνο μας.

Χάνουμε τα παιδιά μας και εκείνα εμάς, διότι διαρκώς αναβάλουμε την σχέση μαζί τους.

Έδινες πάντα την υπόσχεση στον εαυτό σου ότι θα αρχίσεις να περνάς περισσότερο χρόνο με τα παιδιά σου «όταν θα ηρεμήσουν τα πράγματα στη δουλειά» όταν «θα πάρεις εκείνη την μεγάλη προαγωγή», «από του χρόνου όταν θα έχεις περισσότερη ώρα στη διάθεση σου», έκανες κάτι; Όχι. Γιατί όταν αναβάλεις για αύριο δεν το βρίσκεις ποτέ στο σήμερα.

Αν δεν πάρεις ο ίδιος την ζωή σου στα χέρια σου, τότε η ίδια η ζωή σου θα σε πάρει από κάτω. Το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις στα παιδιά σου είναι το δώρο του χρόνου σου. Είσαι εσύ ο ίδιος.

Οι εβδομάδες ξεγλιστρούν και γίνονταν μήνες, οι μήνες γίνονταν χρόνια και προτού το καταλάβεις το μικρό παιδί έγινε ενήλικας και έφυγε από κοντά σου. Και καλά έκανε, γιατί αυτός είναι ο προορισμός του, να ταξιδεύσει στην ζωή, να ζήσει. 

Τα παιδιά μας δεν ειναι υποχρεωμένα να γεμίζουν τα δικά μας κενά και την απουσία του νοήματος μας. Δεν είναι αντικείμενα των φαντασιώσεων μας, ούτε προέκταση των κενών μας.Τα παιδιά, δεν είναι παιδιά μας αλλά γιοι και κόρες του Φωτός, του Θεού, της λαχτάρας για ζωή.