Μέχρι πότε το χρυσάφι θα γίνεται η αγχόνη των ψυχών;

 

“Μήπως είναι άδικος ο Θεός, που μοιράζει άνισα τα απαραίτητα στη ζωή; Εσύ είσαι πλούσιος κι ο φτωχός στερείται.

Γιατί;— για να δεχθείς εσύ μισθό αγαθότητας ενώ εκείνος να τιμηθεί με τα μεγάλα έπαθλα της υπομονής.

Το ψωμί που έχεις εσύ είναι του πεινασμένου.
Το ρούχο που φυλάς στην αποθήκη σου είναι του γυμνού.
Το παπούτσι που σαπίζει σε σένα είναι του ξυπόλυτου.
Το χρυσαφικό που έχεις καταχωνιάσει ανήκει σ’ αυτόν που έχει ανάγκη.

Ο πεινασμένος λειώνει· ο γυμνός παγώνει, και συ αναβάλλεις την ελεημοσύνη για αύριο;

 

Τι θα αποκριθείς στον κριτή, συ που, ενώ ντύνεις τους τοίχους, δεν ντύνεις έναν άνθρωπο;
Συ που, ενώ στολίζεις τα άλογα, περιφρονείς τον αδελφό σου και την κακομοιριά του;
Συ που αφήνεις το σιτάρι να μουχλιάζει και δεν τρέφεις αυτούς που πεινούν.

Και κατόπιν; Δεν σε περιμένει ένας τάφος τρεις πήχεις όλο και όλο; Και το χώμα που θα σκεπάσει τη δύστυχη σάρκα σου; Μέχρι πότε το χρυσάφι θα γίνεται η αγχόνη των ψυχών;!”

Μέγας Βασίλειος

Το μέγα Γεροντικόν