Οι δύο καρποί της αγάπης προς τον πλησίον.

 

Ας προσπαθήσουμε ν’ αποκτήσουμε στην καρδιά μας αγάπη προς τον συνάνθρωπό μας. Αυτή είναι η υπέρτατη αρετή.

Πρώτος καρπός της χριστιανικής αγάπης είναι το να μην κάνουμε κακό σε κανέναν. Και δεύτερος καρπός της είναι το να ελεούμε και να σπλαχνιζόμαστε τον πλησίον.

Αυτός που αγαπά δεν κάνει κακό. Αγαπά τους γονείς του και τους άρχοντες, γι’ αυτό υπακούει σ’ αυτούς και τους σέβεται.

Κακό είναι η οργή και ο θυμός, μα όποιος αγαπά δεν πέφτει σ’ αυτό. Κακό είναι η ασωτία και η μοιχεία, μα όποιος αγαπά δεν πέφτει σ’ αυτό. Κακό είναι η αρπαγή των αγαθών του πλησίον με ύπουλα ή κολακευτικά μέσα, μα όποιος αγαπά δεν πέφτει σ’ αυτό. Κακό είναι η ψευδορκία, η συκοφαντία, η εξύβριση, η απάτη, η αποπλάνηση, η δολιότητα, η αδικία, μα όποιος αγαπά δεν πέφτει σ’ αυτό. 

Κακό είναι η ζημιά που παθαίνουν οι χριστιανοί, όταν οι ποιμένες της Εκκλησίας αμελούν για τη σωτηρία τους, μα ο καλός ποιμένας, που αγαπά το ποίμνιό του, δεν πέφτει σ’ αυτό. Κακό είναι η δωροληψία και η προσωποληψία των δικαστών, μα όποιος αγαπά δεν πέφτει σ’ αυτό. Κακό είναι η απιστία της γυναίκας προς τον άνδρα της ή του άνδρα προς τη γυναίκα του, μα όποιος αγαπά δεν πέφτει σ’ αυτό.

Ο δεύτερος καρπός της αγάπης προς τον πλησίον είναι η συμπόνια στη συμφορά και στη δυστυχία του. Αυτός που αγαπά αληθινά, όταν βλέπει τον άλλο βυθισμένο στη φτώχεια, είναι αδύνατο να μην τον σπλαχνιστεί και να μην τον βοηθήσει, γιατί «όποιος αγαπά έχει καλοσύνη» (Α’ Κορ. 13:4). Βλέπει τον πεινασμένο και του δίνει φαγητό. 

Βλέπει τον διψασμένο και του δίνει νερό. Βλέπει τον ξένο και τον φιλοξενεί. Βλέπει τον άρρωστο και του συμπαραστέκεται. Βλέπει τον φυλακισμένο και τον παρηγορεί. Με δυο λόγια, σε κάθε συμφορά βοηθάει και συντρέχει.

Επαναστατούν τα σπλάχνα και η καρδιά του ανθρώπου που αγαπά, όταν αυτός βλέπει τον συνάνθρωπό του πεσμένο σε κάποια συμφορά. Έτσι έκανε και ο φιλάνθρωπος Θεός: Είδε τον άνθρωπο, τον οποίο τόσο αγαπά, σε μεγάλη δυστυχία και τον σπλαχνίστηκε. Έστειλε τον μονογενή Του Υιό στον κόσμο «για ν’ αναζητήσει και να σώσει το χαμένο πρόβατο» (Λουκ. 19:10).

Απ’ όλα αυτά συμπεραίνουμε πως οι άνθρωποι που κάνουν ή σκέφτονται να κάνουν κακό στον πλησίον τους, καθώς κι εκείνοι που αδιαφορούν για τη δυστυχία του, δεν έχουν στην καρδιά τους αγάπη. Τέτοιοι είναι οι πλούσιοι που σπαταλούν τα χρήματά τους, χωρίς να λογαριάζουν τους φτωχούς. Αυτοί αγαπούν τα πάθη τους και όχι τον πλησίον τους. Και αφού δεν αγαπούν τον πλησίον τους, ούτε και τον Θεό αγαπούν.

Ας γίνουμε πραγματικοί άνθρωποι αγάπης, και τότε θα είμαστε αληθινοί και όχι ψεύτικοι χριστιανοί. Γιατί απ’ αυτό ξεχωρίζει ο αληθινός χριστιανός, όπως διδάσκει ο Κύριος: «Έτσι θα μάθουν όλοι πως είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλον» (Ιω. 13:35).

Από το βιβλίο: Πνευματική Ανθολογία από τους βίους και τους λόγους των Αγίων της Ρωσίας. Ιερά Μονή Παρακλήτου.