Κι ό,τι θέλουμε να λέμε στους άλλους, ας το λέμε στο Θεό μας.

 

Φωνάζει η γυναίκα για τον άνδρα της ότι δεν πηγαίνει στην Εκκλησία, φωνάζει ο ένας, ο άλλος. Κάτσε αδερφέ. Μην του βγάζεις την ψυχή! Πήγαινε εσύ και άναψέ του κεράκι. 

Την ώρα που βγαίνουν τα Άγια μνημόνευσέ τον, στα “Σά εκ των σων” επίσης! Πές “Χριστέ μου, εσύ που είσαι το φως του κόσμου, φώτισέ τον! Εσύ μπορείς!” Κι ό,τι θέλουμε να λέμε στους άλλους που είναι δυσκολεμένοι και δεν το αντέχουν, ας το λέμε στο Θεό μας. Με πίστη, με πόνο, με δάκρυα, με αγρυπνία, με νηστεία. 

Και κει βγαίνει καλό αποτέλεσμα. Τον φωτίζει ο Κύριος. Μην ξεχνάμε ότι ο άλλος έχει ελευθερία και αυτεξούσιον, δώρο του Θεού μοναδικό και ανεπανάληπτο, πάνω στο οποίο σκοντάφτει και ο ίδιος ο Πλάστης. Και ο ίδιος ο Πλάστης σκοντάφτει πάνω στο δώρο Του. 

Ούτε το ανακαλεί το δώρο Του, είναι αμεταμέλητα τα χαρίσματα του Θεού, λέει ο Απόστολος Παύλος. Και τότε φωτίζει ο Χριστός στην κατάλληλη την ώρα. 

 π. Ανανίας Κουστένης