Άνθρωπος είσαι, άνθρωπος κι εγώ!

 

 

Μια γριούλα πέρασε…
Στάθηκε, ανασήκωσε απ’ το καλάθι που κρατούσε μερικά συκόφυλλα που το σκέπαζαν, διάλεξε και με φίλεψε δυο σύκα…
Με γνωρίζεις κυρά μου; τη ρώτησα…
Όχι παιδί μου, είναι ανάγκη να σε γνωρίζω για να σε φιλέψω;
Άνθρωπος δεν είσαι; Άνθρωπος είμαι και εγώ, δεν φτάνει;

Γέλασε… ένα δροσερό κοριτσίστικο γέλιο…
Και τράβηξε το δρόμο της κούτσα-κούτσα κατά το κάστρο.
Έσταζαν τα δυο σύκα μέλι, ποτέ θαρρώ δεν γεύτηκα πιο νόστιμα.
Τα ‘τρωγα και με δρόσιζαν τα λόγια της γριάς…
….«άνθρωπος είσαι, άνθρωπος κι εγώ, φτάνει!»