Άγιος Παΐσιος: «Μια φορά προ­σευ­χό­μουν επί 14 ώρες και αντί να κου­ρά­ζο­μαι, είχα μία αγαλ­λί­α­ση, μία χαρά!»

 

 

Κατά την επί­σκε­ψη της Θεί­ας Χά­ρι­τος, σκιρ­τά η καρ­διά. Μια φορά προ­σευ­χό­μουν επί 14 ώρες και αντί να κου­ρά­ζο­μαι, είχα μία αγαλ­λί­α­ση, μία χαρά!

Σε μια στιγ­μή σκέ­φτη­κα, αφού εί­μαι σε τέ­τοια ηλι­κία, μου λεί­πουν και δύο πλευ­ρά, να πάω να βάλω την ζώνη μου, να δεθώ με σχοι­νί από το τα­βά­νι και αν είχα και δύο δι­χα­λω­τά ξύλα να στη­ρί­ζο­μαι στις μα­σχά­λες, θα μπο­ρού­σα να συ­νε­χί­σω και να το δώσω όσο πάει.

Αυτό ήταν! Μό­λις έκα­να τον λο­γι­σμό αυτό, σω­ριά­στη­κα κάτω και βγή­κε τότε όλη η κού­ρα­ση. Ένα τέ­ταρ­το έμει­να ακί­νη­τος κάτω. Σαν να μου έλε­γε ο Θεός, ότι η Χά­ρις Μου εί­ναι που σε κρα­τά­ει και όχι η ζώνη.

Και να πεις, ότι ο λο­γι­σμός ήταν αμαρ­τω­λός ή είχε εγωι­σμό; Σκέ­φτη­κα: Αφού εί­μαι σ’ αυ­τήν την κα­τά­στα­ση σω­μα­τι­κά, ας προ­σέ­ξω. Πόσο μάλ­λον ένας υπε­ρή­φα­νος λο­γι­σμός θα έδιω­χνε τε­λεί­ως τη Χάρη. Πόση λε­πτή εί­ναι η πνευ­μα­τι­κή ζωή και πόση προ­σο­χή χρειά­ζε­ται..

Μια άλλη φορά προ­σευ­χό­μουν όρ­θιος για πολ­λές ώρες. Όχι μόνο δεν αι­σθα­νό­μουν κού­ρα­ση, αλλά απε­ρί­γρα­πτη χαρά τόσο, που δεν ήθε­λα να δια­κό­ψω την προ­σευ­χή. Για να μπο­ρέ­σω να συ­νε­χί­σω όσο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σό­τε­ρο, πήγα να ζω­σθώ μια χον­τρή ζώνη. Δεν μπό­ρε­σα όμως να την πάρω και σω­ριά­στη­κα κάτω τε­λεί­ως, σαν κου­βά­ρι.

Με κρα­τού­σε τόση ώρα ο Θεός και μό­λις πήγα να προ­σθέ­σω δή­θεν την αν­θρώ­πι­νή μου δύ­να­μη και φρον­τί­δα, πήρε τη δύ­να­μή Του, για να μου δεί­ξει, τι αξία έχει η δική μου προ­σπά­θεια.