Μερικές αγάπες δεν ζητούν τίποτα. Γι’ αυτό τους δίνονται τα πάντα!

  

Δεν πήγαν για να δουν θαύμα.
Πήγαν για να Τον αποχαιρετήσουν.
Με μύρο. Με σιωπή.
Με καρδιά που ακόμη Τον αγαπούσε,
παρότι όλα είχαν τελειώσει.

Οι Μυροφόρες δεν ήταν δυνατές.
Ήταν αφοσιωμένες στο Χριστό,
κι αυτή η αφοσίωση νίκησε τον φόβο.
Περπάτησαν μέσα στο σκοτάδι
για να φροντίσουν Εκείνον που νόμιζαν νεκρό.
Κι Εκείνος τις περίμενε ζωντανός.

Δεν τους έδωσε αποδείξεις.
Τους έδωσε Παρουσία.
Κι εκεί, μπροστά Του, ο φόβος σώπασε.
Κι Εκείνος δεν τις έκρινε για τα δάκρυα.
Δεν τις ρώτησε γιατί ήρθαν.
Τις καλωσόρισε με μια λέξη:
«Χαίρετε.»

Η Κυριακή των Μυροφόρων
είναι για όσους έμειναν όταν όλα είχαν χαθεί.
Για όσους συνέχισαν να αγαπούν ακόμη και μέσα στο κενό, την απουσία.
Σε εκείνους έρχεται πρώτα το φως.
Για εκείνους ανοίγει πρώτα ο Τάφος.
Γιατί η Ανάσταση δεν είναι ανταμοιβή των δυνατών.
Είναι δώρο σε όσους δεν έπαψαν να ελπίζουν.

Μερικές αγάπες δεν ζητούν τίποτα.
Γι’ αυτό τους δίνονται τα πάντα!