ΟΙ ΜΥΡΟΦΟΡΕΣ: Οι διακριτικές σκιές του Θείου Δράματος, πρότυπα γυναικείου ηρωισμού και αγάπης

  

Στο μυσταγωγικό φώς της Αναστάσεως, εκεί όπου ο λίθος αποκυλίεται αθόρυβα από τον τάφο της Ιστορίας, στέκουν οι Μυροφόρες.

Δεσπόζουν με την αφάνεια τους, με την αθόρυβη τόλμη τους, με τον ανείπωτο ηρωισμό που ντύνεται την ταπεινότητα.

Δεν κραδαίνουν ξίφη, δεν εκφωνούν ρητορικούς λόγους· προχωρούν με μυροδοχεία και δάκρυα, με λαχτάρα και πίστη.

Είναι οι πρώτες φορείς του θριάμβου κατά του θανάτου, οι πρώτες ευαγγελίστριες της Ζωής.
Στη σκιά του Σταυρού και μέσα στην αφόρητη σιγή του τάφου, όταν οι μαθητές διασκορπίζονται από φόβο, οι Μυροφόρες ανέρχονται.

Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο φώς της Αναστάσεως το αντικρίζουν γυναίκες.
Εκείνες που έσπειρε μέσα τους ο Θεός την εσωτερική γενναιότητα της μητρότητας, της υπομονής και της ανιδιοτελούς αγάπης.
Οι Μυροφόρες δεν πήγαν στο μνημείο για να γίνουν ηρωίδες· πήγαν γιατί η αγάπη τους υπερέβη τον θάνατο.

Εκείνος που τους είχε μιλήσει για την αλήθεια, τώρα αναπαυόταν σιωπηλός στο σκοτάδι του τάφου· κι εκείνες, μέσα στην αγάπη τους, ήθελαν να τον τιμήσουν ακόμη και ως νεκρό.
Δεν είχαν σπουδαία θεολογικά επιχειρήματα, είχαν καρδιά.
Μα αυτό είναι και το θαύμα: Η Θεολογία εδώ σιωπά για να μιλήσει η Αγάπη.
Η αγάπη που διαλύει τους φόβους, που γίνεται δρόμος και μαρτυρία, που πρώτα πιστεύει και μετά κατανοεί.

Οι Μυροφόρες είναι οι διακριτικές σκιές του Θείου Δράματος γιατί δεν κεντρίζουν τα βλέμματα, αλλά καθοδηγούν την ψυχή.
Είναι σαν τις ψαλμικές αναλαμπές που φωτίζουν τη νύχτα της απελπισίας: αθόρυβες, αλλά ουσιώδεις.
Εκείνες βλέπουν πρώτες τον Αναστάντα, εκείνες ανατρέπουν την ανδρική λογική της φυγής και γίνονται θεοφόροι μάρτυρες μιας νέας πραγματικότητας.

Ο ηρωισμός τους δεν έχει την έξαρση των μαρτυρικών θανάτων, αλλά την υπέρβαση του φόβου μέσα στην καθημερινή πράξη.
Ο δρόμος τους προς τον τάφο, με τα μυρωδικά στα χέρια, είναι η πορεία κάθε ψυχής που αρνείται να πιστέψει πως η Αγάπη τελειώνει με τον θάνατο.
Εκείνες δεν είπαν πολλά, αλλά το έργο τους έγινε Ευαγγέλιο.

Σήμερα, στον θορυβώδη κόσμο μας, οι Μυροφόρες στέκουν ως αιώνιο παράδειγμα: της σιωπηλής πίστης, της άγιας επιμονής, της γυναικείας καρδιάς που ξέρει να αγαπά χωρίς ανταλλάγματα και να πιστεύει χωρίς αποδείξεις. Μας διδάσκουν ότι η δύναμη δεν βρίσκεται στην κραυγή, αλλά στην προσευχή.

Ότι ο αληθινός ηρωισμός δεν εκρήγνυται, αλλά ανθίζει μέσα στη δοκιμασία.
Ας τις αφουγκραστούμε όχι ως μορφές περασμένες, αλλά ως φωνές παρούσες μέσα στη Λειτουργία της ζωής.

Γιατί, όσο υπάρχουν ψυχές που πορεύονται με μυροδοχεία πίστης σε κόσμους φαινομενικά νεκρούς, η Ανάσταση θα παραμένει αληθινή, παρούσα, ζώσα.