Για την Παναγία Μητέρα μας!

  

Ω Σιών, πόλη του ύψους και της μνήμης,
λίκνο και τάφος των θαυμάτων,
δέξου την Αμόλυντη,
που ήλθε να γείρει το μέτωπο στη γη
κι ευθύς να αναστηθεί στην καρδιά του ουρανού.
Από τα τείχη σου ανέβηκε ο σταυρός
κι από την πύλη της Γεθσημανής
ανεβαίνει τώρα το άχραντο σώμα,
με πνοή που δεν λιγοστεύει,
με μάτια που βλέπουν τον Θεό.

Στάμνα αργυρή, που φύλαξες
τον άρτο της άφθαρτης ζωής,
ράβδος που βλάστησε άνθος
χωρίς δροσιά και χώμα,
λυχνάρι που έκαψε το σκοτάδι
με λάδι ελέους και παρακλήσεως,
σε καλεί η Σκηνή η κρείττονα,
η θειοτέρα,
να περάσεις πέρα απ’ τον ήλιο
εκεί όπου ο χρόνος σιωπά
κι η δόξα είναι άνοιξη ατελεύτητη.

Εκεί που κάποτε ο Αρχιερέας
έμπαινε μία φορά το χρόνο
να θυμιατίσει τον Θεό για τις αμαρτίες των ανθρώπων,
τώρα μπαίνεις εσύ, πρώτη,
με σώμα άφθαρτο, με καρδιά ανοιχτή.
Δεν χρειάζεται πια θυσία αίματος,
γιατί ο Υιός σου έσφαξε τον θάνατο άπαξ
και άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου.
Στους θόλους του νέου ουρανού
σε στεφανώνουν οι άγγελοι,
σε αγκαλιάζει ο Λόγος
και η χαρά γίνεται οίκος σου.

Ω Μητέρα, σκέπη των αδυνάτων,
πέλαγος πραότητας και ελέους,
κράτησε μας στην άκρη του μανδύα σου
να μη χαθούμε στη θύελλα.
Κάνε τα χείλη μας πηγή συγχώρεσης,
τα μάτια μας φλόγα ελπίδας,
τις καρδιές μας στάχυα
στην αυλή του αιώνιου Θεριστή.
Μέχρι να ξημερώσει η ανάσταση των πάντων
και να γίνουμε ένα
στην αγάπη, στη χαρά, στην κοινωνία
με τον Υιό και Θεό σου.