ΕΚ ΤΗΣ ΤΕΦΡΑΣ

  

 Ηλίας Λιαμής

Θλίψη, οργή, φόβος και διαρκής συνωμοσιολογία για δυνάμεις που αλωνίζουν ανεξέλεγκτες σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο είναι η χρυσή συνταγή της κατάθλιψης. Κι όμως! 

Το ίδιο μίγμα μπορεί να μετασχηματιστεί σε ορμή, απόφαση και εντατικοποίηση προσωπικής δημιουργίας και συμμετοχής σε δράσεις που φέρνουν ανθρώπους πιο κοντά και τρέφουν την ελπίδα.

Εργαστήρια, εθελοντικές δράσεις, οργάνωση αλληλεγγύης, όπως αυτές που δραστηριοποιούνται σε ενοριακά κέντρα και αίθουσες που συντηρούνται από το μεράκι κληρικών και λαϊκών, πρωτοβουλίες ανθρώπων σε όποιο χώρο κι αν ανήκουν, αποτελούν την απάντηση σε ένα κράτος που, έστω κι αν θέλει, δεν μπορεί να γεννήσει, ούτε οράματα, ούτε κίνητρα. Η καταστροφή, αντί για ζόμπι, πρέπει να γεννήσει φοίνικες (του μύθου, όχι της επταετίας).

Δύο μακαριστοί:

Ο γλυκός Κώστας Γανωτής, σε διαδρομή εν μέσω καρβουνιασμένων δέντρων στην Πεντέλη πριν έντεκα χρόνια και σε παράπονό μου για την κατάντια των ανθρώπων, μου είπε χαμογελαστά: «Μην αποθαρρύνεσαι! Πάντα η νέα ανθοφορία θα νικάει».

Ο κύριος Σταύρος έφερνε βιβλία στο σπίτι. Όταν έμαθε πως είχε καρκίνο, η αμηχανία μας συνάντησε το χαμόγελό του: «Σιγά μην παραιτηθώ», μας είπε. «Και συμπλήρωσε: «Μπουνιά αυτός, κλωτσιά εγώ». Τόσα διαβάσματα, κι από αυτόν πήρα το μεγαλύτερο μάθημα άρνησης να συμβιβαστώ με τη αντιξοότητα και την ανθρώπινη μοχθηρία. Κάποια στιγμή, τον χάσαμε. Μας λύπησε το μοιραίο, γλυκιά παρηγοριά όμως μας έμεινε για πάντα η νίκη της ψυχής του, της όρθιας ψυχής του, μέχρι τέλους.

Αυτό είναι το βιβλίο της ζωής που δεν έχει την ήττα ως τελευταίο της κεφάλαιο.

Ανάμεσα στην πίστη και την άρνηση αυτού του τελευταίου κεφαλαίου της νίκης της ζωής θα παιχτεί και η δική μας μοίρα.