Ο Μητροπλίτης Λεμεσού Αθανάσιος για τον Άγιο Παϊσιο.

 

Είδα πολλούς ερημίτες στο Άγιο Όρος.
Και ζήσαμε κι εμείς μαζί με τον γέροντά μας στην έρημο.
Αλλά την πτωχεία, την ακτημοσύνη, την ασκητικότητα αυτού του ανθρώπου, δεν την είδα πουθενά.
Δεν είχε απολύτως τίποτα!
Τίποτα απολύτως!
Ελάχιστα βιβλία και ελάχιστα σκεπάσματα, τα οποία χρησίμευαν για τη θέρμανση του χειμώνα.
Και από τρόφιμα σχεδόν τίποτα.
Αυτή ήταν η κατοικία του, αυτή η καλύβη.

Κι όμως αυτήν την χάρη, αυτήν την ευλογία, αυτήν την ευτυχία που είχε εκείνο το καλύβι δεν την είδα ούτε σε παλάτια ούτε σε πολυτελείς κατοικίες, πουθενά! Αυτήν την ευωδία που ευωδίαζε η ασκητική κατοικία του γέροντα, δεν την συνάντησα πουθενά στη ζωή μου. Αυτός ο άνθρωπος ζούσε μόνο για το Θεό και μόνον ο Χριστός ήταν το ενδιαφέρον και η αγάπη του.

Και στη συνέχεια έγινε ένα μεγάλο γεγονός. Ζώντας στη αγάπη του Θεού, μπήκε στη σφαίρα της αγάπης του κόσμου, όπως ο ίδιος μου είπε μια χειμωνιάτικη μέρα, τα Χριστούγεννα του 1982, που ήμασταν στο καλυβάκι του και κάναμε Χριστούγεννα αυτός και εγώ, μόνο.
Και σε μια στιγμή που μου μιλούσε, μου λέει ότι:
«Πριν μερικά χρόνια, ο Θεός άλλαξε τα πράγματα μέσα στην καρδιά μου.
Και αυτήν την φλόγα που είχα για την αγάπη του Χριστού, την μεταποίησε για την αγάπη των ανθρώπων.

Και η καρδιά μου φλέγεται αγαπώντας τον κόσμο όλο. Και προσεύχομαι μέρα και νύχτα υπέρ όλου του κόσμου.
Και πολλές φορές μέσα στο καλυβάκι μου, μέσα στην έρημο, ο Θεός με οδηγεί -το πνεύμα το Άγιο, η χάρις του Θεού με οδηγεί- μου δείχνει τα νοσοκομεία, τα σπίτια των πονεμένων, τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη..
Και τους βλέπω και προσεύχομαι γι'αυτούς. Και καίγεται η καρδιά μου από πόνο και αγάπη για τον άνθρωπο».

Κι εμείς βλέπαμε μετά ένα πλήθος ανθρώπων που έρχονταν στο Άγιο Όρος και έψαχναν να βρουν εκείνον τον μοναχό, τον οποίο είδαν στο νοσοκομείο, στην κλινική, στο σπίτι τους, σ'ένα κίνδυνο ατυχήματος, σε μια δυσκολία. 

Και όταν τον έβλεπαν, ανακάλυπταν ότι αυτός ήταν ο πάτερ Παΐσιος, ο σημερινός άγιος Παΐσιος.

π. Αθανάσιος Λεμεσού