Μνήσθητι Κύριε στο πόνο, τους καημούς και τα δάκρυα των ανθρώπων.

 

Με συγκινεί βαθιά, κατανύσομαι και προσκυνώ τα βήματα αγίων που ζουν δίπλα μας, μαζί μας, και κανείς ποτέ δεν τους αναγνώρισε. Δακρύζω μπροστά στην μη ανακηρυγμένη αγιότητα!!!

Σε εκείνους που δεν δαφνοστολίστηκαν ποτέ, μήτε κεριά φώτισαν τις μορφές τους. Που η ιστορία δεν θα γράψει ούτε μια σελίδα για τον βίο και την ζωή τους, μα ο ουρανός θα χαρεί την παρουσία τους.

Ασπάζομαι με ιερότητα εκείνους που μοιράζονται το γέλιο. Που παραμυθούν δίχως να κρίνουν τους φίλους.
Εκείνους που κάνουν μαρτυρική υπομονή πάνω στο Σταυρό μα και αυτούς που δέχονται έστω και για λίγο να ξεκουράσουν το πάσχοντα παίρνοντας την θέση του.

Ασπάζομαι την μάνα που μεγαλώνει με θυσίες τα παιδιά της, μα και εκείνη που η καρδιά της λαβώθηκε γιατι μωρό δεν κράτησε στην αγκαλιά της. Είναι το ίδιο ιερές.

Το πατέρα που ξυπνά και χάνεται στους δρόμους για να θρέψει την οικογένεια του. Που δεν ζεί για να ζήσουν οι άλλοι. Αλλά κι εκείνον που άνεργος δακρύζει στα αιτήματα των παιδιών του.

Στους νέους που αντέχουν δίχως όνειρα.

Στα ράντζα των νοσοκομείων βάζω βαθιά μετάνοια, στα κορμιά τα τρυπημένα και πονεμένα, στα μάτια τα χαμένα, στα χέρια που υψώνονται και βοήθεια ζητούν. Μα κι αυτούς που δίπλα σε καρέκλες αφιλόξενες, μέρες και μήνες ξαγρυπνούν.

Είναι όλοι αυτοί που ξέρουν να μοιράζονται τον παράδεισο και στην κόλαση να λένε... δόξα σοι ο Θεός.
Μνήσθητι Κύριε στο πόνο, τους καημούς και τα δάκρυα των ανθρώπων, εκείνα που πλημμύρισαν τα σωθικά μας, και έπνιξαν τα ανόητα παράπονα μας......

π.λίβυος