Μία διδακτική ιστορία.

 

 

Κάποτε, κάποιος νέος, επίεζε τον πατέρα του, να του γράψει το σπίτι του, και κάποια άλλα περιουσιακά στοιχεία…
Ο πατέρας, μετά από πολλή σκέψη λέει στον γιό του:
«Παιδί μου, θα μου επιτρέψεις, να σου απαντήσω σε λίγες ημέρες».
Ήταν άνοιξη και κάτω από το μπαλκόνι του σπιτιού τους, ήταν μία χελιδονοφωλιά. 

Ο πατέρας πήγε και πήρε από εκεί τα μικρά χελιδονάκια, επτά ήταν, και τα έβαλε μέσα σ’ ένα κλουβί, αφήνοντας όμως ανοικτή την πόρτα του κλουβιού. 

Η μητέρα και ο πατέρας των χελιδονιών, βλέποντας αυτήν την αλλαγή, αναγκάζονταν να μπαίνουν μέσα στο κλουβί και να ταΐζουν τα παιδιά τους. Τελικά το κλουβί, έγινε το “σπίτι” των χελιδονιών, αφού τα βράδυα κοιμόντουσαν όλα εκεί.

Τα χελιδονάκια με το καιρό μεγάλωσαν και ξαφνικά ένα πρωϊνό, πέταξαν έξω από το κλουβί, κάνοντας την πρώτη τους πτήση. Τότε ακριβώς, εκείνη τη στιγμή, κλείνει ο πατέρας την πόρτα του κλουβιού, εγκλωβίζοντας μέσα τους δύο γονείς των χελιδονιών.
Τα μικρά πετάξανε από εδώ και από εκεί, αλλά κανένα δεν γύρισε πίσω στο κλουβί, για να ταΐσει τους γονείς του.

Πατέρας και γιός, βλέπανε αυτές τις εξελίξεις και στο τέλος ερώτησε ο πατέρας το γιό του:
«Παιδί μου, τί παρατήρησες;».
«Παρατήρησα ότι, τα μεγάλα χελιδόνια τάϊζαν τα μικρά τους όσο ήταν στο κλουβί, τώρα όμως κανένα από αυτά τα επτά μικρά χελιδονάκια που άφησαν το κλουβί τους, δεν επέστρεψε, γιά να ταΐσει τους γονείς του», απάντησε ο γιός.

Και του λέει τότε ο πατέρας:
«Αυτό περιμένει και εμένα, εάν σου γράψω την περιουσία μας.
Λοιπόν, παιδί μου, προς το παρόν, δεν σου “τα γράφω"».
Οι γονείς να προσέχουν από την αμυαλιά εκείνη που χαρακτηρίζει μερικούς, να γράφουν προκαταβολικά τα κληρονομικά στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα τα παιδιά αργότερα να τους διώχνουν από το σπίτι ή να τους στέλνουν σε κανένα γηροκομείο…>>!

Δημήτριος Παναγόπουλος