Είδα ανθρώπους...

 

 

Είδα ανθρώπους να σηκώνουνε αβάσταχτους σταυρούς.

Είδα ανθρώπους να πονάνε, τόσο βαθιά, που δεν έβγαινε πλέον η φωνή τους.

Είδα ανθρώπους κουρασμένους, τσακισμένους από τις μέριμνες και τις ανάγκες της ζωής.

Είδα ανθρώπους να πενθούνε.
Να τους λείπουν οι άνθρωποι τους.

Είδα ανθρώπους να παλεύουνε με τους χειρότερούς τους φόβους και με δαίμονες.

Είδα ανθρώπους να κουβαλάνε τραύματα, τραύματα για τα οποία οι ίδιοι τους δεν φταίξανε ποτέ τους.

Ένα πράγμα δεν είδα όμως μέχρι σήμερα.

Δεν είδα άνθρωπο, που να εμπιστεύτηκε πλήρως τη ζωή του στο Θεό και ο Θεός στο τέλος να τον ντρόπιασε.

Βέβαια, τον τρόπο του Θεού, πολλές φορές δεν τον καταλαβαίνουμε.

Ο τρόπος του Θεού, συχνά έχει πόνο, δάκρυ και αίσθημα αδικίας.

Μπορεί να πάρει, μήνες, χρόνια, για να καταλάβει κάποιος το ‘’γιατί’’.

Κάθε φορά όμως, με έναν τρόπο μυστικό, στο τέλος όλα τακτοποιούνται.

Ίσως όχι όπως εμείς πιστεύουμε πως θα έπρεπε.Διαλέγει ο Θεός, τα δικά Του μονοπάτια.

Δεν είδα άνθρωπο, που να εμπιστεύτηκε πλήρως τη ζωή του στο Θεό και ο Θεός στο τέλος να τον ντρόπιασε…

Και αν κάτι δεν σου βγάζει νόημα προς το παρόν, απλά περίμενε.

Είναι που δεν έφτασε το τέλος.