«Εγώ θέλω όνειρα με φως Κύριε και μέρες με λιακάδα. Κουράστηκα στους χειμώνες τους».

 

 

Μου το υπόσχονται από την τηλεόραση, από το τηλέφωνο, από παντού.

Ομως κάτι είναι μοναχικό μέσα μου, μετά από τα λόγια τους, κάτι περισσεύει ανικανοποίητο και είναι αυτό που αφαιρεί το χρώμα από τα νυχτερινά μου όνειρα.

Εγώ θέλω όνειρα με φως Κύριε και μέρες με λιακάδα. Κουράστηκα στους χειμώνες τους, βαρέθηκα να τους βλέπω γραβατωμένους και χαμογελαστούς -την ώρα που χάνονται τα πολύτιμά μας-.

Κύριε θέλω ένα καντηλάκι, λίγο λιβάνι, μια σημαία περήφανη, ένα πρόσφορο στην πετσέτα της μάνας μου, θέλω Εσένα για λιμανάκι και την καμπάνα του εσπερινού -σαν υπόσχεση πως δεν θά ‘ρθει βράδυ δίχως Σου-.

Θέλω τους Φίλους μου στο εικονοστάσι, την Μάνα μας να ρίχνομαι στην ποδιά Της όταν κλαίω και τον Σταυρό Σου -για νά ‘χει έρμα το καράβι του βίου μου και της πατρίδας μου το τρεχαντήρι-.

Ισως να ζητώ πολλά αλλά ξέρω πως Εσύ λίγα δεν δίνεις.

Δώσε Κύριε να μην σωθώ, αν ο τόπος της «σωτηρίας» είναι ξενητεμένος από την Χάρη Σου.
Δώσε μου Κύριε πατρίδα την ελπίδα Σου και ανάπαυση την σιγουριά της Ανάστασης Σου.

Είμαι κουρασμένη Χριστέ μου. Δεν μπορώ να τους ακούω. Και η πατρίδα μου το ίδιο…..
Σώσε μας από δαύτους Κύριε!