Οι τέτοιοι ενάρετοι είναι χειρότεροι από ληστάδες και φονιάδες.

Δε μας συγκινεί και πολύ αν δούμε στ’ αληθινά έναν σκοτωμένο άνθρωπο στο δρόμο, όσο αν τον δούμε σκοτωμένον ψεύτικα στον κινηματογράφο. 

Η ψευτιά κατάντησε να είναι για εμάς αλήθεια, πιο αληθινή από την αλήθεια.

Αυτή την αρετή την έχουνε ένα σωρό άνθρωποι, ίδιοι με τους Φαρισαίους που περηφανευόντανε για την αρετή τους και που περιφρονούσανε τον φτωχόν, τον τελώνη.

Οι τέτοιο ενάρετοι προσέχουνε πολύ να μην παραβούνε τους νόμους, που τους κρατάνε από φόβο κι όχι από την καλή διάθεση της ψυχής τους, κι έτσι μπορούνε να κάνουνε κάθε παρανομία και παλιανθρωπιά «εκ του ασφαλούς» χωρίς να διακινδυνέψουνε το τομάρι τους. 

Μιλάνε όλο για το νόμο, για την τιμιότητά τους, για το καθήκον.
Ταμπουρώνουνται πίσω από το καθήκον και από το νόμο.

Άμα δεις άνθρωπο να πολυλέγει «το καθήκον μου κάνω» και να μην κάνει ποτέ χάρη, να ξέρεις πως δεν είναι καλός άνθρωπος, αλλά υποκριτής σκληρόκαρδος, που τη σκληροκάρδια του και τον εγωϊσμό του, την κρύβει πίσω από μια ματωμένη ασπίδα, που γράφει απάνω: «ο Νόμος» ή «Το καθήκον» ή «Απαγορεύεται» ή «Τάξις, πειθαρχία» κλπ.
Οι τέτοιοι ενάρετοι είναι χειρότεροι από ληστάδες και φονιάδες.

Φώτης Κόντογλου