Σε έναν έναστρο χειμωνιάτικο ουρανό που μας μαθαίνει να σηκώνουμε το βλέμμα.
Στο ζεστό καφέ της γιαγιάς, όπου ο χρόνος γίνεται πιο υπομονετικός.
Σε μια αγκαλιά σφιχτή, που δεν ρωτά, δεν κρίνει, μόνο κρατά και μας μεγαλώνει από μέσα.
Σε μια γλάστρα με λουλούδια που άνθισαν κόντρα στο κρύο, όπως κι εμείς.
Σε έναν απρόσμενο έπαινο που μας έδωσε θάρρος να συνεχίσουμε.
Σε μια παλιά φωτογραφία που μας θυμίζει πόσο δρόμο έχουμε διανύσει.
Σε ένα χριστουγεννιάτικο φως που ανάβει σιωπηλά μέσα μας
και μας καλεί να αγαπήσουμε λίγο πιο ώριμα, λίγο πιο αληθινά…»
Εκ της συντακτικής ομάδας του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κολωνού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου